Cordovas debuteren voor de tweede keer

Geschiedvervalsing of niet, Cordovas van Cordovas, heruitgebracht op de Rootsy Music label imprint in 2017, was een knijter van een Americana album. Vraag het maar aan onze ambassadeur Runa Stam, die geen seconde naliet te benadrukken wat voor ‘fijn bandje’ het wel niet was. Ik heb het met eigen ogen mogen zien in juni 2018 in Q-Factory, waar het stikte van de ambassadeurs van Sugar Mountain. Iedereen wilde deze gasten weleens live meemaken. Zeker diegenen die ze op Take Root in Groningen een half jaar eerder had gemist. Ze kwamen niet bedrogen uit bij deze herkansing in Amsterdam-Oost.

Wat de bezoekers daar beleefden, was een band die zichtbaar en hoorbaar duidelijk maakte dat zulke muziek alleen gemaakt kan worden door bandleden die echt veel samen zijn. Ze wonen zelfs ‘onder een kap’, in een soort commune. Ze spelen zo hecht, niet normaal meer. Als broers vulden ze elkaar zingend aan. De lange haren wapperend alsof het nog altijd 1970 was. De enige ‘dissonant’ was een bijdrage van een van de telgen van de Doug Sahm-dynastie die met de beste bedoelingen ook nog wat mocht komen meezingen. In werkelijkheid werd de betovering tijdelijk even opgeheven. Sorry, maar het was niet anders.

Onbetwist de bandleider was bassist Joe Firstman, letterlijk de eerste man. Met zachte maar onverbiddelijke hand leidde hij de band door een mooi avondje rocken. Elk bandlid zong een mopje mee. Gitaristen Lucca Soria en Toby Weaver duelleerden dat het een aard had, terwijl pianist Sevans Henderson een touch van grandeur gaf aan het geheel. De plaat vond na afloop gretig aftrek bij de bezoekers. En nu wordt die overal verzwegen. Alsof het zomaar een prul was. Vergeet het maar Cordovas van Cordovas is een onvervalste recurrent , zo eentje die maaaaanden naast je draaitafel of CD-speler paraat blijft liggen om direct gedraaid te kunnen worden. Welnu, die knoert van een plaat heeft nu een waardige opvolger gekregen in ‘debuut’ That Santa Fé Channel op ATO Records.

Vergeet de oerlelijke hoes die de plaat omhult, ga direct naar de inhoud, want daar gaat het toch om. That Santa Fe Channel is meer country dan Southern rock dan die ‘betreurde vergeten plaat’. Er zit meer zachtheid in, meer oog voor rust en detail. Dat pakt geweldig uit. Is dat de invloed van producer Kenneth Pattengale, zelf hier in mei met zijn eigen van Milk Carton Kids? Vermoedelijk wel. Alhoewel vlak de invloed van de band (‘The Band’) niet uit in dezen. Ze schakelen net zo gemakkelijk terug van versterkt naar volledig akoestisch op de front porch van hun eigen commune. Het is niet voor niets dat ze Standing On The Porch nog eens hernemen hier. Het is een van de negen pareltjes hier. Tamelijk kort allemaal. Live krijgen we de uitgebreidere versies die meer naar jammen zullen neigen. Op plaat is het zo beter.

Het begint direct al met This Town’s a Drag. We worden meegenomen naar het suffigste ‘straight-laced’ stoffige stadje, zo eentje zonder drugs, waar echt geen flikker te doen is. Je gelooft deze kerels onmiddellijk. Wat zullen ze blij zijn als ze Amsterdam weer komen binnengerold. Daar hoort vast het traditionele coffeeshop-praatje bij waar elke doorreizende band uit de VS ons trakteert. En als ze dat niet doen, wordt er meestal wel geinig gehint naar het red light district. Moeten zij weten. We worden afgeleid. Snel terug naar de muziek alstublieft.

Zeer genietbaar – excuus voor dit werkelijk idiote woord - is ook Talk To Me. Het is namelijk meer dan dat. Het is een hoogtepunt meteen al vanaf de start. Daar zijn direct na de a capella gezongen openingszin al die pedal steel, die piano en die onontkoombare, waanzinnig goede harmonievocalen. We hebben er weer eentje om tijden bovenop de stapel direct naast de platenspeler te laten bivakkeren. Die openingszin is er trouwens eentje om in te lijsten: ‘Did you ever think of me when you're driving up the street.’ De toon is gezet voor een staaltje melancholie waar menige honky tonk een jaar op draaien kan.

I’m the One Who Needs You Tonight, de eerste track van het album die werd weggegeven, is ook zo’n mooie. Nu rijden we echt het territorium van The Band binnen. Hier gaan live tranen vloeien. Dat is wat zulke mooi muziek vermag. Het is heerlijk om je voet op te laten tappen, maar ook om emoties bij los te maken. Wie hier gevoelig voor is, moet dit nummer eens afspelen. Schenk er gerust een glaasje bij.

Het zijn allemaal vrij korte liedjes, zeiden we al. Maar dat werkt juist goed in de huiskamer. Laat ze er live maar een mooie jam van maken. Dan slepen wij het bier wel aan. Een band om te koesteren. Als Runa zegt ‘fijn bandje’, dan moet je haar op haar woorden geloven. Laten we hopen dat er niet weer zulke hiaten gaan vallen tussen twee opeenvolgende ‘debuutplaten’ van een en dezelfde band.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Cordovas in de kleine zaal op 11 april.