Dawn Brothers leveren een klassieker af

Op de achtergrond horen we de motor van het bandbusje gezellig pruttelen, terwijl de band koers zet naar het volgende land op hun veroveringskaart: Oostenrijk. Ze zijn op weg naar Wenen. Bas neemt dankbaar de complimenten van het team achter Sugar Mountain en van zijn collega-ambassadeurs in ontvangst. Het verdict over Classic is unaniem dat het hier inderdaad een klassieker in het genre betreft. Hij wil wel graag weten waarom iedereen zo tevreden is. Nou, hierom: de plaat is gevarieerder en geraffineerder.

Waar de eerste plaat de Little Feat-kant van de band onthulde, daar is nu The Band ‘erbij gekomen’. Dat laatste vooral door de toegenomen harmonievocalen, toch het handelsmerk van die band. Ook spelen ze meer met het ritme. Met die bevindingen kan Bas wel leven. ‘Hij is rustiger dan de eerste,’ oordeelt hijzelf. ‘Hij vloeit meer. Ik draai ‘m liever, want er zitten meer piekmomenten in. Er is meer afwisseling.’

Wat een lef ook om je tweede plaat, hoe geslaagd ook, Classic te durven noemen! Zo brutaal waren ze nu ook weer niet, blijkt al gauw. ‘Het komt door die hoesfoto. Dat is een absurd beeld. We vonden die kleuren heel mooi. Daar hebben we hem voor gekozen. Maar pas na een tijdje zagen we de naam Classic op die kano staan,’ verklaart Bas. ‘Dat vonden we heel grappig. Als we heel succesvol met deze plaat zouden worden, dan konden we achteraf zeggen: “Haha, we zeiden het toch?” Als de plaat zou floppen, zou het nog grappiger zijn.’ Dat Dr. Feelgood in 1986 ook een album met die titel uitbracht op Stiff Records, wist hij niet. Hij dacht dat ze de enige band in de popmuziek waren met die albumtitel.

Hij heeft ook een wedervraag aan ons: waar komt de titel van de openingstrack Summer Jam 2018 vandaan? Dat weten we bij Sugar Mountain dan weer niet. Het blijkt te komen van Summer Jam 2009 van The Underdog Project, een of ander cheesy hiphop/disco posse. Op de achtergrond bemoeit de hele band zich met deze quizvraag. Hun eigen Summer Jam komt dicht in de buurt van The Style Council, Paul Wellers band na The Jam, die trouwens ook nog eens een nummer hadden dat Long Hot Summer heette. ‘Heb ik een plaat van, met een oranje hoes [The Cost of Loving uit 1987 - RT], alleen nog nooit gedraaid. Moest ik dan toch maar eens gaan doen,’ merkt Bas droog op.

Hoe is de nieuwe plaat eigenlijk tot stand gekomen? Toevallig ook jammend?
Die veronderstelling blijkt niet te kloppen. Dat hoor je direct aan Bas: ‘Veel meer liedjes zijn niet live ontwikkeld, wat vroeger wel het geval was. De nummers van Stayin’ Out Late hadden we bijna allemaal al live gespeeld, voordat ze “opgepoetst in de studio” op de plaat terechtkwamen. Deze keer zijn de liedjes veel meer thuis of in het oefenhok geschreven. Het album heeft voor ons een heel verse feel.’

Was de druk hoger?
‘De tijdsdruk wel, ’beaamt Bas. ‘Dat had vooral ook te maken met de beschikbaarheid van producer Pablo van de Poel [van DeWolff] en natuurlijk onze eigen toegenomen drukte. Daarom hebben we de plaat in drie verschillende sessies opgenomen. De eerste was in juli 2017, de tweede in januari 2018 en de derde in mei van dit jaar. Vanuit ons gezien is Classic eigenlijk een optelsom van drie minialbums. Die zijn in de mix en vooral in de mastering naar elkaar toegebracht.’

Twee platen uitbrengen in amper anderhalf jaar (maart 2017 en september 2018) dat is opvallend snel.
Dat had Bas zichzelf nog niet gerealiseerd. ‘Mmmm, best snel ja,’ constateert hij met een lichte aarzeling in zijn stem. Meestal is zo’n tweede plaat haast een kopie van de eerste. Maar deze vier man - naast Bas bassist Levi Vis, toetsenman Rowan de Vos en drummer Rafael Schwiddessen - zijn onevenredig met talent toebedeeld natuurlijk. En de hulp van buitenaf is niet te onderschatten.

‘Pablo was de producer achter de knoppen, en Mischa den Haring heeft ons weer met raad en daad bijgestaan als artistiek producer. Iets minder aanwezig dan de vorige keer, maar nog altijd als adviseur bij twee opnamesessies. Hij kijkt naar wat een song nodig heeft. Ik heb ook het idee dat Levi en ik beter verhalen zijn gaan vertellen in onze songs. We waren nu zo op elkaar ingespeeld, dat het proces veel natuurlijker verliep.’

Beetje leuk die tour met DeWolff? Welke landen nog meer behalve Duitsland en Oostenrijk?
‘We gaan ook nog naar Tsjechië,’ voegt hij toe. ‘Het is ontzettend leuk. Het Duitse publiek reageert goed. Het zijn leuke en beleefde mensen, die veel aandachtiger luisteren dan we in Nederland gewend zijn. Ze praten er ook veel minder doorheen. We zijn nu al vaker in Duitsland geweest. We hebben al vaak gespeeld voor 50-100 mensen. Zeker nadat we in Bonn in [televisieprogramma] Rockpalast hadden gestaan, merkten we dat meteen. Maar nu met DeWolff staan we in zalen met een capaciteit van 150-200 man. We hebben het gevoel dat we echt iets zijn aan het opbouwen.

‘Als voorprogramma krijgen we maar 45 minuten. We spelen dan alleen maar nummers van Classic. Dat geeft een gevoel van versheid. Voor het publiek is sowieso alles nieuw. Voor ons is het omdat we de plaat in drie sessies hebben opgenomen zowel oud als nieuw. Nummers als Holy Water en Sweet Love [allebei singles geweest - RT] speelden we al bij de presentatie van onze eerste plaat. Maar het overheersende gevoel is dat het vers is.’ Dat is nu al de tweede keer dat hij dat zegt over die verse feel. Laten ze dat goede gevoel dan nog maar even vasthouden voor hun show in Bitterzoet op 15 december.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Dawn Brothers @ Bitterzoet op 15 december.