Underworld in de Gashouder

Over de nieuwe stroming house
De opkomst van house heeft de sfeer in het Amsterdamse nachtleven veranderd. Tot die tijd werd dansen, vooral door mannen, als niet-stoer beschouwd. Maar sinds house is het respectabel om tot het ochtendgloren te dansen. Zwart is uit, het publiek kleedt zich in hippieblouses, met franje en fluorescerende kleuren. De stemming is optimistisch. Na de grimmige jaren tachtig ervaart punker-van-het-eerste-uur Ronald Linger de housestroming als 'weldadig'. 'Alsof je met een bevroren lichaam in warm water werd gedompeld'.

Over Underworld in Paradiso op 2 april 1994
Underworld is op dat moment nog geen bekende naam, maar hun cd brengt onverwacht twee werelden samen: die van de house-adept en van de rockliefhebber. In Paradiso zal Underworld op zaterdag 2 april 1994 spelen op het populaire housefeest Welcome to the Future. De aankleding voor de avond is bedacht door Maz Weston. Ze heeft extra rookmachines en stroboscopen gehuurd. Op de dag van het feest knipt Weston de hele dag sterren uit wit papier, die ze opplakt op nylon visdraad en laat ophangen aan het plafond. 

Karl Hyde, met grote koptelefoon en Mickey Mouse-T-shirt, staat links- voor. Hij zingt, speelt gitaar, en danst met draaiende heupen. Rechts van hem staan Darren Emmerson en Rick Smith, samen gebogen over een tafel met opgestapelde apparaten. Daartussen staan twee Akai-drumcomputers, een computer waar Cubase-muzieksoftware op draait, een Akai-sampler en enkele keyboards om de borrelende deuntjes mee voort te brengen. In de kleine ruimte tussen de tafel en monitorboxen buigt Chinedum diep naar voren en zwiept haar bos lange vlechten in het rond. Chinedum Nwosu, dan achttien, danst sinds haar vijftiende in RoXY en Parkzicht. ‘Jezelf in trance dansen was toen nog nieuw,’ zegt Nwosu. ‘Wij wilden een voorbeeld zijn voor het publiek.’ Voor de optredens naait Nwosu haar eigen strakke outfits. Bij Underworld draagt ze een korte zilveren catsuit en been- beschermers, ‘zodat ik veilig op mijn knieën kon vallen’. Na een paar nummers ‘gebeurt’ het. ‘Tijdens de eerste paar liedjes dacht ik nog: dit wordt een gezellige avond met een stel goede muzikanten,’ zegt Ornek. ‘Maar ineens merkte ik dat er iets veranderde. Het was alsof de beats en klanken in mijn huid kropen. Ik kon alleen nog maar draaien, springen, kronkelen. Alsof het buiten me om ging'.