The Tapes, Captain Coke

The Tapes, hoofdact van de avond, waren een Nederlandse New Wave band, gevormd in 1977 door Rietveld studenten Rolf en Fred Hermsen, Mick Brandes, Igor Roovers en Dick van der Vaart.

De band repeteerde in de kelder van de Paradiso, waardoor ze zich daar al gauw op de planken bevonden. In 1978 brengen ze hun eerste LP, You Just Can’t Sleep, uit op Nederlands platen label Plurex. Waar Minny Pops en Ze Popes ook onderdeel van waren.

In 1978 Speelt de band het het voorprogramma van Talking Heads in Paradiso.

Captain Coke was een Amsterdamse punkband, opgericht in 1977, de band bestond uit Chris van Jaarsveld op gitaar, Dirk de Boer op bas, Peter van Heijden op drums, en Eric Karreman op gitaar en vocalen. De band repeteerde in de kelder van Paradiso, en werd vaak last minute opgeroepen om te spelen in de bovenzaal.

Captain Coke was actief van 1977 tot 1980

De punkband die in 1978 het meest in Paradiso op het podium stond, was het Amsterdamse kwartet Captain Coke. Het viertal speelde er maar liefst acht maal. Mede omdat de band een oefenruimte had in de kelder van het gebouw kon zij vaak last minute worden opgetrommeld. Hun apparatuur stond binnen hand bereik en kon dus zo het podium op. Ook hielp het dat hun manager, Fred Karreman, goed bevriend was met Fer Abrahams en Bo Polak.

Fred’s broer Eric was de zanger/gitarist van Captain Coke met daarnaast Dirk de Boer op bas, Peter van der Heyden op drums en Chris van Jaarsveld op gitaar. Ze maakte hun debuut in Paradiso tijdens de concerten voor de Oor-LP en een paar dagen later stonden ze er weer, dit keer als vervanger voor The Flyin’ Spiderz tijdens het eerste Nederlandse Punkfestival. De band begon eind 1977 en ruim een halfjaar later hadden ze een oefenruimte in Paradiso. "We zaten naast de drukkerij van Martin Kaye. Hij klaagde vaak over onze harde muziek. Dan kwam hij binnen en riep: Fucking noise, shut up!", herinnert Chris van Jaarsveld zich.

Veel Amsterdamse punks vonden dat Captain Coke geen echte punk was. Dat is echter afhankelijk van hoe recht je in de leer was. De jongens hadden onmiskenbaar een punkuitstraling en hun songs waren kort en snel. Chris van Jaarsveld: "wij waren meer een rockband, maar de punkfactor was ik. Ik hield van punk, alles mocht, alles kon. maar we werden door die punkers niet voor vol aangezien omdat we gitaarsolo’s gaven. Van wat oudere punkers weet ik nu dat ze het best te gek vonden wat we deden. Ik kwam op een keer onze oefenruimte binnen. Daar zat tot mijn verbazing een van die fameuze Paradiso-punkers. Hij wilde graag een roadie bij ons worden".

In 1979 speelde de band nog minstens driemaal in de punktempel, onder andere op de Nederlandse Betonrock avond (20 April). Op 14 Maart 1980 stonden ze, bij Squeeze, voor de laatste maal in Paradiso en op 31 Maart deden ze, met Nico de Gooijer als drummer, het voorprogramma van Boomtown Rats in Carré. Hierna ging de band uit elkaar. Chris van Jaarsveld, die met verschillende bands zo’n 25 maal in Paradiso speelde, zette daarna zijn carrière als gitarist voort bij groepen als Sleez Beez en Picture.

Aldus Oscar Smit in zijn boek, De Paradiso Punkjaren Deel 2