London Calling: Grimes, Howler, King Charles, Au Palais, Austra, CITIZENS!, Last Dinosaurs, Zulu Winter, Evian Christ DJ-set, Trust, Oberhofer, Foe, Kassidy, Breton e.a. (Indiestad)
London Calling: Grimes, Howler, King Charles, Au Palais, Austra, CITIZENS!, Last Dinosaurs, Zulu Winter, Evian Christ DJ-set, Trust, Oberhofer, Foe, Kassidy, Breton e.a. (Indiestad)
vrijdag 18 mei 2012
vrijdag 18 mei 2012
Claire Boucher is het brein achter de band Grimes uit Canada. Grimes maakt filmische lo-fi pop, die live wordt aangevuld met oogverblindende visuals. Boucher’s stem doet denken aan die van Victoria Legrand van Beach House, terwijl de psychedelische pop iets weg heeft van Animal Collective en The Knife. Het Engelse magazine Obscure Sound noemt het “aanstekelijke en exotische slaapliedjes”. Het album ‘Visions’ is alweer de vierde release van Grimes, en wordt uitgebracht bij 4AD (St. Vincent, Iron & Wine). Grimes klinkt hierop toegankelijker dan ooit, maar ook veel interessanter. De chaotische geluidsmuren krijgen meer vorm, de basloopjes zijn wat constanter en Boucher’s ijzige stem klinkt beminnelijk. Wegdromen dus in de broeierige soundscapes van Grimes.
Howler, een jonge band uit Minneapolis, kwam nog maar net kijken toen het trendsettende Britse muziekblad NME ze al op nummer drie in de lijst van ’50 best new bands of 2011’ plaatste. En toen aan het begin van dit jaar het debuutalbum ‘America Give Up’ uitkwam vlogen de jubelende recensies en lovende kritieken de bandleden om de oren. Howler speelt gruizige, maar zeer zonnige garagerock. Een beetje alsof The Strokes, The Drums en The Beach Boys samen zijn gaan spelen.
Au Palais is een Canadees duo dat vanuit London de hippe muzikale gemoederen al een tijdje bezig houdt. Elise and David Commathe, jawel broer en zus, maken een soort hypnotiserende electropop die in de verte het meest lijkt op bands als Zola Jesus en Austra. In november van vorig jaar bracht Au Palais de ep ‘Tender Mercy’ uit en het gelijknamige nummer werd door Pitchfork meteen als “best new track” bestempeld. Bezwerende elektronica, lome beats en de zwoele stem van Elise Commathe zorgen ervoor dat de kans groot is dat we nog veel Au Palais gaan horen. Maar eerst naar London Calling.
King Charles maakt indiefolkrockpop, met diverse psychedelische uitspattingen. Deze Londense muzikant werd in 2011 ontdekt, wellicht door zijn flinke bos krullend haar en de roze overall waarin hij toen vaak op de planken stond. Als tiener luisterde King Charles volop naar Donavon en Syd Barrett, als hij vrij had van cello- en zangles. Hij is klassiek geschoold in de muziek en leerde in allerlei koren en zanggroepen zijn eigen stem kennen. King Charles zal goed in de smaak vallen bij fans van Noah & The Whale en Mumford & Sons, maar komt qua uitstraling meer in de buurt van Devendra Banhart. In zijn liedjes haalt King Charles allerlei thema’s aan, van de Apocalyps en de dood (Time of Eternity) tot pure liefde (Love Lust).
Austra uit Canada maakt jaren tachtig wave in een nieuwe jas. De band leunt daarbij op minimale synthpartijen en overtuigende dramatiek, wat te horen is op debuutalbum ‘Feel It Break’. Frontvrouw Katie Stelman is voornamelijk verantwoordelijk voor de verrassende muziek van Austra. Want hoewel ze als professioneel operazangeres veel optrad, stond haar platenkast vol met industrial, punk en electro. Dat zijn dan ook precies de invloeden die Austra’s eigen geluid vormen. Austra doet denken aan Florence + The Machine en The Knife, met een dansbaar en donker randje. Intrigerende electropop.
Bands zoals CITIZENS! die heel bewust een ferm uitroepteken achter de naam zetten? Dat trekt de aandacht én wekt verwachtingen, maar die hebben deze vijf jonge Londenaren al goeddeels ingelost met de twee misdadig catchy singles True Romance en Girlfriend. Het nieuwe Reptile is daar inmiddels bijgekomen en doet daar niets voor onder: slimme indiepopliedjes met een vlot elektronisch jaren tachtig-randje. De platendeal werd vorig jaar al getekend bij het hippe Franse Kitsuné-label (waar ook Delphic en Two Door Cinema Club zitten). Het debuutalbum komt in de loop van het voorjaar uit, een plaat die is geproduceerd door niemand minder dan Franz Ferdinand-zanger Alex Kapranos. Die eerste singles vielen begin dit jaar op het Groningse Eurosonic al goed in de smaak, in mei is London Calling aan de beurt.
