Blackbird wil gewoon ‘een stel toffe nummers laten horen’

Er zijn grofweg twee muzikale richtingen te onderscheiden op die EP waarop alle vijf de singles tot nu toe staan. Aan de ene kant is er de op Spaghetti westerns geïnspireerde muziek. Wicked Song roept diezelfde sfeer op van Lindi Ortega’s album Liberty. En One Of The Wilde Ones heeft die onweerstaanbare klasse van My Silver Lining van het Zweedse zusjesduo First Aid Kit, maar dan 'gehalveerd'. Die arrangementen zijn zo goed. ‘Ik ben gek op filmmuziek, en dan special die van westerns,’ bekent Merel met het enthousiasme van een ontembare rodeo queen. ‘Die strijkersarrangementen zijn vaak zo bloedmooi. Die raken me echt.’

Aan de andere kant is er de invloed in diverse nummers van de jaren negentig met zijn sterke vrouwen in de muziek. Singles als Lost In The Middle en The One echoën de tijd van respectievelijk Ironic van Alanis Morissette en Bitch van Meredith Brooks. ‘Jaaa, ik ben opgegroeid in de jaren negentig, dus het kan haast niet anders dan dat dat doorsijpelt in je eigen muziek,’ zegt ze. ‘Ik heb Alanis, Sheryl Crowe en Shania Twain grijsgedraaid. Ik vond niet alles goed van hen, maar ik had zo mijn favorieten.’ Ineens herinnert ze zich ook nog Eva Cassidy: ‘Die coverde heel mooie evergreens.’

Blackbird heeft dus alleen nog maar die ene EP uit. Alle vijf singles daarvan zijn al uitgebracht. Die slaan goed aan, vooral op Radio 2. De eretitel ‘NPO Radio 2 Nieuwe Naam’ heeft ze daar al in de wacht gesleept. De vraag is of ze met die vijf liedjes al halverwege een album is? Het antwoord luidt ontkennend. ‘Het was wel mijn eerste idee inderdaad. Maar ik ben flink aan het doorschrijven en denk nu niet meer dat al die oude nummers op mijn album gaan komen.’ De laatste single Moonshine Hotel wel? Dat nummer is heel poppy met het beste van de jaren zestig (melodie) en de jaren tachtig (de synths). Niet echt Americana of roots, wel heel goed. ‘Dat nummer komt er zeker op,’ bevestigt Merel. ‘Daar ben ik heel blij mee. Die is goed gelukt. Ik ben pas laat begonnen met schrijven. Op mijn 26^e pas. Daarvoor was ik vooral zangeres. Maar ik geloof dat ik er nu wel een beetje in begin te komen.’

Er zit een ‘goed team’ om Blackbird heen. Producer is Paul Willemsen, die in de band speelt van gospelzangeres Michelle David. Op plaat speelt hij gitaar bij Blackbird. Die mooie slidepartij op The One is bijvoorbeeld van hem. Merels eigen band is pas later ontstaan en doet nog niet mee op alle singles. We herkennen ook drummer Martijn Bosman, die zo’n beetje in elke Nederlandse band van betekenis heeft gespeeld. ‘Paul heeft hem erbij gehaald omdat Martijn al die verschillende stijlen aankan. In de studio speelt hij alles direct in,’ klinkt het vol bewondering. De samenwerking met deze veteranen klinkt als het verhaal van de Volendamse Mell & Vintage Future, die min of meer dezelfde route bewandelt in soul.

We zullen de vragen van onze volgers op Facebook maar voor zijn: wanneer komt dat albumdebuut eigenlijk uit? ‘Aanvankelijk dacht ik al komende herfst, maar ik denk dat begin 2020 realistische is,’ verklapt ze. ‘Ik ben bepaald niet de geduldigste, maar het moet wél goed worden natuurlijk.’ Voordien zal er zeker af en toe een nieuwe single-release zijn. ‘In maart al. Ik denk zelfs al te weten welke…’

Of het moeilijk is om als Limburgse in de Nederlandse muziekwereld je staande te houden? ‘Nee hoor. Je moet gewoon niet te bescheiden zijn. Dat heb ik wel geleerd. Je mag best zeggen dat je een stel toffe nummers wilt laten horen.’ Dat is geen opschepperij, vindt ze. ‘Maar ik zou dat in Kessel waar ik vandaan kom niet hebben durven zeggen. In Amsterdam wel. Je moet jezelf in elk geval niet gaan downgraden.’ Dat zal de inmiddels zeven jaar in Amsterdam wonende Merel ook zeker niet gaan doen op 7 maart bij haar eerste optreden in de kleine zaal van Paradiso onder de naam Blackbird.

Om het met de Beatles te zeggen: Blackbird singing in the dead of night. Take these broken wings and learn to fly. All your life. You were only waiting for this moment to arise. Dat is wel erg letterlijk genomen en beslist niet geheel overeenkomstig de oorspronkelijke inspiratie, rassendiscriminatie in de VS van de jaren zestig. Toegegeven, mijn interpretatie, maar het past wel: zo’n Limburgse die in Amsterdam de vrijheid vindt.

Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: Andreas Terlaak

Koop hier je kaarten voor Blackbird in de kleine zaal op 7 maart.