Aldous Harding zaait een betoverende verwarring

Voor wie zich afvroeg wie is toch die hoofdpersonage was op Marlon Williams Make Way For Love album uit 2018, nou dat was Aldous Harding dus. Dit break-up album met therapeutische werking voor zowel de maker zelf als zijn gebiologeerde luisteraars maakte voor wie het nog niet wist toch wel in één klap duidelijk dat Aldous (geboren Hannah) Harding een wel heel bijzondere persoon was. Twee van zulke creatieve bommen in één relatie, dat kon haast niet goed gaan, zou je denken. Dat was dan ook zo. Bam!

Je krijgt er wel heel veel mooie muziek voor terug. Waar de teksten van Marlon heel duidelijk naar Aldous leidden, daar geldt dat helemaal niet voor haar poëzie die meestentijds ‘onbegrijpelijk maar mooi’ is. Ze zaait een soort betoverende verwarring. Er spreekt wel een bepaald soort bindingsangst uit plus de vrees om belangrijke levensbesluiten te nemen, zoals bijvoorbeeld die ene over kinderen krijgen.

Luister eens naar de surrealistische track Heaven Is Empty, waar de hoofdpersoon - niet noodzakelijkerwijs zijzelf - klimt op de nek van een ooievaar die net een baby gaat afleveren. Die vogel krijgt een kus en wordt ontmoedigd zijn taak uit te voeren. De bestelling wordt afgezegd. Zoiets kun je alleen verzinnen als je oprecht nadenkt over dit soort kwesties. Niet iedereen is klaar voor kinderen.

Unconditional love.
A crane at the top of the lake.
I’ll hang like Jesus.
On my pulling bed.
Heaven is empty.

If a big cold bird tried to bring me a baby.
I feel I would get on his back.
Kissing his neck.
Breathe in and out.
Kissing the doubt.
And whisper softly.
I don't want entry.
That place is empty.

Diezelfde lijn volgt ze op de eerste single The Barrel: ‘When you have a child, so begins the braiding. And in that braid you stay.’ Het staat als een paal boven water dat als je voor kinderen kiest dat je daar bepaalde consequenties aan moet verbinden, zoals moederschap en huiselijkheid. Dat zijn GROTE beslissingen met GROTE gevolgen. Dit soort overpeinzingen komt regelmatig voorbij op dit prachtig gearrangeerde album.

De muziek staat dankzij producer John Parish geheel ten dienste van de zangeres en haar lyriek. De bariton sax kleurt het nummer precies goed bij. Niks te veel. Zo versterkt het de sfeer. Die ambiance kunnen we ons nog goed herinneren van Horizons, het prijsnummer van voorganger Party. Die twee kunnen toveren als je ze samen in de studio zet. Ach, we wisten het van PJ Harvey en Parish.

De video bij The Barrel laat zien dat Aldous Harding als geen ander ook de kunst verstaat om haar werk uit te dragen. Met enkele simpele handbewegingen, een veelzeggende blik in haar ogen en een klein dansje (in haar ondergoed) komt ze heel krachtig over. Dat is ook de kracht van haar liveshow. Zij durft het aan om zichzelf begeleidend op akoestisch gitaar solo twee nummers te zingen aan het begin van een show in plaats van in de toegiften. Daarna komt de band pas op. Ga het maar eens doen in een volle zaal.

Ze heeft de uitstraling om de notoirste kletsmajoors in de zaal stil te krijgen. Ze dwingt het af. Wie door deze breekbare, even sfeervolle als melodieuze muziek heen gaat praten, weet echt niet wat ie doet. Niemand mag de betovering verbreken op 27 november bij het optreden van La Harding in de grote zaal. Tegelijkertijd is haar presence zo enorm, dat alle aanwezigen als bij toverslag verstommen zodra ze opkomt.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Aldous Harding in Paradiso op 27 november.