Vier sporen, een stem en een omnichord; meer heb je niet nodig om een indrukwekkende plaat af te leveren. Lael Neale bewijst het met haar onlangs verschenen nieuwe album ‘Acquainted with Night’, waarvoor ze tekende bij het gerenommeerde platenlabel Sub Pop. De plaat staat vol lo-fi, nostalgische liedjes met poëtische teksten. Vergelijkingen met Julia Holter en het vroege werk van Angel Olsen zijn dan ook op hun plaats. Dat alles wekte uiteraard onze interesse en daarom konden we de kans om haar te interviewen natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan.
Als we Lael spreken is ze in Virginia op de boerderij van haar familie. Na acht jaar in Los Angeles gewoond te hebben is ze terugverhuisd naar haar geboorteplaats aan de Oostkust en dat bevalt haar momenteel uitstekend. Het is de plek waar ze een groot deel van haar album in alle rust heeft opgenomen tijdens de lockdown.
Gefeliciteerd met de release van je album! Het viel me op dat het contrast met je debuut ‘I’ll Be Your Man’ (2015) behoorlijk groot is; hoe is het zo gekomen dat je voor een veel minimaler geluid hebt gekozen?
Nou ja, er is natuurlijk een reden dat het me überhaupt zes jaar heeft gekost om mijn nieuwe album uit te brengen. Hiervoor legde ik altijd mijn vertrouwen in de handen van een producer of andere muzikanten, waardoor ik als het ware allemaal zijwegen heb ingeslagen waarvan ik dacht dat die nodig waren om iets goeds te maken. Omdat ik een perfectionist ben, was alles wat ik deed nooit goed genoeg. Het deed me besluiten om tegen mezelf te zeggen: dan moet ik maar een keer iets maken wat niet perfect is. En ik realiseerde ein-de-lijk dat ik het gewoon zelf kon. Dat is precies de reden waarom dit album zo minimaal en eenvoudig van opzet is geworden.
Een groot deel van je album is opgenomen met een omnichord. Hoe kwam je erop om juist dit instrument als basis van je album te gebruiken?
Tsja, het begon toen ik een vreemd liedje op YouTube tegenkwam en ik geobsedeerd raakte door het geluid, ik had alleen geen idee wat het was. Een vriend van me zei dat het een novachord moest zijn, een heel zeldzame synthesizer gebouwd door Hammond in de jaren veertig. Ik denk dat er momenteel maar zo’n 200 van die instrumenten bestaan, waardoor ze haast niet te vinden zijn. Dat ging dus niet lukken, maar toen kwam die vriend aanzetten met een plastic koffer en daarin een speelgoedachtig instrument. Hij stuurde me ermee naar huis, ik ging wat oefenen en ik was op slag helemaal verliefd op de omnichord.
Lael Neale
Acquainted with Night
En klinkt zo’n omnichord een beetje zoals die zeldzame synthesizer?
Dat is het vreemde eraan; ze klinken niet per se hetzelfde. Maar er zit een soort drone-geluid in wat ze allebei hebben. Uiteindelijk zou ik wel zo’n novachord willen, vooral om te zien wat ik er dan mee zou maken. Wel denk ik dat de omnichord beter bij me past, omdat het zo’n simpel instrument is. Iedereen kan erop spelen en er iets muzikaals uitkrijgen.
Nu wil ik ook wel zo’n ding.
Haha ja, ik zie mezelf nu ook wel als vertegenwoordiger van de omnichord. Ik vind eigenlijk dat iedereen er eentje moet hebben, zodat uiteindelijk zoveel mogelijk mensen muziek gaan maken.
Ik las dat dit album een ode is aan je poëtische toewijding, waardoor de teksten misschien ook vrij spaarzaam zijn. Uiteindelijk heb je jezelf wel veel beperkingen opgelegd; minimaal opnemen, minimaal woordgebruik. Had je niet het gevoel dat je jezelf aan het tegenhouden was?
Ik denk dat er juist oneindig veel potentieel ligt in het stellen van een limiet. Het leidt tot meer creativiteit, omdat je echt je fantasie moet gebruiken. Een gedicht is een soort destillatie, waarmee je beelden kunt schetsen en een hele wereld kunt creëeren. Als je het echt goed doet, hoef je niet al te veel woorden te gebruiken terwijl je toch heel veel communiceert. Voor mij is dat het meest spannende en uitdagende aan poëzie, want dat is echt ontzettend moeilijk om te bereiken. Uiteindelijk zou ik misschien wel instrumentale muziek willen maken en proberen een boodschap over te brengen zonder dat er woorden voor nodig zijn. Ik verbaas me ook altijd hoe klassieke muzikanten zoveel kunnen zeggen met alleen geluid, geen idee hoe ze dat voor elkaar krijgen.
Lael Neale
Blue Vein
Ik zag dat je ook je eigen videoclips maakt met een oude camera. Heb je al bepaalde beelden in je hoofd als je aan het schrijven bent?
Absoluut, dat gaat wel als vanzelf. Van het liedje ‘Sliding Doors & Warm Summer Roses’ heb ik bijvoorbeeld een heel duidelijke visuele voorstelling. Voor de clips heb ik mijn oude Sony Handycam er weer bij gepakt, daar heb ik veel homevideo’s mee gefilmd toen ik nog op de middelbare school zat. Ik heb ze hier op de boerderij in Virginia geschoten, wat vrij uitdagend was vanwege de beperkte middelen, maar daarom ook juist zo leuk. Ik moest echt gaan nadenken: hoe ziet dit liedje er eigenlijk uit? Ik heb meer tijd besteed aan visuals dan ooit en dat was geweldig.
Dat lo-fi-achtige van je video’s zit natuurlijk ook in je liedjes.
Ja, precies. Daar komt bij: ik wilde dat de video’s een beetje abstract zouden zijn; de lo-fi opnames versterkten dat idee.
Lael Neale
For No One For Now
Op je album staat het geweldige liedje ‘For No One For Now’. Het deed me denken aan de tijden waarin we nu leven, met lockdowns, maatregelen en veel eenzame momenten. Hoe kom jij de tijd een beetje door?
Zelf heb ik veel geluk omdat ik hier in Virginia veel familie om me heen heb. Zonder hen zou ik me compleet verloren en alleen voelen. Ik heb echt te doen met mensen die nu alleen zijn; ik denk dat internet en social media verbleken bij het face-to-face contact met mensen. Ik zat gisteren in een café en ik maakte oogcontact met iemand, waardoor we aan de praat raakten en samen naar de markt zijn gegaan. Toen dacht ik bij mezelf: het is echt een geschenk om in contact te zijn met mensen en ik ga dat hierna nooit meer voor lief nemen.
Daarom zijn concerten en festivals ook zo belangrijk.
Inderdaad, juist de korte interacties kunnen heel veel betekenen; veel van zulke ontmoetingen met vreemden zijn me altijd bijgebleven. Dat is echt goud waard.
'Acquainted With Night' is op 19 februari verschenen via Sub Pop.
Tekst: Katja Hagenbeuk