Het nieuwe seizoen van Zonneprijs is officieel van start gegaan, en op donderdag 3 oktober wist de vijfkoppige band Honey, I’m Home als eerste finalist door te stoten vanuit de voorrondes. Deze kersverse act, bestaande uit ervaren muzikanten afkomstig uit bands zoals Marathon, Personal Trainer en WIES, wist het Zonnehuis in een bezwerende sfeer achter te laten met hun set. Bandleden Sofie, Thom en Jasper vertellen ons over hun snelle opkomst, hoe deze band zich verhoudt tot eerdere projecten, hun kijk op de toekomst en hun raadselachtige bandnaam.
Zenuwen tijdens Zonneprijs
Jullie zijn nu volop bezig met de voorbereidingen voor een optreden als voorprogramma van indieband Goat Girl. Het klinkt alsof jullie al een vrij druk schema hebben. Toch vonden jullie tijd om mee te doen aan Zonneprijs. Hoe hebben jullie die ervaring beleefd?
Sofie: Ik wist dus helemaal niet dat de band überhaupt was ingeschreven voor Zonneprijs. Toen ik hoorde dat we geselecteerd waren, vond ik dat superleuk! We zijn natuurlijk als band pas relatief kort bezig met optreden dus het was de juiste stap op het juiste moment. Toch blijft het raar dat het gewoon een wedstrijd is. Dan word ik ineens heel zelfbewust en vraag ik me af of de mix wel goed is afgesteld bijvoorbeeld.
Thom: Ik voelde ook wel zenuwen, maar voornamelijk overdag. Vanaf het moment dat ik daar aankwam, had ik daar helemaal geen last meer van.
Jasper: Competities zijn altijd lastig en je hebt natuurlijk enorm kort de tijd om te spelen. Daarnaast waren er ook vier héél verschillende bands met ieder andere muziek. Dat moet vast moeilijk zijn voor een jury om te beoordelen. Een beetje appels met peren vergelijken.
Jullie waren uiteindelijk toch de winnaars van de avond. Hadden jullie dit verwacht?
Jasper: Dat was heel grappig want we waren allemaal overtuigd dat een andere band ging winnen. We waren het allemaal oneens met elkaar over wie moest winnen.
Thom: Het is natuurlijk ook best een gek idee dat je een optreden kan ‘winnen’. Bij je eigen shows kan je überhaupt nooit verliezen, dan win je altijd. Het blijft dan ook een bandwedstrijd.
Sofie: We hadden de overgangen bijvoorbeeld bedacht in de repetitie ervoor. Dat was spannend, maar werkte wel.
Jasper: Zo was er ook een moment tijdens de set dat ik zenuwen had en aan het spelen was. Toen bedacht ik me opeens dat we in ’t Zonnehuis staan, er leuke mensen aanwezig zijn en het gewoon een hele leuke show is. Ik keek om me heen naar de anderen en merkte dat zij dit ook voelde. We keken elkaar allemaal aan en wisten dit.
Sofie: Toen vertelde ik hem achteraf dat dat helemaal niet zo was, haha. Ik was onwijs zenuwachtig.
Naast die onnodige zenuwen, brachten jullie ook een ouderwetse televisie mee op het podium. Wat was de reden dat jullie dit meenamen?
Sofie: Je hebt weinig tijd om het podium helemaal naar je eigen hand te zetten en dus zo veel mogelijk als jezelf te laten aanvoelen. We twijfelden nog om de tv mee te nemen vanwege de korte change-overtijd tussen de andere acts in.
Thom: Toch hadden we het helemaal meegesleurd naar ’t Zonnehuis.
Sofie: Het paste goed bij de set van onze band.
Thom: Een vriend van een vriendin van mij werkt met installaties en heeft de televisie helemaal laten ombouwen om te kijken of dat ding nog werkte. Nu kan je gewoon je normale laptop eraan koppelen! We hebben het gebruikt als extra monitor om ons logo op te projecteren.
Sofie: Het helpt heel erg bij het huiselijk maken van de sfeer.
Televisies uit het verleden en gesprekken over de toekomst
Waarom zijn deze voorwerpen zo belangrijk voor jullie?
Sofie: We willen de muziek koppelen aan een soort visuele stijl. Een beetje old-school, een beetje clunky, een beetje horror. Zoals die televisie, dat is een groot deel van wat wij doen en belangrijk voor de muziek die wij maken. Bij voorgaande projecten zijn we lekker gaan spelen. Toen dacht ik niet veel over het imago na. Het is heel leuk en vernieuwend om dat nu wel te doen.
Thom: Iedereen bestuift elkaar daar ook in! We denken, naast de muzikale ideeën, veel na over het beeld. Lekker donker en analoog.
Jasper: Ja, en we hebben ook veel gesprekken gehad over wat de band wél en niet is. Vanuit die gesprekken is eenzelfde uitgangspunt ontstaan en versterkt.
Jullie noemen gesprekken die de band heeft gevoerd en benadrukken de uitkomst. Wat zijn hier enige voorbeelden van?
