BUG: Tussen rave en ritueel

Je combineert muziek, film en performancekunst in je werk - waar begon dat alles voor jou?
Eigenlijk begon dat meteen toen ik besloot van muziek mijn carrière te maken. Ik had een audiovisuele opleiding gedaan en was daarvoor al bezig met video’s maken en editen. Ik had een bepaald stijltje waarvan ik dacht: als ik dit combineer met muziek, kan ik daarmee een wereld neerzetten die me heel enthousiast maakt. Dat was in 2017 – toen ben ik gestopt met mijn opleiding en er volledig voor gegaan.

Die wereld bevat een explosie van genres. Wat drijft je in het maken van zulke intense en hybride muziek?
Dat komt denk ik door waar ik vandaan kom. Mijn eerste keer uitgaan was in een screamo/ metalachtige bunker in Heerhugowaard. Ik was twaalf en stond al in de moshpit. Daarna kwamen drum-'n-bass en oldskool hiphop zoals 50 Cent. Je verandert natuurlijk door de jaren heen, en je muzieksmaak groeit mee; dat hoor je terug in mijn muziek. Drum-'n-bass, hiphop, maar ook die rauwe moshpit-energie van punk en metal. Ik denk dat die genres heel erg in lijn staan met elkaar en goed te combineren zijn. Mijn producer H.EMP en ik voelen ons eigenlijk in elk genre wel thuis.

Hoe ontstaat die wereld van BUG, hoe ziet dat creatieve proces eruit?
Ik zou hier een heel diep antwoord op willen geven, maar eerlijk gezegd komt het gewoon tot me. Het is niet zo dat ik wakker word met het idee 'dit wil ik maken'. We gaan zitten in de studio en luisteren naar sounds; wat klinkt vandaag vet. En vanaf daar is het een soort van trance state. Zodra een track zich ontwikkelt, krijgen we daar beelden bij en dan werken we die ideeën uit. Rond 2019, 2020 werden we experimenteler en begonnen met duistere trap, daarna evolueerde het vanzelf tot iets meer mysterieus, iets dat een unsettling gevoel zou oproepen, wat je ook terugziet in de shows: donkere lichten, face paint, kostuums…

Die 'trance state' lijkt ook plaats te vinden op het podium, hoe ervaar je dat tijdens je liveshows?
Ik kon van jongs af aan al heel makkelijk geëmotioneerd raken over dingen. Ik kan me heel erg verwonderen over de schoonheid van de natuur en dingen die we heel vanzelfsprekend vinden. Als ik daarvoor kies om me zo erg in te leven, dan kan ik daar zo erg in opgaan dat het me helemaal overneemt. Datzelfde heb ik met performance. Dat is niet altijd een bewuste keuze, maar als ik ergens sta en ik voel iets enorm ofzo, dan wórd ik dat, bijna als een soort method actor die zich helemaal overgeeft aan de rol die hij speelt. Ik belichaam het als het ware.

In je werk lijkt vaak iets te sluimeren dat raakt aan thema's als vervreemding of maatschappelijke onrust. Waar komt dat vandaan?
Voor ik muziek maakte, had ik last van mentale struggles en insomnia; daar komt de naam BUG ook vandaan. Niet van het insect, maar van het Engelse woord voor storing. Het voelde alsof er glitches in m’n brein zaten, dingen werkten gewoon niet. Dat bouwde zich op tot iets wat leek op een angststoornis. Nu gaat het hartstikke goed en ben ik daar niet meer zo mee bezig. Maar die dingen zitten nog steeds verwerkt in m’n werk, als een soort record. En soms als ik te erg opga in een show of een nummer, dan wordt dat weer helemaal echt.

Zijn dit thema’s die je, al dan niet bewust, bespreekbaar wil maken, of onder de aandacht wil brengen?
Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat ik mensen een bepaalde richting in wilde duwen. 'Dit kan niet, dus doe dat', of 'dit is wat ik ervaar, dat moet je niet doen'. Want ik heb dat zelf ook niet gekregen, die guidance. Dus ik probeer niet om mezelf als voorbeeld te stellen en mensen uit te leggen hoe ze met dingen moeten omgaan, want ik weet het ook allemaal niet. Muziek maken helpt me die gevoelens buiten mezelf te plaatsen. Zo verwerk ik ze. Ik omschrijf meer wat ik ervaar of ervaarde, en wat mensen daarmee doen is aan hen.

Tijdens de laatste voorronde in 't Zonnehuis maakte je show de nodige emoties los bij het publiek en liepen de gemoederen hoog op toen je de finale bereikte. Wat gebeurde er precies?
Iemand gooide bier naar ons en schreeuwde “This is trash”, en een ander riep iets over antifeminisme. Dat kwam hard aan, vooral omdat mijn performance artist, Straatkat, zelf de choreografie had bedacht en daar vrijwillig voor koos. Zij was de enige vrouw op het podium. Op een zeker moment kruipt ze over het podium en zit ze vast aan een ketting - maar drie nummers daarvoor had zij míj vast aan een ketting. Het is een kat-en-muisspel, waarbij er de hele tijd wordt gespeeld met de dynamiek en de verhalen. Niemand is dominant in deze show, iedereen wisselt van rol. Mensen zagen iets op het podium en trokken verkeerde conclusies. We spelen met shock en absurdisme, maar altijd als collectief.

Wat heb je geleerd van het optreden in Zonnehuis dat je meeneemt naar de finale?
We blijven gewoon doen wat we leuk vinden. We worden heel enthousiast van het feit dat we dit platform krijgen, dat we door zijn naar de volgende ronde in iconisch Paradiso. En ik denk dat we hebben geleerd dat wat we doen werkt. We blijven het doen, maar dan nóg beter.

Wat zou het voor jou betekenen om te winnen; is dat iets anders dan alleen de hoofdprijs binnenslepen?
Zeker weten. We hebben een genre gecreëerd dat in Nederland nog niet bestond -we noemen het zelf 'garbage', deze mix van stijlen. Voor mij is de grootste prijs dat er nu buzz is, dat we geboekt worden, dat mensen het oppikken. Of we de finale van Zonneprijs winnen of niet, het feit dat we iets totaal nieuws tot leven hebben gebracht, dat is gewoon een huge accomplishment.

Op donderdag 5 juni 2025 kun je BUG live zien optreden tijdens de finale van Zonneprijs in de Grote Zaal van Paradiso.

Tekst: Yvonne den Outer