Charley Crockett kan niet niksen en toert weer

Charley Crockett, inderdaad een verre neef van folkrebel Davy Crockett, maakt twee soorten platen: ofwel vol zelfgeschreven songs ofwel vol covermateriaal. Die laatste categorie reserveert hij voor zijn zogenaamde Lil G.L.-serie, waarvan inmiddels twee delen uit zijn Lil G.L.'s Honky Tonk Jubilee (2017) en Lil G.L.’s Blue Bonanza (2018). Als zijn herwonnen gezondheid het toelaat, zullen er ongetwijfeld nog vele delen in de toekomst volgen. Nieuwsgieriger zijn we echter naar zijn eigen schrijfsels, want Charley is wat ons betreft qua songs en timbre de ware erfgenaam van countrysoullegende, de bij The Beatles en The Stones zo geliefde Arthur Alexander. Niemand kon zo goed van country en soul één genre maken als deze zwarte zanger. Laat Davy Crockett nu ook net dat zeldzame talent bezitten. Lonesome as a Shadow is een must have voor alle liefhebbers.

Op In The Night uit 2016, hoor je al de eerste voortekenen van de richting waarheen zijn carrière gaat. Daar lengt hij de blues van zijn niet onaardige in eigen beheer uitgebracht debuutalbum A Stolen Jewel (2015) aan met stevige scheuten Texaanse country en rootsmuziek uit Louisiana, waar hij lang de straten heeft afgeschuimd. De richting waarheen zijn muziek uiteindelijk gaat, begint zich steeds duidelijker af te tekenen. Maar pas op ‘Shadow’ van twee jaar later stapt hij ten volle uit zijn eigen schaduw. De titel van de track Sad & Blue vat het treffend samen. Het is die wat droeve stemming die het zo onweerstaanbaar maakt. Ain’t Gotta Worry Child met blazers opgetuigd is ook al van zo’n bijna ‘ondraaglijke’ schoonheid.

Sindsdien is eind vorig jaar nog Lil G.L.’s Blue Bonanza deel 2 uit zijn coverserie uitgekomen, een heerlijke reeks tijdloze nummers. Tom T. Halls That's How I Got to Memphis herneemt hij op een manier die we sinds de prachtversie van Buddy Miller op Your Love And Other Lies uit 1995 niet meer voor mogelijk hadden gehouden. Dat lichte spraakgebrek van ‘m, die wat lullige lisp maakt het des te ontroerender.

Dacht je al het toppunt te hebben bereikt, dan moet je zijn versie van Danny O’Keefe’s standard Good Time Charley’s Got the Blues (1971) eens beluisteren (let op hoe hij de oorspronkelijke Charlie stiekem omzet naar Charley zoals zijn eigen voornaam gespeld is). Daarmee schaart hij zich in het rijtje Willie Nelson, Waylon, Elvis en Leon Russell. Maar er zit toch echt een onsje ontroering extra bij, zeker met dat gefloten stukje in de outro. Het arrangement met de Rhodes piano maakt het sowieso al een attractie.

Op de tracklisting staat naast onder anderen Jimmy Reeds Bright Lights Big City, Don Rollins’ The Race Is On (dat Dave Edmunds ooit eens zo goed onder handen heeft genomen) en George Jones’ Burn Another Honky Tonk Down ook It's a Man Down There. Dat laatste nummer is van ene G.L. Crockett, de man aan wie de maker zijn bijnaam en zijn serie van coverplaten zijn titel Lil G.L. dankt. Weten we dat ook weer.

Daarna kwam het touring Circus Crockett met een daverende klap tot stilstand. Van meer dan tweehonderd shows per jaar in binnen- en buitenland terug naar nul. Charley bleek een hartafwijking te hebben en niet zomaar eentje ook. Een van zijn hartkamers bleek niet te functioneren. Een spoedoperatie was noodzakelijk om te overleven. Na deze levensreddende ingreep ging Charley tijdens zijn herstelperiode alweer de studio in om samen met zijn band de double A-side single How Long Can You Go/River of Sorrow op te nemen. Die ging in première tijdens South By South West (SXSW) in Austin, Texas in maart dit jaar. Een maandje later ging meneer alweer on the road voor zijn Dylaneske never ending tour. Stilzitten is niet aan hem besteed. Er moet muziek worden gemaakt. Mooie muziek.

Die single vatten wij vast op als een eerste aanzet tot een nieuw eigen album. How Long Can You Go is ‘geschreven’ met bandlid Kullen Fox, die zomaar wat aan het neuriën was in de bandbus. Charley hoorde het, onthield het en maakte er een liedje van. River of Sorrow is een co-write met Kyle Madrigal, maar ook zonder dat er een pen aan te pas kwam als zodanig. Het is zingender- en klappenderwijs ontstaan. Wat hij er van onthouden heeft, heeft hij uitgewerkt tot de song die het nu geworden is.

Samen zijn die twee songs van de zich na zijn operatie weer oprichtende Charley Crockett een hebbedingetje op vinyl geworden, waarvan je mag hopen dat het te koop ligt bij de merchandise als hij op 29 augustus na iets meer dan een jaar terugkomt naar Amsterdam Noord, ditmaal in de Tuinzaal.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Charley Crockett in de tuinzaal in Paradiso Noord op 29 augustus.