D'Angelo

Monday 2 March 2015

Bovenstaande foto: D'Angelo in Paradiso, 2015. Fotograaf: Cor Jabaaij.

Op 2 maart 2015 geeft soul/funk-artiest D'Angelo met zijn The Second Coming Tour een exclusief Nederlands concert in Paradiso. The Second Coming Tour is een gloednieuwe show, die het publiek kennis laat maken met een nieuwe kant van D'Angelo. Met zijn band The Vanguard laatt hij zowel zijn vele populaire hits horen als nieuwe liedjes en kersverse interpretaties van covers. De zanger, gitarist en toetsenist neemt hierin de rol aan van bandleider en laat zich omringen door bekroonde muzikanten. De huidige samenstelling van The Vanguard bestaat uit bassist Pino Palladino, gitaristen Jesse Johnson en Isaiah Sharkey, toetsenist Cleo 'Pookie' Sample en drummer John Blackwell. Ondanks de toenemende populariteit van sequencers, autotune, backing tracks en lip synching spelen D'Angelo en zijn band The Vanguard elke noot live.

''Margreet Baalman vindt de stijl afwisselend. ‘Het optreden was funky en rockend, maar had ook ingetogen en intieme momenten. De band, met die rollende baspartijen van Pino Palladino, kon alles. De muzikanten speelden zo precies dat er geen speld tussen te krijgen viel, maar het was tegelijkertijd ook heel los.’ Ze spelen een uitgesponnen funkjam tijdens ‘Feel Like Making Love’, gevolgd door een sensueel intermezzo tijdens de ballade ‘Really Love’. Recensent Peter van Brummelen schrijft de volgende dag in Het Parool dat D’Angelo’s stem klinkt als ‘een rivier van honing die langzaam vanaf het podium de zaal in stroomt’. Er komen ook veel nieuwe nummers langs, maar de politieke boodschap komt niet bij iedereen over, blijkt tijdens ‘The Charade’, over de gewelddadige dood van Michael Brown en Eric Garner. Slechts sommigen steken een vuist omhoog tijdens de woorden: ‘All we wanted was a chance to talk/ ’stead we only got outlined in chalk.’
Uit: '50 jaar Paradiso in 50 legendarische concerten' van Hester Carvalho

De onvergetelijke comeback van D'Angelo

''Vooral tijdens het tweede deel van de set spatten de vonken van het podium. Het collectief funkt onafgebroken en zoals het volgens leermeester Bootsy Collins hoort: zó vuig dat het lekker wordt en making something out of nothing. Herhaaldelijk kapt de zanger het feest af, om het vervolgens weer op te starten en met het enthousiasme van een jonge James Brown door te knallen. D’Angelo marcheert en danst over het podium en high-fivet het publiek. Wanneer dit funkfeest na een dik pauzevrij half uur, tegen middernacht, eindigt, druipt de helft van het publiek vermoeid en bezweet richting de buitendeuren. Maar met een extra toegift tilt D’Angelo zijn show de nieuwe dag in. Wie tijdens de eerste twee uur achterin de zaal stond, kan nu doorschuiven en de slotstukken Till It’s Done (Tutu) – met een geweldige drumsolo van Dave – en Untitled – met zowel bloedmooie solo- als samenzang – vooraan meemaken.''

Lees hier de hele recensie van Randy Timmers in OOR terug