Vanavond Indiestadt: interviews met Pile, The Stroppies en Penelope Isles

De nummers van Pile kun je een beetje opdelen in twee categorieën: rauw, intens en voorzien van de nodige noise-rock uitbarstingen en veel verstilde, onheilspellende, late avond kampvuur-liederen. Het verschil is echt enorm te noemen. Op zevende album 'Green And Gray' vloeien ze echter moeiteloos tot een geheel. Zo is 'The Soft Hands of Stephen Miller' echt een meedogenloze gitaarexercitie, terwijl je in 2019 niet veel nummers zult horen die introspectiever klinken dan het desolate 'Hair'. Hoog tijd dus om frontman Rick Maguire eens te vragen of zijn persoonlijkheid ook zulke duidelijke contrasten kent.

Pile bestaat al sinds 2007, maar Alex en Chappy zitten pas sinds 2018 in de band. En je besloot onlangs om van Boston naar Nashville te verhuizen. Voelt dit dus echt als fase twee voor de band?
Rick Maguire: "Ja, toch wel. Eerst vond ik het moeilijk om dat toe te geven want ik was blij met hoe alles ging, maar achteraf gezien ben ik blij met de transformatie en ben ik geboeid hoe we ons vanaf nu nog verder gaan ontwikkelen. Ik denk dat mijn manier van ideeën ontwikkelen ook wat veranderd is sinds ik in Nashville woon, wat toch een heel ander soort stad dan Boston is."

Er is momenteel een enorme hoeveelheid psych/garage-bands die vaak ook een beetje op elkaar lijken. Ik kan zelfs uittekenen hoe die bandleden er gemiddeld uit zien, terwijl de wat bottere noise-rock sound van bands als And You Will Know Us By The Trail Of Dead of Shellac van Steve Albini momenteel minder populair is. Toch zitten jullie dichter in de buurt van die laatste groep. Mee eens?

Pile: "Ik luister meestal naar de muziek van iedere afzonderlijke band en kan met al die genres wel wat. En als ik iets goeds hoor laat ik dat altijd wel een beetje doorsijpelen in wat wij zelf doen."

"'Hair' is een prachtnummer. Wel eentje waarbij het kwartje even moet vallen. Maar dan geeft dat nummer je kippenvel. Je zingt: "I could fight, but i don’t want to."
"Ik vraag in dat nummer toestemming aan iemand om wat tijd in mijn eentje door te brengen."

Vervolgens is 'The Soft Hands Of Stephen Miller' volstrekt anders dan 'Hair'. Echt twee uitersten. Hij is een adviseur van Donald Trump en je vocalen zitten vol met venijn als je heel gericht over hem zingt.  "Hij is ongeveer even oud als ik ben en we hebben een vergelijkbare achtergrond. Toch kan ik me niemand bedenken van wie ik qua zienswijze meer verschil."

Right. Dus zo ontstaat een nummer dat zo vol gif zit. De video van William Heart accentueert de heftigheid van die track nog eens. We zien heel veel close-ups die elkaar snel opvolgen. Echt een achtbaan van emoties.
"Ik heb William eerst gevraagd om mij niet te veel in beeld te brengen, want daar voel ik me nooit zo comfortabel bij, zeker niet met zulke close-ups, maar dit keer ontkwam ik er niet echt aan. Het nummer is al intens, maar zijn clip vergroot inderdaad de heftige beleving van dat nummer nog eens."

Klein maar fijn. Zo zou je The Stroppies en hun lo-fi indie-rock prima kunnen omschrijven. Grofkorrelig, voorzien van schurende randjes en lekker nonchalante zang maar ook in het bezit van een karrenvracht aan waanzinnige melodieën.

Het is wellicht een beetje vies om het over een ons-kent-ons bandje te hebben, maar van The Stroppies weet je zeker dat de jongen op die scooter die net door je straat scheurde nooit iets van hun bestaan te weten zal komen. Dit uit Melbourne afkomstige Australische viertal beschikt namelijk niet over gelikte hits, maar wel over een mooi aantal fijne nummers. De zang van Claudia Serfaty zou je zelfs ietwat flets kunnen noemen. Dat klinkt niet echt complimenteus, maar zo is het wel bedoeld. Lekker flets als in onderkoeld, gruizig, bewust een beetje ‘offbeat’. 

