Tussen 2008 en 2013 bracht het Britse These New Puritans in vijf jaar tijd drie albums uit. Toen werd het even stil. Maar nu is er opeens het zeer eigenzinnige en beklemmende 'Inside The Rose' en een Europese tour die ze op vrijdag 5 april ook naar Paradiso in Amsterdam brengt.
Inhoudelijk heeft These New Puritans een behoorlijke koerswijziging doorgemaakt sinds debuut 'Beat Pyramid' en vooral single 'Elvis' een beetje leken te knipogen in de richting van de stop-start ritmes van een band als Bloc Party die toen mateloos populair was. Muzikaal kiezen Jack Barnett en zijn tweelingbroer George vaak voor het experiment en flirten ze zowel met post-rock, neo-klassiek en het soort atmosferische elektronische jazz die de ideale soundtrack van een Japanse art-film zou vormen. 'Inside The Rose', dat vorige week pas uitkwam, is een beklemmende geluids-trip die bij iedere luisterbeurt meer zeggingskracht lijkt te krijgen. Soms introspectief, dan weer overrompelend. Indiestad sprak er over met zanger/songschrijver/multi-instrumentalist Jack Barnett.
Jullie brachten in een relatief kort tijdsbestek drie albums uit en toen verloren we jullie een poosje uit het oog. We weten wel dat jullie in 2015 naar Berlijn verhuisd zijn en dat jullie ooit een kwartet en nu, in ieder geval in de opname-studio, een duo zijn.
Jack Barnett: ‘Op het eerste gezicht lijkt zes jaar best veel, maar we hebben het nog behoorlijk druk gehad in die periode. We hebben een live-album uitgebracht en een soundtrack gemaakt bij een theater-versie van Aldous Huxley’s Brave New World. En we zijn dus in een ander land gaan wonen en hebben een studio gebouwd in een oud communistisch radiocomplex in Berlijn. Sowieso is het ook een beetje ‘the age of distraction’, dus soms vul je je dagen met kleine afleidende dingetjes en we nemen liever de tijd om met een sterk nieuw album op de proppen te komen dan dat we iets matigs afleveren. Maar nu zijn we dus terug. Ik woon momenteel op het grensgebied tussen Essex en Londen. Dat mag je gerust ‘the worst of both worlds’ noemen. Mocht je Essex niet zo kennen, het heet ook wel ‘The Arsehole of England’, het spookte er nog vrij lang door hekserij en tot 100 jaar gelden was het onbewoonbaar door de malaria haha.’
Op jullie website staat dat Inside The Rose werd opgenomen in een oude DDR opname ruimte. Kon je die Oost-Duitse sfeer nog terug voelen in het gebouw?
‘Toen we er arriveerden was het een enorm vervallen plek. Nu niet meer, want inmiddels heeft een andere eigenaar. Het valt nog net onder Berlijn, maar ligt aan de rand van de stad. Het is een grimmig gebied vol cement fabrieken en opslagruimtes voor kolen. Naast de studio zat zelfs een gebied waar vechthonden werden getraind. In de DDR-tijd waren het propaganda-studio’s.’
These New Puritans
Muzikaal hebben jullie een enorme verandering doorgemaakt. Ik legde net Elvis, de key-track van jullie debuut naast Infinity Vibraphones, de openingstrack van Inside The Rose. Het hadden zowaar twee verschillende bands kunnen zijn die die songs gemaakt hebben.
‘We waren 16 of 17 toen we Elvis schreven. Tieners die hun debuut maakten. Dus het is logisch dat we 12 jaar tijd veranderd zijn. Het is bijna raar als bands niet evolueren gedurende zo’n lange periode.’
Experimenteren lijkt jullie in het bloed te zitten. Anti-Gravity zit als song bv echt vol met geluids-experimenten en veert van jazz naar post-rock naar atmosferica…..begint zo’n track met een vocal of komt de muziek eerst en drapeer je daar de vocalen vervolgens omheen?
‘Dat verschilt altijd. Er is geen vaste manier van songs schrijven. Ik hou heel erg van ‘geluid’. Dat is denk ik goed hoorbaar in onze songs en daar komt die experimenteer-drift vandaan. Ik nam als kind van 11 al geluidjes op met een oude tape-machine. Vervolgens ging George meedoen door met stokken op een kartonnen doos te slaan omdat hij nog geen geld voor een drumstel had.’
