Pink Floyd

''Met ruim elfhonderd bezoekers is de zaal die avond uitverkocht (het balkon is in die tijd niet in gebruik). Psychologiestudent Boudewijn Smeets, dan zesentwintig, is al vroeg gekomen. ‘Maar het optreden begon heel laat, pas tegen twaalven. Dat was volkomen normaal. Iedereen ging natuurlijk weer op de grond zitten. Dat was de reden dat we vaak zaten: je moest altijd wachten. Maar ook het wachten was deel van de ervaring. Het samen zijn, jointje roken, het hoorde allemaal bij de happening.’ Als de muzikanten eenmaal op het podium staan, spelen ze in drie kwartier vier nummers: ‘Let There Be More Light’, ‘Interstellar Overdrive’, ‘Set the Controls for the Heart of the Sun’ en ‘A Saucerful of Secrets’ – allemaal nieuw, behalve het tien minuten durende, instrumentale ‘Interstellar Overdrive’, bekend van The Piper at the Gates of Dawn. Laura Dols is er die avond ook. ‘Ik vond het totaal nieuwe, stonede muziek. Het was alsof je werd opgetild en meegenomen op reis. Een donkere reis, niet feestelijk. Ik noemde het tripmuziek.’ Boudewijn Smeets vindt dat de muzikanten samen een statische aanblik bieden. ‘Maar dat paste bij de muziek. Ze bewogen nauwelijks en concentreerden zich volledig op hun spel, alsof ze ter plekke aan het experimenteren waren.’''
Uit: 'Paradiso 50 jaar in 50 legendarische concerten' van Hester Carvalho

Foto in the header: Pink Floyd in Paradiso, 1968. Fotograaf: Willy Lindwer