Jullie komen uit Australië, maar waren in juli in Europa en vanaf volgende week zijn jullie er weer. Reizen jullie veel op en neer of wonen jullie hier tijdelijk?
Angus Lord: "Helaas niet. We zijn genoodzaakt om veel te reizen. Niet tof voor onze bankrekeningen dat en onze sociale levens lijden er ook onder. Maar we hebben allemaal ook gewone banen naast het feit dat we in een band zitten, dus we moeten vaak ook gewoon daar weer zijn. Maar over het algemeen zijn we erg gelukkig dat we hier zo vaak mogen komen hoor!"

Op jullie bandcamp pagina staat dat jullie in Hamburg spelen, dan in Amsterdam en dan weer in Hamburg. Dat klinkt niet heel logisch?
"Ik denk inderdaad dat dat niet klopt. Ha! Ik weet niet precies wat er allemaal gebeurt. Eigenlijk ga ik gewoon iedere ochtend in het busje zitten en hoop ik stilletjes dat alles goed komt."

Veel nummers worden gezongen door Claudia, soms zingen jij en Claudia samen op een track, maar op 'First Time Favorites' neem jij de leadzang voor je rekening. Hoe wordt bepaald wie op welk nummer zingt?
"We dragen allemaal bij aan het schrijfproces, maar in het kort kun je wel zeggen dat degene die de hoofdmoot van het liedje bedacht heeft, dat nummer ook zingt. We zingen sowieso niet elkaars teksten. Dus ja, First Time Favs is van mijn hand."

Het einde van 'Present Tense' klinkt een beetje kinderlijk plinky-plonky. Leuk sfeertje dat.
"Dat stukje van het nummer behoort eigenlijk toe aan een probeersel voor een andere song. Het lukte ons niet om er een heel nummer van te maken, maar die geluidjes hadden we al opgenomen en die vonden we erg tof. Dus hebben we ze als een staartje van 'Present Tense' gebruikt. Een soort epiloog. Wij vonden het ook heel goed op die plek passen."

Jullie geluid is behoorlijk gevarieerd; van delicaat met een warme melodie, tot meer upbeat en wat extra edge door de onderkoelde vocalen van Claudia, maar The Stroppies beschikken wel altijd over een beetje scruffy lo-fi gevoel.
"We zijn nooit echt conceptueel bezig ofzo. Maar we weten wel wat voor geluid we nastreven en doen er veel moeite voor dat we ook echt precies zo klinken als wij zelf graag willen klinken. Dat luistert best nauw. Hoe je in je hoofd wilt klinken moet je maar net zo weten vast te leggen in de studio."

"'Cellophane Car is echt een key-track van Whoosh. Het langste nummer waarop jullie het meest gelaagd klinken. Heel sixties en psychedelisch."
"Met zijn vieren putten we uit nogal veel verschillende invloeden. Een soort mix van 60s rock, jaren 80 college radio en 90s DIY. 'Entropy' is bijvoorbeeld een veel kaler nummer dan 'Cellophane Car'. Een beetje de vreemde eend in de bijt, meer open gestructureerd, maar we vonden het nummer goed genoeg zoals het was."

The Velvet Underground lieten Mo Tucker in plaats van Lou Reed vaak het laatste nummer van hun albums zingen. Mo klonk heel onschuldig, naïef bijna. Die sfeer voel ik ook een beetje bij 'Switched On', de afsluiter van 'Whoosh'.
"Dat was geen bewuste keuze. We wisten dat we het fijn nummer vonden maar het paste niet echt tussen het andere materiaal. Dus toen we de volgorde van de songs bepaalden bleef 'Switched On' over en plakten we hem er gewoon achter. En dat bleek gevoelsmatig te kloppen. Fijn, die vergelijking met de V.U. en Mo Tucker’s zang. Ik vond haar stem altijd te gek en de energie van die opnames sprak me inderdaad enorm aan. Lou’s songs zijn scherper, heftiger, die van Mo onschuldiger. Die combi van sferen bevalt ons zeker ook."

Ze wonen momenteel in Brighton en staan aan de vooravond van een fikse Europese tournee die donderdag in Paradiso begint tijdens onze Indiestadt avond. Je kon Penelope Isles trouwens al zien tijdens de afgelopen editie van het London Calling Festival, maar dan moest je er vroeg bij zijn. Toen speelden ze in de kleine zaal, nu staan ze prime time in de grote zaal.

Een logische upgrade want 'Until The Tide Creeps In', het debuut van broer en zus Jack en Lily Wolter is een typisch indiepareltje. Bij vlagen dromerig, vooral door de bezwerende vocalen van Lily en Jack, maar ook voorzien van gitaarpartijen met opvallende akkoordenschema’s.

