Hey Joe het openingsnummer van de EP Boys (Side A) van Caamp heeft niets te maken met de rock standard, waarvan de herkomst tot op de dag van vandaag nog steeds betwist wordt, en die door Jimi naar de ‘onvergetelheid’ werd gezongen. Het is indie folkpop met een edge, die de oren lekker schuurt. De aandacht is wel meteen goed getrokken met zo’n onbedoelde meesterzet. Het duo, tegenwoordig een trio, heeft sowieso een goede hand van liedjes schrijven. Er is inmiddels ook een Boys (Side B) EP uit. Opgeteld zijn die twee helften samen hun tweede plaat. Het lijkt Danny Vera wel. Die doet dat ook. Op 1 februari staan ze met Andy Jenkins op een double bill in de grote zaal van Paradiso Noord.
Aangenaam schorre stem
De bijval voor Caamp de laatste weken op onze Facebook-pagina is bemoedigend voor een act waarvan vrijwel niets te vinden is op internet. Evan Westfall en Taylor Meier uit Athens, Ohio lijken bij ons wel sterren te zijn. Wie ze een kansje op Spotify gunt, zal direct hun grote potentieel beamen. Die midtempo folkpop, gezongen met aangenaam schorre stem van Meier, gestoken in een minimalistische haast lofi- productie bulkt van de beklijvende melodieën. Geen moment denk je eraan de forward button in te toetsen.
Hey Joe
Alles blijft behapbaar lief en klein
Zou het met Matt Vinson, de latere toevoeging op bas, ook zo zijn gegaan, dat hij als het ware ongemerkt door de muziek zelf naar binnen is gezogen? Deze muziek nadert heel dicht datgene wat Old Crow Medicine Show doet en Trampled by Turtles in hun wat minder bluegrass-getinte songs. Dat ligt niet alleen aan het gebruikte instrumentarium van banjo, akoestische gitaar en bas. Het is vooral diezelfde popsensibiliteit. Het mooie is dat de drie het zo mooi ‘klein’ weten te houden. Nergens bezondigen ze zich aan grootheidswaanzin. Alles blijft behapbaar, ‘lief’ en klein. In een wereld waarin producers elk foutje retoucheren is dat een weelde.
Full Set - Live from the 2017 Bunbury Music Festival
De gedroomde fanfare voor de gewone man
Common Man, de opener van Side B, is de gedroomde fanfare voor de gewone man. Het tempo wordt opgeschroefd en dat blijft zo bij Just Wonderin’ de track er direct na. Afwisseling is hun dus ook niet vreemd. De gitaren zijn ineens elektrisch, schurkend tegen cowpunk, maar ook hier blijft het licht, net als het light beer dat ze drinken en waarvan ze zo hoog opgeven op hun eigen website. Denim, ja daar zijn ze ook gek op, alle drie. En daarmee is alles eigenlijk wel gezegd van dit drietal. De nieuwsgierigheid vanwege deze nog redelijk onbekende act is gewekt. Je weet maar nooit hoe snel het hierna gaat. I’m With Her begon ook in de grote zaal van Paradiso Noord, steeg door naar Once In A Blue Moon, om binnenkort weer neer te strijken in het Grote Paradiso. Dat zou hier ook weleens kunnen gebeuren.
Over OIABM gesproken: tegelijkertijd met het concert van Caamp en de andere headliner Andy Jenkins, staat in de Tuinzaal het programma ‘OIABM x Sugar Mountain’ met Willie Watson (ex-Old Crow Medicine Show) en de in Haarlem woonachtige Mitch Rivers. Bezoekers van het ene concert hebben ook toegang tot het andere. Hoe mooi kan het leven ons soms toch toelachen? Een kans om niet te laten lopen.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor Caamp en Andy Jenkins @ Sugar Mountain Presents in Paradiso Noord op 1 februari.