The Felice Brothers kleden Amerika uit

Wie weet nog dat de vorige show van The Felice Brothers in Noord op 31 januari 2017 werd afgelast? Wilden we net de live uitvoeringen van hun album Life In The Dark (2016) gaan horen, gooide ziekte van zanger Ian Felice roet in het eten. Daarna hoorden we op een mooie reissue van hun Tonight At The Arizona album uit 2007 na niets meer van de Americana-band uit de omgeving van New York, die het dichtst op de hielen van eighties gitaarrockband The Replacements zat. Vooral bovengenoemd album had dat verrukkelijk imperfecte wat Let It Be (1984) van de boefjes uit Minneapolis zo kenmerkte.

Even hebben de gebroeders Ian en James Felice (accordeon, toetsen) eraan gedacht er na tien jaar de brui aan te geven. Vooral James rekende eigenlijk al nergens meer op. Maar Ian bleek toch weer te gaan schrijven voor de band. Fiddle speler Greg Farley en bassist Josh Rawson waren in de tussentijd al opgestapt, op zoek naar ‘nieuwe uitdagingen’ zoals dat altijd verzachtend heet. Met drummer Will Lawrence en bassiste Jesske Hume is de line-up niet alleen weer compleet, maar ook lekker compact.

Producer Jeremy Backofen heeft gezorgd voor een mooi strak bandgeluid, dat ook indierockers zou moeten aanspreken. De ‘rommeligheid’ van de voorganger is verdwenen. Om me nog één keer in Replacements-vergelijkingen te verliezen (beloofd: de laatste): het is de stap van Let It Be naar het volgende album Tim (1985). Overigens lijkt Ian Felice’s snerpende stem ook heel erg op die van Mike Scott van de Waterboys, maar dit terzijde. Al met al betekent Undress kort samengevat: minder chaos, meer rust, evenveel variatie. Hier kan men thuis in de huiskamer ook naar luisteren. Qua teksten zijn ze véél politieker geworden.

Laten we eens naar het titelnummer luisteren waarmee het album opent. Het is een frontale aanval op kapitalisme, macht, corruptie en de ook hier te lande zo verfoeide graaiersmentaliteit. Amerika wordt totaal ontkleed, de verantwoordelijken voor de algehele malaise worden op het matje geroepen. De Caesars of Wall Street en de Bank of America krijgen er flink van langs door een fel tekeer gaande Ian. De band volgt, maar de gebruikelijke ‘gammelheid’ blijft achterwege. Dit is een volwassen benadering van serieuze problemen door een band die wat te vertellen heeft en er weer helemaal in gelooft.

Undress
Under the mushroom cloud
The Pentagon
Undress
Lady Liberty
Crimes against humanity
Undress
Caesars of Wall Street
Brooklyn Bridge
Undress
Comanche and Iroquois
Exploitation, genocide
Undress
Bank of America

Weet ook dat deze band altijd al bekend stond om hun principes. Wars van het corporate wereldje en hitparadesucces, weigerden ze het geld om een van hun songs in een commercial te krijgen, zelfs toen Hurricane Irene hun studio onder water zette. Maar nu komt die houding er ook uit in hun teksten.

Er is vlak voor verschijning van het album in mei 2019 op Yep Roc een schriftelijke verklaring uitgestuurd, waarin Ian aankondigt dat er een verschuiving was van private naar publieke thema’s. Dat gebeurt niet zonder humor op het album. In het Dylanesque nummer Special Announcement stelt Ian zich kandidaat voor het presidentschap. ‘I'm saving up my money to be president,’ horen we hem zingen. Zijn verkiezingsbeloften bevatten onder anderen ‘more berries on Blueberry Hill’ en de afbeelding van Charlie Parker op het tiendollarbiljet.

Meest politiek - zonder nu direct te gaan wijzen naar met name genoemde schuldigen zoals in het titelnummer - is wellicht de ambitieuze ‘grande’ slottrack Socrates. Daarin staat Ian als liedjesschrijver dezelfde dood(straf) te wachten als de grote filosoof Socrates uit de Griekse oudheid. Dat concept heeft hij afgekeken van de dichter Jack Spicer die eerder iets soortgelijks deed met betrekking tot zijn eigen beroepsgroep. Iedereen die zich echt uitspreekt en zijn nek durft uit te steken wordt een kopje kleiner of minimaal monddood gemaakt. De gifbeker wordt tot op de bodem leeggedronken.

Health to the tyrant.
Health to the modern state.
When they tie me to the stake.
What a great event I'll make.
All of the ratings will soar.
High as the war.

Wie niet zo bezig is met de woorden, en liever met een half oor luistert, kan altijd nog genieten van leuke liedjes op het album. Salvation Army Girl is een fijn uptempo popnummer met blazers dat erin zal gaan als een kerstkransje. Poor Blind Birds en The Kid zijn oneerbiedig gesproken lekkere countrysmartlappen, waar de Stones ook zo goed in zijn.Jack Reminiscing is een sneller countrynummer, minder vrolijk dan het op het eerste gezicht lijkt. James Felice heeft stevig geworsteld met een alcoholprobleem. Het gaat over hun vader die bijna elke dag dronken was en stierf op de 4th of July. Ja, zoiets vergeet je niet licht. Het is niet alleen maar politiek wat de klok slaat. Het zijn niet alleen de grote thema’s die voorbijkomen.

Live staan ze er ook weer, ze zijn hun dip voorbij. Dat kun je gaan zien op de Sugar Mountain ‘broersdag’ op 4 februari, met in Paradiso The Teskey Brothers en in Paradiso Noord The Felice Brothers waar Carson McHone de support zal verzorgen. In mei jl. gaf zij nog een bijzonder sterk optreden in de Tuinzaal.

Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: Lawrence Braun

Koop hier je kaarten voor The Felice Brothers en Carson McHone op 4 februari in Paradiso Noord.

Lees hier het blog bij het vorige optreden van Carson McHone in mei.