Max Meser

Soms lopen er van die artiesten rond die als het ware vanzelf landsgrenzen, muzieksmaken en generatiekloven overschrijden. Max Meser is er zo eentje. Hij heeft twee nationaliteiten: de Spaanse en de Nederlandse. Maar in essentie beschouwt hij zichzelf als een Europeaan. “Als je van jongs af aan naar The Beatles hebt geluisterd, dan kijk je automatisch over de grenzen heen,” zegt hij. Geen speld tussen te krijgen. Smaaktechnisch past hij even goed bij jonge gasten uit het hier en nu zoals Miles Kane en Jake Bugg als bij de sixtiespop van bijvoorbeeld The Kinks en The Who. Er zit iets in zijn gitaarspel dat dan weer aanpikt bij fifties rock ‘n’ roll, datzelfde kristalheldere jingly jangly gitaargeluid dat popband The La’s uit Liverpool in de jaren negentig zo onweerstaanbaar maakte. Bij hem vliegen de tijden en de invloeden onwillekeurig ineen. Zijn aanpassingsvermogen is hem met de paplepel ingegoten. Meser groeit op aan de Costa Brava. Daar speelt hij samen met muzikanten vanuit heel Europa. Op straat en in de kroeg. Als Jan van Dorsten, eigenaar van de fameuze platenzaak Record Palace tegenover Paradiso in Amsterdam, hem in 2012 uitnodigt voor een in-store op Record Store Day, besluit hij een enkeltje Amsterdam te kopen. In zijn ogen is Nederland, zijn vaders bakermat, het beloofde land om een popcarrière van de grond te krijgen. “Spanje is gewoon niet zo’n geschikt land om een band op te richten,” legt hij uit. In Nederland pakt Meser elke kans aan om zijn droom waar te maken. Hij doet zowel akoestische solo shows - zoals in het voorprogramma van Tangarine - maar ook met zijn eigen band. Hier zie je een jonge avonturier, die het aandurft om elders zijn geluk te beproeven. Tegelijk pakt hij gretig alle hulp aan van gelouterde muzikanten, uit de jaren zestig of van heel recentelijk nog maar. Voor zijn debuutalbum gaat hij bijvoorbeeld samenwerken met de veelgevraagde producer Matthijs van Duijvenbode (o.a. Tim Knol en Douwe Bob). Dat album komt zeer binnenkort uit.