Waar Jarrod Dickenson zijn hoed neerlegt is zijn huis

Dat cowboys ook soul hebben, dat is bekend. Dat ze stiekem heel erg van ouwe soul houden is ook niet echt een heel groot geheim meer. Hebben we niet de laatste tijd enorm genoten van albums van Cale Tyson (Careless Soul) en Jim Lauderdale (London Southern)? Zover als in het bijzonder Lauderdale is gegaan, gaat Dickenson nu ook weer niet. Wel heeft hij Ready The Horses ook in Engeland opgenomen.

Alsof hij de tekst van Marvin Gaye’s soul classic Wherever I Lay My Hat That's My Home letterlijk volgde, legde de uit Waco Texas afkomstige singer/songwriter zijn hoed eerst neer in Brooklyn, NY. Je stelt je een sierlijk worpje voor, lekker losjes uit de pols richting een haakje aan de muur. Die landingsplaats van zijn hoed werd zijn home, net als later het Noord-Ierse Belfast waar zijn vrouw Claire Ward vandaan komt. Is er iemand nog verbaasd dat meneer zijn derde album Ready The Horses opnam in Eastborn in het Engelse Sussex? Ook daar hing hij zijn hoed aan de kapstok, die zoiets al jaren niet meer gewend was.

En hier begint de reconstructie van het album in ons verhaal. In maart reeds werd het album luidkeels bejubeld op diverse Britse Americana sites. In die recensies pikte Jarrod Dickenson moeiteloos de hoogste waarderingen op: vier tot vierenhalve ster. Als label werden Proper en Hooked Records geciteerd. Het management laat ons vanuit Amerika weten, dat dat album toen uiteindelijk helemaal niet is uitgekomen, omdat het beroemde Decca label er plots een stokje voor stak.

Decca – vooral bekend van de vroege Stones, maar ook van vele countryartiesten – tekende hem exclusief en bepaalde een nieuwe wereldwijde releasedatum, 29 september. Sugar Mountain dat meestal ‘zijn zin krijgt’, moest een keer achter het net vissen en kreeg vooraf niets te horen via een geheim linkje. De tracklisting was niettemin snel achterhaald op Internet, waar fans al langere tijd konden intekenen op het album. Voor elke track is er wel een Youtube-filmpje van Dickenson, die de songs live al geruime tijd speelt.

De plaat is live met een band in de studio opgenomen, niet digitaal met Pro Tools zoals bij het vorige album The Lonesome Traveler uit 2012, maar analoog op band, zo’n vette ouderwetse 2 inch tape. Dickenson vindt dat zijn muziek meer ademt als de muzikanten het live inspelen, nog meer als dat ook nog eens met genoemde tapes gebeurt. De eerste single California is hiervan het sprekende bewijs. Wat fladdert die pedal steel daar heerlijk om de soepele zangstem heen. De aangekondigde soulelementen zijn daar nog niet echt te horen. Dit is het soort repertoire dat we al min of meer van hem kenden. Wel mooi hoor.

Openingstrack Faint Of Heart is countryblues in de geest van ‘Merle’. Soul als in ‘Stax, Atlantic, Muscle Shoals’, duikt op in de tweede track van het album, Take It From Me. De melodie schuurt heel dicht tegen Sam Cooke’s Bring It On Home To Me en dat vinden we natuurlijk altijd heel fijn.

In The Meantime is een andere niet te versmaden soulballad op het album. Stripped down op YouTube is het al schitterend. Maar op het album komen er nog blazers bij. Nothing More is ook een soulballad, maar eerder in de buurt van Big Star. Vreemd? Nee hoor, was Alex Chilton niet ook een groot Stax-fan?

Way Past Midnight heeft een ophitsend ritme en gospel achtergrondvocalen, die op het podium door zijn vrouw Claire en een vriendin worden verzorgd. Het publiek draagt bij met wild handgeklap. Denk daar nog eens blazers en Hammond orgel bij. Horen we daar de contouren van een aanstaande publieksfavoriet? Nog zo eentje is het folky duet Your Heart Belongs To Me met Claire. Het stond eerder al eens op de EP Songs From Willow St. (2014), maar is opnieuw opgenomen. Dat is nou eens een echt liefdesliedje, niet van die nep zoals zo vaak in films en op tv. Je voelt de liefde. Je ziet de liefdevolle blik in hun ogen. Die twee menen wat ze zingen. Bekijk de video maar eens uit de populaire Songs from the Shed-serie. In deze duo-opstelling, dus zonder band, zullen ze ook te zien zijn tijdens hun optreden in Paradiso

Tekstueel bereikt deze storyteller ook nieuwe hoogtepunten op zijn nieuwe plaat. Gold Rush is een nummer in lichte galop. Vertrekpunt mag dan de goudkoorts van weleer zijn, maar het slaat de kant op van de moderne tijd. Het gaat over hebzucht, over rijk worden, rijken die rijker worden, het pad dat onafwendbaar voert naar de genadeloze corruptie op Wallstreet.

Een speciale vermelding nog voor A Cowboy & The Moon. Wat de titel al suggereert: een countryliedje, nee, noem het een cowboyliedje. Met simpele woorden bouwt hij een monumentje op voor dit uitstervende ras. Trefwoorden: loner, gambler, fiddle, dan weet je het wel. Geweldig in al zijn eenvoud, zowel muzikaal als tekstueel, haast een kinderliedje. Het is de ‘meest country’ song op het album. Ook al een future classic. Zijn prachtige hoeden komen bij dit fraaie lied er haast nog mooier uit.

Bij Esquire’s jaarlijkse verkiezing van best geklede man zouden ze eens een cowboyvariant moeten overwegen. Dan kan er maar één winnaar zijn: hoedendrager par excellence Jarrod Dickenson. Man, man, wat ziet die gast er altijd goed uit! Die hoeden zijn naast zijn goed gecoiffeerde snor en ginger baard echt zijn handelsmerk. Hij betrekt ze van de gerenommeerde New Yorkse hoedenwinkel JJ Hat Center, waar hij regelmatig eens een weekje werkt als hij terugkomt van een lange tour.

De man vindt dat we eigenlijk allemaal een hoed zouden moeten dragen. Vraag hem zelf maar om het adres op 8 oktober. Hij is het levende reclamebord. Zeg nou zelf: zou het Amsterdamse straatbeeld er niet veel mooier op worden als we allen Jarrods goede voorbeeld zouden volgen? Doen wij er intussen virtueel een half sterretje bij, om zo tot vijf sterren te komen voor Ready The Horses. Nu die plaat nog!

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Jarrod Dickenson op 8 oktober.