Op 5 april spelen jullie in Paradiso. Hebben jullie een beetje een band met Amsterdam?
‘Jawel, we hebben er door de jaren heen aardig wat gespeeld. Ons vorige optreden was in het Muziekgebouw en Chris, die live de nodige electronica voor zijn rekening neemt woont zelfs in Amsterdam.’
Wie zingt er eigenlijk nog meer op Beyond Black Suns?
‘Dat is Scintii, een zangeres uit Taiwan. Ze heeft zo’n geweldige stem! We hebben haar benaderd en pas daarna bleek dat ze ook cd’s van ons thuis had staan die ze in haar tienertijd gekocht had. Nice!’
De nucleus van de band zijn jij en je tweelingbroer. Is dat een voor- of een nadeel?
‘Soms is het juist moeilijk omdat we heel gemeen tegen elkaar kunnen zijn. Te eerlijk wellicht. Maar daardoor kun je ook snel werken en een hoop bullshit en beleefdheden snel achter je laten.’
Puur bij toeval beluisterde ik Inside The Rose een paar keer op mijn koptelefoon. Dat doe ik eigenlijk nooit, maar er waren wat mensen in huis die wilden slapen. Toch was het wel passend voor dit album. Ik hoor opeens zoveel kleine zweverige, rondspokende en echo’ende geluiden. Ben je het met me eens dat jullie muziek het meest tot zijn recht komt als je het je volle aandacht geeft?
‘Vandaag de dag wordt veel muziek gemaakt zodat het goed past bij de verschillende algoritmes van de streaming diensten. Het moet passen binnen een format. Dat geldt zelfs voor muziek die onder de noemer ‘independent’ valt. Muzikanten willen voorkomen dat je binnen 10 seconden doorskipt bij Spotify. We zien onszelf ongeveer als het tegenovergestelde van die vorm van luistergedrag…..ook als dat ons parten zal spelen.’
Where the Trees are on Fire wordt vergezeld door een video die het nummer visueel lijkt te volgen. De eerste tweeeneenhalve minuut zijn timide en spaarzaam, daarna ontstaat er meer kleur en een stortvloed aan effecten, waarna het nummer en dus ook het beeld terugkeert naar een ingetogenere kern. Wie heeft die clip gemaakt?
‘Mijn broer George en Max Lux. En die video was geinspireerd door de zogeheten Fragmented Portraits van Francis Bacon. Zoals hij zelf zou zeggen: ‘Champagne for my real friends, real pain for my sham friends!’
These New Puritans
Is jullie nieuwe werk makkelijk te vertalen naar een live-show situatie? Is het ongeveer hetzelfde of juist heel anders?
‘De nummers verschillen live behoorlijk van de studio-versies. Dat maakt het voor ons ook boeiender en levendiger. Ruiger èn verstilder. Sowieso hebben we erg veel zin om weer live-shows te doen en echt weer eens publiek te zien. Dat heeft veel te lang geduurd.’
Into the Fire speelt met allerlei verschillende ritmes binnen een afgebakende tijdsduur. De drums maken dat nummer rusteloos en gejaagd, bijna een beetje math-rock-achtig. Toch lijkt het ook het nummer te zijn dat, van jullie nieuwe materiaal, nog het meest weg heeft van een pop-song.
‘Haha, dat weet ik niet precies. Bij Pop denk ik altijd direct aan Ed Sheeran. Maar inderdaad, voor mij maken wij soms ook popmuziek. Ik hou van de directheid van pop, maar heb een hekel aan de onoprechtheid van pop. Ik ga weer Francis Bacon quoten. Hij zei: ‘De beste kunst is absoluut helder en duidelijk, maar ook absoluut mysterieus.’ Die combi bevalt ook mij het best.’
Six is een ideale laatste track. Qua sound een beetje kerkelijk bijna. Maar juist dat geeft het nummer zijn ‘otherworldly beauty’.
‘Dank je. We volgden enorm ons instinct met dat nummer. Intuitief vonden we ons weg naar het eind-resultaat. Ik vind vooral ook Micaela Haslam’s bijdrage erg mooi bij die track. Ze werkt veel met Steve Reich en ook wij hadden al eerder met haar samengewerkt. Wat een stem!’
These New Puritans speelt op vrijdag 5 april in de bovenzaal van Paradiso.
