Jade Jackson stapt uit de wildernis

Wilder-ness, Loneli-ness en Mike Ness, zie hier de drie elementen die Jacksons plaat aanzetten tot beluisteren. Als midtwintiger vocht ze nog steeds tegen de demonen die haar achtervolgden na een zware valpartij bij een ropeswing. Ze brak zo ongeveer alles wat een mens maar breken kan, al haar botten maar feitelijk evengoed haar hart. Reken maar dat je je ongelukkig gaat voelen in de lange herstelperiode die volgt op zo’n ongeluk. Ze had te kampen met depressies en eetstoornissen. Toen ze de draad weer oppikte met optredens was het de vrouw van Ness, een goede vriendin van Jade’s moeder, die de twee met elkaar in contact bracht. Van vitamine R (relaties) moet je het hebben.

Dat heeft tot nu toe twee albums opgeleverd met die goeie ouwe punk, een zielsverwant van John Doe van legendarische punkband X, in de producerszetel. Gilded is nog een beetje rechttoe rechtaan, maar Wilderness is gelaagder en gaat emotioneel dieper. Dat laatste zit hem er in omdat tekstueel het hele herstelproces en haar doorgemaakte groei van de jonge vrouw een plek hebben gekregen. Het is een plaat waar een hoop mensen, lotgenoten voorop, inspiratie in zouden moeten kunnen vinden.

Die arme Jade voelde zich zo eenzaam in zo’n typisch Californisch klote stadje waar nooit wat gebeurt. Openingstrack Bottle It Up hakt er meteen in. De muziek beukt en onze jonge heldin grijpt naar de fles, niet direct dé oplossing, maar wel ’n oplossing. Alsof Jan Boezeroen een onverwachte Amerikaanse stiefzus heeft gekregen. We schenken er zelf ook maar eentje in en luisteren geboeid verder.

De volgende track City Lights gooit er nog een schepje bovenop. Deze track is het meest cowpunk van het hele dozijn nummers. Er zit een stukje in met louter bas en drums, dat bijna net zo lekker knort en veert als The Stranglers in hun beste jaren. De jongedame nog volop in de herstelmodus kijkt naar buiten en ziet de lichten van de stad en hoort auto’s voorbij rijden. Intussen heeft zij (nog) geen gevoel in haar vingers en vraagt zich af wat daar te halen valt. Ze wil eruit! Liefst meteen al. Je voelt de urgentie.

In de meeste stukken die je over Jade leest, wordt de vergelijking met Lucinda Williams gemaakt. Maar haar stem mist die heerlijke ‘zeurtoon’ van de oude dame. Ze heeft meer dat hese en opgewondene wat Nikki Lane zo leuk maakt. Jade is ook veel poppier dan la Lucinda. Waar het de lyriek aangaat, zie ik de parallel wel. Dat diep in jezelf graven om zo het beste naar boven te halen, dat is beslist een raakpunt. Zelf geeft ze ook onmiddellijk toe dat Car Wheels on a Gravel Road tot haar favoriete albums behoort.

De centrale zin op de hele plaat is ongetwijfeld: ‘How come loneliness is something we don’t talk about?’ Het komt voor in de track Loneliness en is een midtempo ballad (Dust is overigens de enige ballad als zodanig op het album). Eigenlijk logisch dat je zo’n belangrijk onderwerp met wat meer omzichtigheid brengt.

Loneliness wordt direct gevolgd door Wilderness op dit album vol ‘nessen’. De toon is iets algemener, alsof ze haar lotgenoten ook in een directe tête-à-tête een hart onder de riem wil steken. Ze hoopt dat ook zij een weg uit de wildernis zullen vinden zoals zij zelf ook heeft gedaan. Wát een lieve geste! Hier gaat trouwens wel weer gewoon de beuk erin, maar dit terzijde. Nóg een terzijde: fijn bandje heeft ze daar! Bas en drums zijn strak, de sologitaar is vurig en Jade’s akoestische gitaar is lekker krokant. Goed werk van producer Mike Ness, die ook nog de track Don’t Say That You Love Me voor haar schreef. Recentelijk is zijn zoon Julian toegetreden tot Jade’s liveband. Nog een Ness erbij dus, waar houdt het op?

In de slotrack Secret schudt ze alle twijfel van zich af. ‘Wegwezen hier, zo snel mogelijk!’ luidt de noodkreet gesteund op een solide voort rockende band. We gaan weg uit dit slaapstadje, we trekken de wijde wereld in. Waarom niet gewoon naar Bitterzoet in Amsterdam op 26 september?

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Jade Jackson in Bitterzoet op 26 september.