Hannah Mae laat zich door niemand gek maken

Verwacht niet dat Hannah Mae Schoonbeek zich net zo gaat laten afdrogen door die Amerikaanse vakbroeders- en zusters als FC Emmen recentelijk in de Johan Cruijff Arena (5-0). Welnee, die gaat haar vrouwtje heus wel staan in dat internationale veld. Als je alleen al nagaat dat ze hier in eigen land al de steun geniet van toppers in het vak als Daniël Lohues, Ilse DeLange, JB Meijers, Stephanie Struijk, Bertolf en Matthijs ‘Duif’ van Duijvenbode, dan beleeft ze een vliegende start. Dat is niet vanzelf gekomen.

Ze heeft eerst op eigen kracht een stel geweldige liedjes geschreven, waarmee ze de aandacht van al deze bewezen vaklui heeft getrokken. Songs als All Life Goes On en Little Gracie, waarover hieronder meer, zijn onwaarschijnlijk goed voor een aankomend talent. Ze wordt nu 21, en die liedjes zijn allemaal geschreven in de periode 16-19 jaar. Dat is geen geringe prestatie.

Ze was er dan ook al jong bij, zoals je overal kan lezen. Als kind van een jaar of vijf zat ze al in haar vaders kantoor aan huis mee te luisteren naar zijn muziekkeuzes, AC/DC en Jimi Hendrix. ‘Hij draaide muziek op zijn koptelefoon, maar zo ontzettend hard, dat ik alleen maar naast hem hoefde te staan om het ook te kunnen horen,’ zegt ze met gevoel voor humor. ‘Vanaf mijn tiende wilde ik op gitaarles. Ik wilde net zo cool worden als Jimi.’

‘Dat is dus wel even anders gelopen,’ zegt ze hintend naar haar zachtaardige folky popsongs. Vanaf haar zestiende treedt ze op. Haar gitaarleraar Jeff Zwart stuurde haar liedjes door naar Daniël Lohues, die meteen enthousiast werd. Maar dat zou elke lezer van dit stuk met het hart op de juiste plek ook zijn geworden. Haar talent is zo evident, dat je wel bossen peterselie in je oren moet proppen om het niet te horen. Vanaf dat contact met Lohues zijn er allerlei schrijfsessies geweest met bovenstaande namen.

Je zou dus denken dat zo’n song als All Life Goes On uit zo’n schrijfsessie met een prof stamt. Niet dus! Dat nummer heeft ze geschreven voor de kunstwedstrijd Art Rocks, waar ze de publieksprijs won, wellicht de belangrijkste onderscheiding. Want ze heeft de mensen bereikt. Dát is wat je wilt als artiest.

De opdracht was dat het een liedje bij een bekend schilderij moest worden. Dat werd Korenveld Met Maaier En Zon van Vincent van Gogh. ‘Zijn levensverhaal – en echt niet alleen over dat afgesneden oor alleen – en zijn kleurgebruik grepen me echt aan,’ verklaart Hannah Mae haar opvallende keuze. ‘Ik heb ook iets met korenvelden. Die ik vind altijd zo mooi.’ Die liefde voor het zacht in de wind heen en weer deinende koren valt vaak te zien in haar videoclips met haar zingend middenin zo’n goudkleurig veld.’

Dat andere nummer uit haar prilste schrijfperiode Little Gracie is ook al zo’n voltreffer. Het gaat over het negatieve zelfbeeld dat een jong meisje ten onrechte heeft. ‘De kracht van dat liedje zit hem er eigenlijk in dat iedereen zich er wel in kan vinden,’ analyseert Hannah Mae op verzoek van Sugar Mountain. ‘Elke tiener tussen de 13 en 18 jaar is weleens onzeker. Ik was dat ook. Mijn logica is dat als dan toch iedereen onzeker is, dat je het dan niet hoeft te zijn. Snap je?’ Daar zit absoluut wat in, in deze gedachtegang.

In zekere zin is het nummer autobiografisch. ‘Ik vond altijd dat ik elfenoortjes had. Ik droeg mijn haar liever los dan in een paardenstaart. Mijn moeder zei dan altijd dat er niks mis was met mijn oren. Zelf zie je zoiets dan niet. Tegenwoordig heb ik er ook geen moeite meer mee. Ik versier ze gewoon met mijn piercings.’ Het maakt haar verhaal in feite toepasbaar op de gehele mensheid. Doe er uw voordeel mee.

Hannah Mae zegt aspiraties te hebben voor een album. Maar zover is het nog lang niet. Ze zit nog in de schrijffase. Een van haar schrijfpartners is Ilse DeLange, die ze beschouwt als haar ‘rolmodel’. Hoe was dat? ‘Het was superleuk en heel erg leerzaam,’ vat ze die samenwerking samen. ‘Maar dat geldt voor elke samenwerking die ik ben aangegaan. Elke keer tot nu toe is er iets moois uit voortgekomen. Ik ontdekte dat ze het allemaal anders aanpakken. De een gaat uit van de melodie, de ander begint juist bij de tekst.’

Was ze niet zenuwachtig vooraf om met Ilse te werken? ‘Niet meer, maar wel bij de eerste ontmoeting,’ zegt ze in alle eerlijkheid. ‘We waren eerst een keer samen gaan koffiedrinken. Toen was ik wel rete zenuwachtig. Bij het schrijven was Daniël [Lohues] er ook bij. Bij hem voelde ik me sowieso al op mijn gemak.’ Ze laat zich gewoon door niemand gek maken. Een handige eigenschap in dit wereldje.

Hoe was het om te werken met twee van die kanonnen? Wat was Hannah Mae’s eigen aandeel in de uiteindelijke composities? ‘Ik had al een opzetje voor een liedje meegenomen. Ik had al twee coupletten af en een refrein. Daar zijn we met z’n drieën aan gaan schaven. Daarna was het liedje voor een derde wel van elk van ons.’ Die song heet Joanna. Ze speelt het al live, maar het is (vooralsnog) onvindbaar op YouTube.

Wat we wel tegenkwamen op Facebook was een bericht over een co-write met JB Meijers, Ilse DeLange’s partner in The Common Linnets. Die vond plaats op een heel speciale locatie, namelijk paleis Soestdijk. Ze wist niet wat ze meemaakte met JB. ‘Het verbaasde me hoe snel hij werkt. Na het schrijven had hij in tien minuten een demo opgenomen. Hij speelde razendsnel zelf even alle instrumenten in.’

Wat ze op 14 oktober kan verwachten van de Introducing Nashville-avond in ’t Zonnehuis, waar zij het voorprogramma zal verzorgen, weet Hannah Mae niet. Wat ze wel bij voorbaat al mooi vindt, is dat de van hun platen bekende, wat gelikte studioversies daar akoestisch gespeeld gaan worden, totaal gestript van hun productie. ‘Daar hou ik van, dat het naturel overkomt, liedjes die bij de mensen binnenkomen.’

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Introducing Nashville op 14 oktober in ’t Zonnehuis met Rachel Wammack, Danielle Bradbery, Travis Denning Devin Dawson en in het voorprogramma Hannah Mae.

Lees hier het blog over Rachel Wammack.