Eilen Jewell waagt zich aan de blues

Het bluescoversalbum Down Hearted Blues zal bij haar optreden in Bitterzoet al een jaar uit zijn. Het is een beetje bij toeval ontstaan aldus de maakster zelf. Jammend met haar band ontstond het idee om toch maar eens wat studiotijd te boeken, want er zou weleens een leuk plaatje in kunnen zitten. Zo lekker ging het kennelijk. Manlief Jason Beek, drummer in haar band, is een groot blueskenner, met zelfs een eigen radioshow in hun woonplaatse Boise, Idaho. Dat programma heet Spoonful, vernoemd naar - juist ja, de echte fan is al wakker - het nummer van Willie Dixon, liefst dan nog in de uitvoering van Howlin’ Wolf.

Samen heeft het stel sowieso een tik om American music uit te vlooien tot op het bot. Dan moet het wel een keer van zo’n album als dit komen. Dat ze nog de tijd hebben om Mavis (die naam kan ook geen toeval zijn!), hun dochtertje van drie, op te voeden, je verstand staat er stil bij. Het kleintje toert gewoon mee. Dat kan nog tot de herfst van dit jaar, want dan moet ze naar de voorschool.

Met het noemen van die kleine betrappen we Jewell en Beek wel meteen op nog een gegronde buiten de muziek zelf om gelegen reden om dat coversalbum te maken. Je leest het nergens, maar die twee hadden natuurlijk helemaal geen tijd om een nieuw album te maken met eigen werk. Dat ging even niet. Op zo’n moment is de tijd en de inspiratie om te schrijven altijd even wat minder. Dan maar coveren, echt helemaal niks mee. Het overkomt de besten in de muziekwereld. De schoorsteen moet wel blijven roken, ook in muziekgezinnen. Bekend is de tip van de band Madness aan ‘Modfather’ Paul Weller om een album vol andermans repertoire te maken als het om de een of andere reden even niet lukt. Met het in Amsterdam opgenomen en naar de studio vernoemde Studio 150 (2004) hield hij zijn carrière aan de praat, waarna nog vele sterke albums volgden.

Datzelfde doen Jewell en Beek in feite nu ook. Ze hebben even lucht nodig, om later weer toe te slaan. Alleen het pakt dermate goed uit, dat het haast nog succesvoller wordt dan haar vorige albums. Weet wel dat ze na deze toer een sabatical nemen voor wat betreft de optredens. Ze zijn al begonnen aan een nieuw album en gaan zich daar in 2019 op focussen.

Waarom valt Down Hearted Blues zo goed? Het is zeker niet gezegd dat een eenmalige zijstap naar een ander genre per definitie werkt, zeker niet als het om blues gaat. Geen genre moeilijker om echt goed te spelen dan de blues. Het lijkt allemaal zo simpel, maar de schijn bedriegt. Het publiek accepteert een andere richting van Jewell, omdat zij in het verleden heeft laten zien met respect voor de traditie om te gaan met diverse stijlen. Heeft ze immers niet al twee keer een gospelalbum gemaakt met haar zijproject The Sacred Shakers? Nou dan? Men kent haar gemeende, diepe interesse in American music. Je proeft aan alles dat dat met dit bluesproject ook het geval is. De liefde druipt voor die muziek er vanaf.

In 12 tracks zet Eilen Jewell met haar geweldige liveband het genre naar haar hand. We horen maar liefst drie nummers uit het rijkste bluessongbook, namelijk dat van Willie Dixon, aan ons voorbijtrekken. You’ll Be Mine kennen we allemaal in die onverbeterlijke versie van Howlin’ Wolf. Onverbeterlijk schrijf ik. Bewust ook. En toch is het Jewell en band gelukt om er iets onweerstaanbaars van te maken. Dat is de klasse van haar en haar muzikanten. Jerry ‘cold-blooded’ Miller speelt de rol van Wolfs gitarist Hubert Sumlin, zonder hem ook maar een moment te imiteren. Hij doet zijn eigen ding en doet dat waanzinnig goed. Hetzelfde geldt onverkort voor die andere twee Dixon covers, Crazy Mixed Up World en You Know My Love die we respectievelijk kennen in legendarische versies van Little Walter en Otis Rush. Charles Sheffields It’s Your Voodoo Working mag er trouwens ook wezen. Wat een mooie albumopener. Mogen we hier ook nog een complimentje laten neerdalen op het hoofd van contrabassist Shawn Supra?

Het grootste waagstuk van Jewell is toch wel om pardoes ‘the ladies department of the blues’ binnen te wandelen en nummers te hernemen als Down Hearted Blues, vooral bekend in de versie van Bessie Smith (maar geschreven door Lovie Austin and Alberta Hunter), Nothing in Rambling van Memphis Minnie en Don’t Leave Poor Me van Big Maybelle (Smith). Je moet het maar durven! Ieder ander had te horen gekregen hoe je aan zulke als definitief beschouwde versies durft te komen. Hulde voor Jewell.

Jewel speelt zelf gitaar en Hammond op de plaat, die lekker wegdraait als een tierelier. Hoor je sax, bijvoorbeeld op Albert Washingtons You Gonna Miss Me, dan is die afkomstig van Curtis Stigers. Die? Ja die! Zet je vooroordelen over deze vermeende ‘smoothie’ maar aan de kant. Dat heeft Nick Lowe jaren geleden al gedaan namens ons allemaal. Dat hij daarbij geholpen werd nadat hij zijn bankrekening had gecheckt, toen daar de royalty’s waren gestort vanwege Stigers’ niet te teren cover van zijn (What's So Funny 'Bout) Peace, Love, and Understanding, zal daar niet vreemd aan zijn geweest. Het nummer stond op de soundtrack van Bodyguard stond, die goed was voor een verkoop van zo’n zeventien miljoen (!) stuks. Maar eerlijk is eerlijk, ere wie ere toekomt, Stigers doet het fantastisch in dienst van Jewell. Op You Know My Love stapelt hij sax op sax om zo tot een heuse blazerssectie te komen. Nice one!

Jongens toch, wat een lekker plaatje! Zouden ze bij Bitterzoet wel genoeg bier hebben ingeslagen? Blues en een zwoele zomeravond, dat maakt de kelen dorstig. Come on Eilen, laat je bluesjuwelen maar eens goed fonkelen op 12 augustus, want daarna moeten we het ruim een sabbatsjaar zonder je stellen.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor het optreden van Eilen Jewell op 12 augustus.