Je kunt jarenlang albums maken, solo-, duo of bandplaten, die je altijd wel op een bepaalde manier in beeld houden, maar die steeds net dat beetje extra missen om echt te beklijven, tot die ene, die al je voorgaande werk in de schaduw stelt. Dat overkomt nu Steve Gunn, met zijn vierde ‘soloalbum’ The Unseen In Between, dat in januari uitkwam op Matador. De singer-songwriter die opereert vanuit Brooklyn heeft eindelijk de vorm gevonden waarin zijn composities echt songs worden die blijven hangen, meer dan slechts interessante soundscapes. Je luistert hier echt anders naar.
Er komen nu songs uit de loop van Gunn
De ontwikkeling van Steve Gunn doet in zekere zin denken aan die zijn collega singer-songwriter/gitarist ter linker zijde Ryley Walker. Bij hem kostte het ook vier albums voordat met Deafman Glance dan eindelijk dat kwartje viel. Wat is er dan zo anders aan The Unseen In Between? Het is gewoon minder freaky, er is meer aandacht besteed aan het ‘kop staart en midden-element’ dan voorheen. Er komen nu songs uit de loop van Gunn. Niet dat er ook maar een touw aan de teksten te knopen valt in bijvoorbeeld het licht psychedelische openingsnummer New Moon, maar daar gaat het hem niet om. Surrealistische poëzie is evengoed een tekst. Tony Garnier, al 30 jaar Dylans vaste bassist, die op de (hele!) plaat meespeelt, begreep er aanvankelijk ook geen snars van, maar bleef omdat de songs hem zo intrigeerden. Wie zijn wij dan om ze te versmaden?
De video is ronduit bizar te noemen. We zien wandelende onderlijven met als bovenlijf hun gespiegelde onderstel dat tegen het plafond aan wandelt. Het is de melodie en de tremolo op de elektrische gitaar in een semi-akoestische omgeving die je naar binnentrekt in Gunns wereld. Als je goed kijkt zie je de woorden Amsterdam en Nederlander op dat plafond en in spiegelbeeld op de vloer.
Smiling skulls.
Ghosts are grinning.
Power lines.
Spark their singing.
Drone song blues.
Makes me want to go.
All goes up.
And now it’s gone.
New Moon - Lyric Video
Zonder zijn ziel te hoeven verkopen aan de duivel
Met de tweede track Vagabond komen we bij het nummer dat onze meest puristische Sugar Mountain afficionados het beste zal behagen. Die zijn vaak niet zo van het experiment, doorgaans toch de kracht van de man. Hij zit met zijn bandje gewoon lekker te musiceren, zoals ook de bijbehorende video afdoende laat zien. Dit is een popsong als zodanig. Dit kan iedereen begrijpen. En Gunn hoeft er niet eens zijn ziel als experimentalist mee te verkopen aan de duivel. Dat is het mooie van deze plaat: met de gewonnen toegankelijkheid gaat godzijdank zijn wezen niet verloren.
Vagabond
Na 15 jaar duidelijke songs
Met die vaagheid in de teksten komt het ook wel goed. Stonehurst Cowboy is een song over zijn overleden vader, een Vietnam-oorlogsveteraan. De Luciano uit de gelijknamige track is een of andere mafkees in een wijnbar. Dat kunnen we allemaal volgen. Hè hè, het heeft zo ongeveer 15 jaar geduurd eer Gunn eens met duidelijke songs op de proppen kwam. Komt nu er eindelijk uit dat hij in het verleden platen heeft gemaakt met onder anderen Hiss Golden Messenger (Golden Gunn uit 2013!) en Kurt Vile?
Stonehurst Cowboy
Potentieel uit de obscuriteit
Het is zeker niet zo dat het nieuwe, door James Elkington geproduceerde album zijn oude werk overbodig maakt. Zoiets zouden we hier nooit durven beweren. Maar een beetje meer duidelijkheid en structuur is ook weleens lekker. Als we dat mogen meemaken op 12 maart in Bitterzoet heeft Gunn een hoop gewonnen. Dan zit een stap van obscuriteit naar een iets breder publiek erin. De stap die zijn wapenbroeder Kurt Vile, met en bij wie hij ook gespeeld heeft, al langer geleden heeft gemaakt.
Tekst door: Robbert
Tilli
Koop hier je kaarten voor het
concert van Steve Gunn in Bitterzoet op 12 maart.