Toen Sugar Mountain Sam Outlaw recentelijk vroeg naar zijn favoriete albums van het moment, prijkte Big Bad Luv van John Moreland fier bovenaan. Ook drie van onze eigen ambassadeurs noemden de muzikale zwaargewicht in de singer-songwriters categorie in hun lijstjes in mei. In die maand stond – nee: zat – Moreland al in z’n uppie op het Paradiso podium net als een jaar eerder als support voor Jason Isbell. Wie er die keren niet bij was, krijgt nu een herkansing: op 22 augustus, wederom in Paradiso.
Koop hier je kaarten voor John Moreland op 22 augustus
Parallelle universums
De dag voor zijn Paradisoshow in mei zat Moreland ineens in de uitzending van DWDD. Misschien een beetje ‘out of context’, maar goed. Voor de puristen echter was ‘de minuut’, de beroemdste minuut in omroepland, ver beneden zijn stand. Het is maar hoe je het bekijkt. Je bereikt er toch maar mooi een miljoen kijkers mee. Daar moeten dan toch wel een paar nieuwe fans uit voortkomen, zou je zo denken.
Het is toch wonderlijk om te zien dat de wereld bestaat uit allerlei parallelle universums. Je kunt top of the bill zijn in je eigen genre, maar daarbuiten kent geen hond je. Moreland is geen Bruce Springsteen, maar hij is wel minstens even goed. Dat klinkt wellicht als een boude bewering. Maar pak de audio van zijn laatste optreden in Paradiso in mei jongstleden er maar eens bij. Je hoort akoestisch gespeelde en gezongen liedjes met de allure van Nebraska, het veelgeprezen akoestische album van The Boss uit ’82. Pas met de beelden erbij komen de verschillen aan de orde. De een gaat naar de gym de ander niet.
Live in Paradiso 16 mei 2017
Meer een bandplaat, iets meer rock
Waar Moreland live zijn liedjes meestal alleen uitvoert, soms met multi-instrumentalist John Calvin Abney aan zijn zijde, daar is zijn vierde soloalbum Big Bad Luv meer een bandplaat geworden. Er wordt duidelijk wat meer gerockt dan op voorgaande albums als High On Tulsa Heat en In The Throes, maar nu ook weer niet zo stevig als op zijn platen uit het verleden met de Black Gold Band en de Dust Bowl Souls. Openingstrack Sallisaw Blue geeft wat dat betreft direct de richting aan. Wat ook anders is, is dat hij voor de opnames zijn veilige huiselijke omgeving in Oklahoma verliet om uit te wijken naar de Fellowship Fall Sound in Little Rock, Arkansas. De gortdroge mix van Tchad Blake (bekend van Tom Waits) hoor je er direct aan af. De drumsound, het ijkpunt van elke producer/mixer geeft het meteen weg. Zou hij zo op het Britse 4AD label terecht zijn gekomen? Want daar zou je hem toch niet direct verwacht hebben op het artist roster. Tegelijkertijd is avontuur nu juist het handelsmerk van het eigenwijze indielabel.
Minder zwaar op de hand
Moreland klinkt wat minder zwaar op de hand dan voorheen. Hij heeft een nieuwe muze gevonden en is met haar getrouwd. Dat scheelt. Dat is geen reden om verontrust te geraken over de kwaliteit van zijn werk. De Grote Man met het kleine hartje is nog steeds in staat om met een liedje, zijn machtige stem en een gitaar, die in zijn handen meer op een ukelele lijkt, een complete zaal massaal naar de tissues te doen grijpen. Neem de proef op de som met It Don't Suit Me (Like Before) of Old Wounds. In laatstgenoemd nummer zingt hij:
I wanna fall asleep forever
I wanna learn to disappear
Can you take away the mess, that's been building in my chest
Drowning out the song I used to hear
Love's a violent word, don't you forget it
Old Wounds
Sad music
Probeer het dan maar eens droog te houden. Op deze plek hebben er al velen beweerd: geen betere muziek dan sad music. We kijken niet op een grammetje treurigheid meer of minder.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor John Moreland op 22 augustus