En wij maar denken dat de laatste dinosauriërs al miljoenen jaren geleden waren uitgestorven. Niets daarvan: in Brisbane, Australië lopen er nog precies vier rond. En als Last Dinosaurs scoorden ze in eigen land al radiohits met Honolulu en Time & Place: opbeurende gitaarliedjes met exotische ritmes die je in no time aan het dansen zouden moeten krijgen. Veel radio-airplay leverde de band al tournees door Australië op met Foals en Foster the People. Met een eerste album op komst dat al net zo droogkomisch In A Million Years is genoemd, mag Last Dinosaurs deze lente zelf de wereld over reizen. De eerste stop in Nederland: Paradiso tijdens London Calling.
Pas vorig jaar opgericht en nu al volop in de belangstelling: vijf jongens uit Londen die zich Zulu Winter noemen. En dat is niet vreemd als je eerste singles ‘Never Leave’, ‘Let’s Move Back To Front’ en ‘We Should Be Swimming’ hoort: het zijn aanstekelijk swingende indiepopliedjes met een exotisch randje. Een beetje in de richting van Wild Beasts of Twin Shadow, maar dan met een veel jeugdiger uitstraling. De goede liedjes zijn er dus en het inhuren van de managers van The Vaccines en Kaiser Chiefs zal Zulu Winter vast helpen heel ver te komen dit jaar. Debuutalbum ‘Language’ komt precies voor London Calling uit: op 14 mei.
Jezus Christus met een flesje bronwater? Welnee: achter de vreemde naam Evian Christ gaat de 22-jarige Engelse producer Joshua Leary schuil. Met een voorliefde voor downtempo hiphopbeats, speelse ritmepatronen, weirde stemsamples en ijle ambientgeluiden dropte hij het afgelopen jaar nog volledig anoniem de ene na de andere track op YouTube. Al die losse stukken compileerde hij begin dit jaar op zijn eerste, gratis te downloaden mixtape ‘Kings And Them’, die liefdevol werd omarmd door tal van blogs. Inmiddels heeft Evian Christ getekend bij het label Tri Angle, waar ook producers als Clams Casino, Holy Other en How To Dress Well zijn aangesloten. Wat Evian Christ live zal brengen is nog een verrassing; mis zijn eerste Nederlandse optreden daarom niet.
Trust is het muzikale zusje van Austra, de band die eerder deze avond op London Calling staat. Maya Postepski, drummer van Austra, is namelijk samen met Robert Alfons (zang/synths) Trust. De twee singles ‘Candy Walls’ en ‘Bulbform’ van dit Canadese electrowaveduo werden vorig jaar enthousiast opgepikt door de internationale indieblogs en in de tussentijd deed Trust voorprogramma’s voor Death From Above 1979, Crystal Castles en Austra. Het debuutalbum ‘TRST’ kwam op 28 februari uit op het Arts & Crafts label (o.a. bekend van Feist, Chilly Gonzales, Zulu Winter, Cold Specks) en staat vol met een pulserende en broeierige sound, die nostalgisch en futuristisch tegelijk klinkt en ergens tussen Austra en Joy Division in zweeft. Voor het eerst in Nederland.
Brad Oberhofer is begonnen met muziek maken toen hij verhuisde naar Brooklyn, New York om daar te gaan studeren. En wat begon als éénmansband is nu uitgegroeid tot de volwaardige, vierkoppige band Oberhofer. De ogenschijnlijk catchy en rammelige indiepop zit zeer ingenieus in elkaar te zitten en klinkt vaak als een soort new wave versie van Vampire Weekend. Oberhofer bracht sinds 2010 al een paar singles uit en het debuutalbum ’Time Capsules II’ wordt dit jaar verwacht.
Foe
Hannah Louise Clark alias Foe liet op de basisschool haar klasgenootjes
geloven dat zee en heks was. Een imago waar ze op 21-jarige leeftijd nog mee
speelt voor haar sleazy elektropopliedjes op debuut Bad Dream Hotline. Een
kruising tussen PJ Harvey en Peaches.
Kassidy
Mumford en zijn zonen mogen wel oppassen voor deze konkurrentie uit het
Schotse Glasgow: de vier bebaarde jongens van Kassidy maken op hun debuut Hope
St. bevlogen folkrockliedjes met stevig doorstampende ritmes, mooie meerstemmige
meezingrefreinen en enkele emotionele pieken à la Dry The River.
Breton
Breton is onovertroffen cool met hun triphoprock in een filmische stijl.
Het viertal uit South East London maakt een vervreemdende dubstep-achtige poppy
mix van artrock en elektronica, met invloeden van zowel Massive Attack als
Friendy Fires.