In de aanloop naar hun tour spraken we met Jack Wolter die onlangs nog tourde als voorprogramma van The Flaming Lips. Hadden ze die ooit eerder aan live aan het werk gezien? Zo nee, dan zullen ze wel verrast zijn geweest over het totaal-spektakel.

Jack Wolter: "Ja, absoluut. Wat een show! Grote, opblaasbare monsters die over het publiek uitgestort worden, confetti. Het was een eer om in Edinburgh voor ze te mogen openen en te zien hoe zo’n soundcheck in zijn werk gaat."

'Chlorine', de openingstrack van 'Until The Tide Creeps In' heeft intrigerende ritmes. Het is een subtiel nummer maar er zit toch een volvette gitaarsolo over de melodie heen gedrapeerd.
"Dank je. Naar die combi waren we ook op zoek. We beginnen onze liveshow vaak met dat nummer, dus voelde het logisch om dat lied ook aan de start van ons album te plaatsen. Ik heb het nummer zelfs al geschreven voordat we met zijn vieren samen speelden als Penelope Isles."

Enkele maanden geleden speelden jullie vroeg in de kleine zaal, nu zijn jullie de afsluiter in de grote zaal van Paradiso. Is je benadering van zo’n optreden dan ook anders door de grootte van de zaal en het tijdstip?
"Sowieso vinden we het tof om terug te mogen keren. Er zijn niet zo heel veel zalen met veel historie en een speciale ‘feel’. We hebben in het afgelopen jaar intieme shows gespeeld, maar ook opgetreden voor grote mensen-massa’s tijdens festivals. Tijdens het Pohoda Festival in Slowakije moesten we bijvoorbeeld om 3 uur ’s nachts spelen. Dan voel je wel direct dat de sfeer heel anders is dan bij een clubshow waar je rond 21 uur het podium op wandelt. Je moet steeds kleine aanpassingen aanbrengen. En je realiseert je gaandeweg dat je nummers ook echt anders gaan klinken per setting. Festivals hebben hun charme, maar een zweterige show in een pub weten we zeker ook te waarderen!"

Soms klinken jullie een beetje buitenaards, ‘eerie’ is het passende Engelse woord. 'Not Talking' is daar een goed voorbeeld van. Dat nummer deed me een beetje aan de band Mercury Rev denken.
"Dat heb ik een keer eerder gehoord van een journalist! We kennen ze wel en hebben er wel eens naar geluisterd, maar zijn zelf weer meer beïnvloed door bands die aangaven wel door hun beïnvloed te zijn haha. Derdehands inspiratie."

Ik moest lachen toen ik de hoes van 'Until The Tide Creeps In' zag. Het is een grappig plaatje van een man met een zandkasteel op het strand. Is dat zandkasteel ook een metafoor voor de beperkte houdbaarheid van alles in dit leven. De zee gaat dat zandkasteel vroeg of laat verwoesten.
"Yep, het plaatje is een heel directe verbeelding van de titel. De man in de foto is onze vader, dat is denk ik wel een interessant weetje. En je interpretatie is behoorlijk raak. Veel songs gaan over fijne momenten die je beleeft en mensen die je ontmoet en hoe alles vervolgens ook weer uit je leven verdwijnt. Maar vooral ook hoe je zelfs je herinneringen aan die mensen gaandeweg vergeet. En waarom sommige indrukken je juist heel lang bij blijven en andere helemaal niet en hoe je daar maar weinig vat op hebt."

Wat me opviel bij een nummer als 'Three' is dat je bij de muziek van Penelope Isles vaak eerder verzonken raakt in je eigen gedachten dan dat je heel specifiek naar de tekst luistert. De zang is bij dat nummer een onderdeel van het geheel. Heel sfeer bepalend, maar je creëert er je eigen denk-patronen bij.
"Dat is prima. Het gaat mij niet altijd om de letterlijke inhoud, als iedereen in het publiek zijn of haar eigen beleving heeft is dat ook goed. Sowieso zijn woorden maar woorden. Ik vind het veel fijner als ik een gevoel weet over te brengen."

Vervolgens moet ik mezelf een beetje tegenspreken want 'Leipzig' is juist een nummer met een ‘vocal’ die je wel helemaal kunt meezingen. Het is jullie echte popsong. Maar de beelden van de video deden we helemaal niet aan de Duitse stad Leipzig denken.
"Het is inderdaad onze gooi naar een ideale popsong. Alleen, hoe typisch voor ons, heeft het nummer stiekem helemaal niets met de stad Leipzig te maken. Sterker nog: De video is op allerlei plekken in Duitsland opgenomen, behalve in Leipzig haha."