Jasper: We gingen gewoon praten en nadenken. Zo is de band ergens heel erg open en ruimtelijk. Het geluid wordt nu steeds meer gedefinieerd. We hebben veel gepraat over hoe we de moderne kant van het produceren kunnen combineren met het analoge. We zouden niet willen dat mensen naar ons luisteren en denken dat we een middenweg hebben gekozen. Alles is heel erg uitgedacht en we waken ervoor dat we bij onszelf blijven.
Sofie: We willen niet dat het gematigd klinkt. Ik denk dat het veel krachtiger is om er gewoon helemaal voor te gaan als je kijkt naar hoe onze muziek in elkaar zit.
Jasper: We zijn ook elke keer heel veel bezig met hoe de set loopt. Is het een geheel of vallen er rare stiltes? Zo begonnen we de Zonneprijs met een heel ander nummer dan ik in de eerste instantie had bedacht, maar deze energie paste beter bij de opening.
Thom: Het is natuurlijk ook gewoon 2024 en de muziekindustrie legt je allemaal dingen op. Je moet als band van alles.
Tussen druk en creativiteit
Deze druk vanuit de muziekindustrie is vast lastig voor een beginnende band. Hoe bewaken jullie de integriteit van de band en de muziek die jullie maken?
Jasper: Het voordeel is dat we allemaal al iets meer ervaring hebben in de muziek. We hebben allemaal al eerder iets met een andere band opgebouwd. Daardoor voel ik nu minder druk om dit een groot succes te maken en aan iedereens verwachtingen te voldoen.
Thom: Ook wil niemand iets doen dat al gemaakt is. We willen juist onze invloeden van eerdere projecten combineren met het heden. Je kunt overigens met de huidige technologie zo veel vette dingen doen.
Jullie hebben het veel over invloeden uit verschillende periodes, zowel het verleden als nu. Op welke manier was dit bepalend voor jullie geluid?
Jasper: Ik denk dat we allemaal met dezelfde muziek zijn opgegroeid. Zolang ik Thom al ken, ben ik over The Smashing Pumpkins aan het praten. We bellen elkaar om te praten over hoe je een gitaar kan sidechainen. Zulke energie en dynamiek is precies wat de band nodig heeft.
Sofie: Zo hebben we ook besloten om een bepaalde kant op te gaan, na het opnemen van twee nummers. De band was toen eindelijk gevormd en we voelden dat die nummers niet meer helemaal klonken als ons.
Thom: Je bent op zoek naar de beste klik. Hoe creëer je die bepaalde sound? Dat snapt niet iedereen. En wij begrijpen elkaar gewoon heel goed.
Tot dusver heeft Honey, I’m Home al enkele optredens in het buitenland op de planning staan. Dromen jullie over een eindstation ver buiten Nederland?
Sofie: We hebben er wel voor gekozen om al iets vroeger op het buitenland te focussen, ja.
Thom: Het is vooral leuk om de muziek in een geheel andere context te kunnen plaatsen. Je hebt in verschillende landen een heel ander verwachtingspatroon van hoe er wordt gereageerd. Je ziet mensen op een andere manier luisteren én genieten.
Sofie: In Engeland geven ze bijvoorbeeld hele specifieke voorbeelden van wat zij goed vonden aan een optreden. Dat is heel anders dan hier.
Jasper: Daarnaast is het lekker onvoorspelbaar in het buitenland. Nederlandse poppodia hebben alles altijd goed geregeld. Er is eten voor iedereen. Het is leuk dat alles in het buitenland zo’n grote gok is.
Thom: Toch denk ik dat het gras altijd groener is aan de overkant, om heel eerlijk te zijn. Bevriende acts uit het buitenland zijn bijvoorbeeld altijd éxtra lovend over het Nederlandse publiek.
Op de vraag wat de toekomst gaat brengen voor Honey, I’m Home staan alle neuzen dezelfde kant op.
Jasper: ‘A path of destruction’.
Sofie: Meer laten we er niet over los.
Nu is nog steeds de oorsprong van de bandnaam het grootste mysterie dat we nog niet hebben opgelost. Kunnen jullie hier ons iets over vertellen?
Jasper: Haha, we kunnen dat niet gaan weggeven in ons eerste interview (dit interview). Daar kunnen we in tien jaar naartoe werken.
Thom: Ik vind de naam heel erg goed passen bij de muziek die wij maken.
Sofie: Ik heb in mijn telefoon een lange lijst van bandnemen. Dit was mijn favoriet.
Tot slot benadrukt de band dat het belangrijkste is, dat je het goed hebt met elkaar. Ze hopen vooral muziek te bieden waarin iedereen zich thuis kan voelen tijdens hun eigen zoektocht in het leven. In juni 2025 staat Honey, I’m Home in de Grote Zaal van Paradiso tijdens de finale van Zonneprijs. Op 28 oktober treedt de band op in Cinetol in Amsterdam.
Tekst: Senna van Ruiten