Er zit een ‘Diptone’ in The Dip

Met twee van zulke kwaliteitsbands op één avond lijken de tijden van de soul revues zoals we die in de jaren tachtig nog in Paradiso mochten beleven terug te keren. In elk geval de sfeer daarvan, want het zal geen avond worden met steeds wisselende leadzangers. Maar wél een echte soulavond. Als je die twee laatste albums van Durand Jones & The Indications en The Dip na elkaar draait, respectievelijk American Love Call en The Dip Delivers, dan krijg je thuis al die sfeer te pakken. Op deze plek hebben we al tweemaal uitgebreid aandacht besteed aan Durand Jones, laten we daarom ditmaal eens naar The Dip kijken.

Opvallend verschil tussen beide bands is de aanwezigheid van een blazerssectie (The Honeynut Horns) bij The Dip, dat uit Seattle afkomstig is. Nee, dat zou je nooit hebben gedacht, als je blind zonder voorkennis naar hun album zou hebben geluisterd, dat het hier zeven ‘bleekscheten’ uit de ‘rain city’ betreft. Dit zijn ouderwetse ‘soulkickers’ met enorme repertoirekennis en liefde voor de sweet soul music. Wat The Dip doet zou evengoed van het gespecialiseerde Daptone Records hebben kunnen komen.

Dat alle muzikanten blank zijn - net als tijdgenoten St. Paul and The Broken Bones - is niet zo heel bijzonder, dat was zelfs in de hoogtijdagen van soul vaak het geval. Alleen stond er dan een zwarte ervaringsdeskundige achter de zangmicrofoon. Bij bands op Daptone is dat ook zo, bij The Dip niet. Daar kun je alles van denken, maar weet dan dat in de gouden tijd van Muscle Shoals de muzikanten ‘kleurenblind’ waren en gewoon samen de beste platen wilden maken met elkaar. Dáár gaat het om.

Wie de blogs over Durand Jones terugleest – dat kan hier op deze pagina – zal merken dat het levensverhaal van The Dip sterk lijkt op dat van hen. In dit geval gaat het om een band die is samengekomen op de jazzafdeling van de universiteit van Washington. Zanger/gitarist Tom Eddy en zijn zes maten nemen hun muziek ook op ouderwetse 4-track Tascam recorders. Door veel op te treden en veel te jammen in hun eigen studio komt er dan als vanzelf de lekkerste soulmuziek tot stand.

Wie denkt dat het raar is dat zo’n band uit Seattle komt, toch de ‘stad van de grunge’, moet weten dat Ray Charles en Quincy Jones hun carrières zijn begonnen vanuit deze stad. Alle vooroordelen aan de kant: er zit een ‘Diptone’ in The Dip. Gewoon een erg ‘fijn bandje’, zoals we dat in Sugar Mountain-kringen noemen. Behalve Tom Eddy bestaat de band verder uit Jacob Lundgren (gitaar), Mark Hunter (bas), Jarred Katz (drums), Evan Smith (bariton sax), Levi Gillis (tenor sax) en Brennan Carter (trompet).

Deze band is tot veel in staat. Albumopener Sure Don’t Miss You zet de boel meteen op scherp. Leuk voor de dansvloer deze stomper, minder voor de toegezongen dame in kwestie. Adeline is een onvervalste soulslijper, ook leuk voor de gememoreerde dame.

Ze kunnen ook sociaal bewogen zijn deze mannen, getuige een track als Advertising dat gebouwd is op een gemeen gitaarloopje. Spiderweb, met een vuige fuzzy gitaar en een pompende bariton sax, is ook zo’n song die de momenteel wat verwarde verhoudingen in de samenleving aan de kaak stelt. Al met al de perfecte casting naast Durand Jones & The Indications op 13 oktober in de grote zaal. Het voorprogramma zal geen dip bezorgen.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor The Dip en Durand Jones & The Indications in Paradiso op 13 oktober.

Lees hier het blog over Durand Jones & The Indications ter gelegenheid van hun tweede plaat.

Lees hier het interview dat Sugar Mountain had met Durand Jones & The Indications bij hun eerste plaat.