Adele + Michael Kiwanuka

''Tijdens de dramatische liedjes, met de doorleefde uithalen, ‘levert Adele zich uit aan de zaal’, vindt Rini Feenstra. ‘Dat hoor je aan haar gulle stem. Het is alsof ze zeggen wil: hier ben ik, vreet me maar op. Ze geeft alles.’ Er ontstaat een gemoedsuitwisseling tussen Adele en de zaal. ‘Wij werden ontroerd door haar. En zij werd ontroerd door het publiek. Zo kaatsten de emoties heen en weer.’ Feenstra: ‘Ik moest ook huilen bij sommige nummers. Adele zingt vaak over voorbije liefdes, in “Don’t You Remember”, bijvoorbeeld. Haar teksten betrok ik op mezelf. Mijn relatie was op dat moment al vijftien jaar uit, ik was er echt wel overheen. Toch raakte het me. Ik voelde weer die weemoed.’ Henriëtte Brons vindt dat Adele een grote emotionele lading in de mu- ziek legt. Dat heeft volgens haar effect op de sfeer. ‘Je merkte dat iedereen alert was. Door de pijn die voor je neus, al was het gestileerd, werd uitgedrukt. Er hing een geconcentreerd soort spanning in de zaal.’ Die spanning wordt doorbroken als Adele tussen de liedjes door gaat zitten op haar kruk, haar pumps uit schopt en praatjes maakt met het publiek. ‘De anekdotes en grappen maakten het persoonlijk.’''

Uit: '50 jaar Paradiso in 50 legendarische concerten' van Hester Carvalho