Als een gitaarband de gitaar steeds vaker in de hoek laat liggen, kijk naar Low, valt het spaarzame gebruik van het instrument extra op. Bij The Decemberists kan je op die stippellijn 'het poëtische en verhalende lied (al dan niet in verschillende delen)' invullen.
Jongste album 'I'll Be Your Girl' telt met 'Rusalka, Rusalka / Wild Rushes' nog maar een werkje van dik acht minuten, twee delen in één, waarvoor bandleider Colin Meloy de Slavische mythologie indook (een rusalka is een waternimf die mannen de verdrinkingsdood inlokt).
Zo kennen we Meloy weer, in zijn element als het over dood en verderf gaat. In glamrockpastiche 'We All Die Young' laat hij een kinderkoor 'we all die young' zingen. "Kids love that stuff. They can get very dark", licht Meloy elders toe.
Kinderen die over de dood zingen, roept automatisch meesterstuk 'The Rake's Song' uit 2009 in herinnering (het lied waarin het niet bepaald 'alright, alright, alright' afloopt met het ongewenste kroost van een gelukkige weduwnaar). "Can you trust Colin Meloy with your children?", vroeg The New York Times zich destijds af. “I have a pretty strong stomach when it comes to Decemberists lyrics,” zei zijn vrouw tegen de krant. “But that was just horrifying.”
Zo grimmig als 'The Rake's Song' hoor je ze inderdaad zelden, vooral vanwege de 'But it never really bothers me' uit het slotcouplet. Hoe goed muziek zich ook laat verteren zonder acht te slaan op de tekst, wie zich niet verdiept in Meloy's woorden doet zichzelf ernstig tekort.
"For once in my life could just something go right?", klinkt het in het openingsnummer van 'I'll Be Your Girl'. Het folkloristische gehalte van 'For Once In My Life' is nihil, hoewel de protagonist wel weer gewoon 'face down beside the river' eindigt. Sommige dingen veranderen nooit, net zoals de fijne echo van The Waterboys die nog steeds doorklinkt. (FW)
The Decemberists staan 15 november in Paradiso
The Decemberists keren op donderdag 15 november terug naar Paradiso.
Severed