Code rood voor Paul Cauthen

De A&R afdeling van New West Records heeft de grootste vis aan de haak geslagen. Wát een transfer van Lightning Rod Records naar de Americana-gigant, huis van onder meer vader en zoon Earle. Room 41 is een plaat die als een bom gaat inslaan als Sturgills A Sailor's Guide to Earth. Mogen we vast waarschuwen voor code rood en een diepe krater in het muzieklandschap? Beter kan het haast niet worden. Deze plaat moet het jaar voor ‘feestbeest met artistieke ambities’ Cauthen gaan inluiden.

Dat zie je al bij de eerste beelden van de video bij eerste single Cocaine Country Dancing. We zien hem achter het stuur in een stilstaande Amerikaanse slee zitten, terwijl hij zichzelf in de achteruitkijkspiegel ferm toespreekt. Nu moest hij maar eens aan de verwachtingen voldoen, van zijn ouders, van het publiek. én van hemzelf. Hij sjeest weg en we zien hem omturnen van plattelandsjongen in een countryster in een glitterpak omringd door lekkere wijven. Allemaal spottend bedoeld uiteraard, maar er zit een kern van waarheid in dit verhaal. Deze boef is een slapende reus. Hij kan echt gigantisch worden.

Dit is niet iemand die maar wat loopt aan te klooien. Nee Cauthen is een serieuze artist. Die kan een song schrijven. Die song gaat dan ook echt ergens over. Als je buiten adem de 10 nummers van dit album door bent en herbegint, dan stel je je iemand voor die maar ternauwernood een wild leventje heeft overwonnen. Dat blijkt te kloppen. Hij had na een jaartje doorzakken met drank en drugs, waar Lil’ Kleine en Ronnie Flex alleen maar van kunnen dromen, de vorte wannabees, serieuze medische hulp nodig.

Afijn, maar dan krijg je ook wat. Dit verhaal begint een beetje te lijken op dat van Father John Misty die zich twee maanden lang zwaar depressief en wasted opsloot hij in een kamer in het Bowery Hotel in New York. Dat leverde uiteindelijk het album God’s Favorite Customer (2018), een reflectie van het wonder dat de vader er nog is. Terug naar Cauthen: de toon die hij aanslaat is veel optimistischer dan die bij zijn even getalenteerde, mistige vakbroeder. Room 41 is een moderne countryplaat om van te dromen.

Er gebeurt zoveel. Opgenomen met een leger aan producers op twee verschillende plekken, in Dallas (Modern Electric Studio) en Fort Worth. Dat verklaart waarschijnlijk ook het diverse karakter van de tien songs op het album, die wel degelijk een eenheid vormen. Laat dat gezegd zijn. Wil je weten wie al die producers zijn? Neem dan gerust een dagje vrij om de hele lijst door te nemen: Niles City Sound (Leon Bridges, Nicole Atkins), Matt Pence (Jason Isbell, Nikki Lane), Beau Bedford & Jason Burt, Austin Jenkins & Josh Block en Chris Vivion.

Zonder al deze figuren was Cauthen waarschijnlijk kopje onder gegaan. Geeft de hoes met de man leunend tegen het raamkozijn van zijn hotelkamer het geheim al prijs? Mwah, er zijn tientallen van dit soort plaathoezen. Vooral Delbert McClinton is goed in dit soort ‘aanleunwerk’.

Hebben we deze plaat zien aankomen? Wie een beetje op de hoogte is met ’s mans verleden, is geneigd die vraag met een vette bevestiging te beantwoorden. Debuutplaat My Gospel van de voormalige zanger van Sons of Fathers, die onlangs nog is heruitgebracht, was al een monumentje van countrysoul met nummers als Still Drivin’, Saddle en Marfa Lights die we niet licht zullen vergeten.

Vorig jaar volgde er nog een EP met 7 tracks, Have Mercy. Zo’n funky nummer als Resignation zou je al als een niet al te voorzichtige vingerwijzing kunnen beschouwen van wat komen gaat. Maar Room 41 gaat véél verder. De teksten, de muziek en de al aangehaalde productie, die soms meer naar Prince of de Bee Gees neigt. De plaat is een waar sonisch avontuur in country, toch een van de meest behoudzuchtige genres. En nee, het is géén slappe knieval voor countrypop. Je kunt de commentaren van de cynici nu al uittekenen.

Room 41 is de meest gedurfde countryplaat sinds Sturgills ‘Sailor’s Guide’. Hij gaat alleen nóg verder… Hij ís een freak en ontmoet er ook veel, uiteraard ook in de onvermijdelijke bajes waarvan de track Freak met spoken word (nog nét geen rap) getuigt. Deze man heeft zijn teksten woord voor woord geleefd.

Uiteraard zal ik van hypen beschuldigd gaan worden. Dat moet dan maar. Het zal niet de eerste keer zijn. Wie nog steeds niet overtuigd is, is wellicht blij om te horen dat Cauthen op de track Prayed for Rain in de coupletten zijn beste Johnny Cash-stem opzet. Of Colter Wall, ook goed. In Angel, dat leentjebuur speelt bij soulclassic Stand By Me, lijkt hij zelfs Cash op z’n ouwe dag. Er zullen er zijn die schrikken bij de geflipte synthesizersolo op Can’t Be Alone. Wen er maar vast aan. Deze gast doet toch wat ie zelf wil. Tegengif is ruimschoots voorhanden met de slottrack Lay Me Down, dé grote ballad op het album.

Opener Holy Ghost Fire zou zo van Cee Lo Green kunnen zijn. Zo crazy is het wel. Maar…, dit is toch echt country music dudes. Geloof het of niet. Ja, hier is een hele hoop dope doorheen gegaan, zoveel is zeker. Het woordje cocaïne valt meer dan eens, in het trippende Big Velvet (zijn bijnaam overigens) bijvoorbeeld. Er worden tequila’s gedronken bij het leven. Tja, het doel heiligt de middelen, anders zou je deze uitzonderlijke plaat nooit hebben gekregen. Maar jongens en meisjes: don’t try this at home.

Cauthen raadt dat zelf ook niet aan. Dit was eens en nooit weer deze ‘retraite’ in die hotelkamer. Kom gewoon op 31 augustus naar onze kerk waar Cauthen op de avondvullende Sugar Mountain Presents programmering zal staan en zijn gospel komt uitdragen. Lord have mercy! Daarna hoef je nog maar een weekje te wachten op de verschijning van het alleszins baanbrekende album op 6 september, toevallig ook de verjaardag van ondergetekende. Toeval bestaat. Gefeliciteerd met dit Grote Album.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Sugar Mountain Presents met Paul Cauthen, The Cactus Blossoms, Ian Noe, SUSTO en Delaney Davidson op 31 augustus in Paradiso.