Eigenlijk zou je die ex van Courtney Marie Andrews dankbaar moeten zijn dat het uit is tussen die twee. Of wellicht hun beiden. Want anders zaten we nu niet met zo’n mooie break-up-plaat. CMA heeft ‘ldvd’. En daar doet ze flink kond van op haar prachtige, spaarzaam gearrangeerde trage treurige album Old Flowers, dat na maanden uitstel door corona dan eindelijk toch is uitgekomen midden in de zomervakantie. Iets meer dan een weekje na release volgt hier alsnog een uitgebreide bespreking.
We wisten al veel, maar niet alles
In de moderne tijd is het bijna onmogelijk om nog te verrassen. Op de dag dat een album uitkomt zijn er al zoveel tracks in omloop gebracht, dat je soms al de helft van de plaat kent (pssst, Sugar Mountain ontving in maart al een SoundCloud-linkje naar het volledige album). Zo was het ook bij Old Flowers van Sugar Mountain darling Courtney Marie Andrews. Oké, het ‘corona-uitstel’ heeft daarbij een handje geholpen, maar de teneur van het album was na vier al uitgebrachte singles wel bekend. Courtney is blue. Ze heeft niet een beetje de blues ook. Na bijna een decennium is het uit met haar lover.
Burlap String
Gekozen voor de spaarzame aanpak
Niet alleen deze ex-geliefde is de laan uit, maar ook haar vaste band. Om haar enorme tristesse goed uit te beelden en te verklanken heeft ze gekozen voor de spaarzame aanpak. Ze heeft Old Flowers gemaakt met slechts twee andere muzikanten, te weten Matthew Davidson (bas, pedal steel en pomporgeltje) en James Krivcheni, drummer van Big Thief. In die laatstgenoemde band zit de sleutel tot dit album, dat geproduceerd is door ‘hun’ geluidstovenaar Andrew Sarlo, die hier en daar ook nog wat bas speelt.
Americana uit het dunbevolkte grensgebied met indiepop
Het volle geluid van voorganger May Your Kindness Remain, overigens een monument in het Americana-landschap, is vervangen door een broeierige sfeer uit het dunbevolkte grensgebied met indiepop. En het werkt! Eerste single If I Told uit begin maart was zo aantrekkelijk kaal gelaten, dat het des te meer de aandacht vroeg en kreeg. Een zacht ritmisch geaai van de akoestische gitaarsnaren, vreemde synth-geluidjes in de achtergrond en dan die stem van Courtney als de aanlokkelijke toplaag.
Mij deed het denken aan de mooiste indieplaat van deze eeuw tot nu toe, PJ Harvey’s Let England Shake (2010), dat ons destijds meevoerde over de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog. Op Old Flowers worden we meegenomen langs de emotionele slagvelden van een totaal verdorde relatie. Die albumtitel is natuurlijk ook niet zomaar gevonden. ‘You can’t water old flowers,’ zingt ze. Het kán wel maar het is totaal zinloos.
If I Told
Alles van de schuldvraag tot de onvermijdelijke zelfanalyse
Lees de titels van het album en je krijgt er meteen een beeld bij. Ter illustratie volgt er hier een viertal: Guilty, Together or Alone, It Must Be Someone Else’s Fault en How You Get Hurt. Daar zit alles al in verpakt, van de schuldvraag tot de onvermijdelijke zelfanalyse. Courtney huldigt het principe van waar er twee vechten hebben er twee schuld en spaart zichzelf geen moment.
Niemand zal verbaasd zijn dat op dit even trage als trieste album veel pianoballads voorkomen. Ze zijn allemaal even mooi, omdat Courtney behalve een ‘way with words’ heeft – per slot van rekening wordt ze ook breed gewaardeerd als dichteres – maar ook een enorm gevoel voor melodie. Het album staat werkelijk tjokvol met onuitwisbare melodieën.
Haar initialen CMA zijn dezelfde als die van de Country Music Association. Ondanks de modernisering van haar geluid zal ze onder haar oorspronkelijke fans nog wel als country worden gezien, maar ze zal beslist nieuwe zieltjes gaan winnen in de contreien waar indiefans zich ophouden. Dat is een goede zaak.
It Must Be Someone Else’s Fault
Treurigheid waar je uiteindelijk superblij van wordt
Pianoballads als Together or Alone, Carnival Dream, de titeltrack zelf en How You Get Hurt, doorkliefd met die maffe zingende zaagachtige geluidjes, zijn klankmonumenten van het soort treurigheid waar je uiteindelijk superblij van wordt. In Carnival Dream vliegt ze voor sommigen wellicht tekstueel een ietsje uit de bocht, zij het lichtjes, met haar vraag ‘Will I ever let love in again?’ waarop ze zelf het antwoord geeft: ‘I may never let love in again.’ Beetje te grote woorden? ‘Kom op Courtney, cheer up!’ denk je dan.
En die ex? Die moet ook wel blij zijn uiteindelijk, want hij krijgt ook in de slotballad Ships in the Night, op de elektrische piano voor de verandering ditmaal, bepaald niet de wind van voren maar recht in de rug.
Hope you ease up on the drinking.
Hope you laugh, hope you care.
Hope your days are even better than the ones that we shared.
And I hope that you find love,
settle down somewhere new.
And I hope that this world sees who I see in you.
I know you tried to reach me, I know you tried.
I know we felt the same way, but the timing wasn’t right.
Ships in the Night
Het hoogste rangschikadvies
Dat kun je toch niet anders opvatten dan als woorden van troost, misschien zelfs wel een dankwoordje. Maak voor Old Flowers maar een plekje vrij in je platenkast in het vakje dat speciaal gereserveerd is voor de break-up albums tussen Dylans Blood on the Tracks en Rumours van Fleetwood Mac. Een bijzonder eervolle, maar ook dik verdiende positie. Een plaat als deze kun je alleen maken na jaren, zowel in de liefde als in de muziek.
Tekst door: Robbert Tilli