Concert gemist? Bombino geeft een snelle herkansing

Het was een bijzondere dag daar in het Amsterdamse Bos waar Sugar Mountain een eigen podium had. Wij hadden de eer de meest afwijkende act op het prachtige programma te mogen hosten. Ook had Sugar Mountain het genoegen om de aimabele man uit Niger te mogen ontmoeten. Hij was daar backstage aanwezig met vrouw en kinderen. Bij elke compliment dat hij kreeg voor zijn optreden of voor zijn laatste album Deran, boog hij nederig glimlachend en - toegegeven - ook wel een beetje stoned het hoofd, en klopte hij naar goed Noord-Afrikaans gebruik met zijn vuist op zijn borst ter hoogte van de hartstreek. Een golf van sympathie werd voelbaar voor wie in de onmiddellijke nabijheid van hem verkeerde.

Alle aanwezigen legden oprecht een enorme zwak voor hem aan de dag. Onze ambassadeur Eddie Aarts was de DJ van dienst op ons podium en maakte daar Bombino van dichtbij mee. Helaas was Eddie de hele dag wat verscholen voor het publiek aan het werk achter een decordoek. Hijzelf kon er niet mee zitten, want hij mocht in de warmte van de directe invloedsfeer van deze Toeareg opereren.

‘Dat achter de coulissen werken? Geen probleem! De kleine een-tweetjes met artiesten en andere betrokkenen maakte het des te leuker. Bombino bijvoorbeeld...,’ zegt hij enthousiast achteraf. ‘Hij bouwde een kwartiertje voor z'n show doodkalm en met zorg een joint en rookte die alleen en zich voorbereidend op z'n optreden zittend op een flightcase op. Ik had wat ander 'woestijnspul' - Tinariwen, Aziza Brahim - meegenomen, maar vond dat eigenlijk “te dichtbij” komen en gokte dat ik met het slepende, ruim negen minuten klokkende Amandrai van Ali Farka Touré en Ry Cooder - hoe “Blue Mountain” wil je het hebben? - het gaatje tot aanvang show mooi kon vullen. Dat was waar, maar leuker was dat ik tijdens het nummer zag dat Bombino geheel in zichzelf, rokend en met een voet tikkend mee zat te deinen. Een paar minuten later keek hij ook op en gaf me een goedkeurend knikje en een glimlach. Vlak voor hij het podium opstapte kreeg ik een high-five en meteen na de show een “boks”.’

Voor het podium stonden in het publiek enkele vrouwelijke fans, die van heinde en verre waren gekomen, speciaal om hun idool te kunnen zien. De uiterst charmante bassist, die het publiek zowel in het Engels als in het Nederlands (!) toesprak, had hen direct in de smiezen. Omgekeerd verloren ze hem ook geen moment uit het oog. Leuk om te zien dat elke muzieksoort zo zijn eigen bewonderaars en codes kent. Ook de cowboys in denim en met Stetsons op konden de gemoedelijke sfeer goed waarderen. De muziek van Deran, Bombino’s eerste weer eens ‘thuis in Afrika’ opgenomen plaat in jaren, werkte enorm aanstekelijk.

De aantrekkingskracht van deze nomadenmuziek uit de Sahara valt ook niet te onderschatten. Dat droge gitaargeluid, af en toe een toefje reggae en teksten die zich zo lekker ‘fonetisch laten meezingen’ creëren een aparte sfeer waarin ook ongeoefende oren én lijven bereid zijn om in mee te gaan.

Om niet geheel in herhalingen te vervallen, verwijzen we hier naar het blog met daarin de achtergronden van Bombino’s interessante levensverhaal van vluchteling tot muzikant, dat we eerder hier op deze pagina publiceerden in de aanloop naar Once In A Blue Moon toe. Wát een ongelofelijk inspirerende man is die Omara ‘Bombino’ Moctar! Geef toe, je kan nu echt niet meer met goed fatsoen wegblijven.

Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: Vittorio Catti

Koop hier je kaarten voor Bombino in Paradiso Noord op 6 november.