Totale verbijstering maakte zich meester van de Sugar Mountain-redactie toen begin juli Purgatory, het officiële debuut van Tyler Childers op onze digitale deurmat landde. ‘Guitar Town 2:0!’ dat was het uiteindelijke oordeel over deze sensationeel goede plaat met de klasse van Steve Earle’s befaamde eersteling uit 1986. Dat was drie weken voor Childers’ podiumdebuut in de kleine zaal. Zijn album kwam pas een week later uit. Nu deze protegé van ‘mede-Kentuckiaan’ Sturgill Simpson terugkomt, in ’t Zonnehuis in Tuindorp-Oostzaan deze keer, kan het publiek zich beter voorbereiden op wat komen gaat.
Moeilijk verkrijgbaar ‘tweede debuut’
Dat gezegd hebbende: maar drie (!) tracks van Purgatory staan op Spotify, terwijl het ook vrij lastig is om aan fysieke exemplaren te komen. Dat maakt het fenomeen alleen maar nóg interessanter. Je moet als fan echt je best doen, om dit kleinood in handen te krijgen. Het is gemakkelijker om aan het in eigen beheer uitgebrachte Bottles & Bibles uit 2011 te komen. Waarom noemen we dat dan niet zijn debuut? Dat is zijn eigen keuze en die van zijn huidige label Hickman Holler Records/Thirty Tigers. Er zijn meer voorbeelden van gelauwerde Americana-artiesten, die al een heel leven achter de rug hadden, vaak ook inclusief albums, alvorens een bepaalde release als het ‘echte debuut’ ging tellen. Denk aan Steve Earle zelf, Buddy Miller en Los Lobos; die rij is tamelijk lang. Purgatory is in feite Tyler Childers ‘tweede debuut’. Maar wat maakt dat uit?
Producer Sturgill Simpson als diamantair
Purgatory is veel en veel beter dan Bottles & Bibles, dat al meesterlijk was. Alle contouren van de stem van een nieuwe generatie waren al ruimschoots hoorbaar, de teksten met veel drank en God erin trokken al de aandacht, maar de diamant uit bergstaat Kentucky moest wel nog even geslepen worden. Die diamantair van dienst is Sturgill Simpson gebleken. Sturgill heeft in zijn debuut als ‘producer voor een derde’ van Purgatory waarschijnlijk ook de countryplaat gemaakt die hij nu is, waar hij bij elke ander producer een folkplaat met countrykantjes zou zijn geworden. Het resultaat is werkelijk fenomenaal.
10 tracks onder de 40 minuten
De twee zijn in contact gekomen dankzij Sturgills drummer Miles Miller. Die stelde het tweetal aan elkaar voor na een beetje socializen na een show in Nashville en the rest is history. David Ferguson, de engineer achter al die prachtalbums uit de herfst van Johnny Cash, werd er bijgehaald als co-producer. Hulptroepen werden ingeroepen met onder meer fiddlespeler Stuart Duncan en multi-instrumentalist Russ Paul en er werd een aanvang genomen met geschiedenis schrijven in de Butcher Shoppe studio. In vijf dagen waren ze klaar. Tien nummers – meer hoeft een echte topplaat niet te hebben – onder de 40 minuten. De vuistregel: zet alleen je best nummers op plaat en houd het kort om zo de aandacht vast te houden. Deden dat er maar meer zo.
Sturgill heeft de bergen toegevoegd
Purgatory is het perfecte countryalbum geworden. Daarmee is het nu al vier keer gezegd in verschillende bewoordingen. Wat heeft Sturgill toegevoegd aan Tyler wat het album zo speciaal maakt? De liedjes waren er al, net als de teksten met protagonisten die misstap na misstap begaan in hun jonge leven op weg naar volwassenheid. Sturgill heeft toegevoegd wat een grote wielerronde ook pas echt interessant maakt: de bergen. En bergen te over in Kentucky, de Appalachen. The sound of the mountains maakt het gezwoeg van de hoofdpersonages op hun levensweg besprenkeld met cocaïne en beschenen door maneschijn voelbaar. En dat dat een hard leventje is, geloof dat maar als je de single Whitehouse Road hoort:
‘We've been sniffing that cocaine, ain't nothing better when the wind cuts cold.
Lord it's a mighty hard living, but a damn good feeling to run these roads.’
Whitehouse Road
Tekstueel ook van de buitencategorie
Vergeleken met de kale akoestische versie heeft Sturgill Simpson de track aangekleed met een hoofdrol voor de verrukkelijk ‘twangende’ bas. Of is het zo’n baritongitaar, die de laatste tijd weer wat vaker zijn opwachting maakt (denk aan Phoebe Bridgers’ single Smoke Signals)? Je kunt uren filosoferen over de inbreng van een producer, maar Sturgill Simpson heeft dat beetje extra dat Daniel Lanois ook altijd wist te brengen bij zijn artiesten. Van een gewone plaat met potentie wordt het dan ineens iets dat echt heel bijzonder is om te koesteren. De liedjes laten je eenvoudigweg niet meer met rust. De melodieën blijven je de hele dag achtervolgen als een vervelende mug die elke klap weet te ontwijken. Alleen wil je van deze ene mug niet af. Laat maar steken dan.
Openingsnummer I Swear (to God) trekt je zo aan je beide oren het album binnen, dat je pijn ervoor over hebt. Het is net zo’n gedroomde opening als Guitar Town op het gelijknamige debuut van Steve Earle. En hoe lang is dat al geleden? Uit 1986… Zo lang kan het dus duren tot een gelijkwaardig talent zich aandient. Tekstueel is Tyler Childers ook van de buitencategorie. Vind maar eens meer beeldende teksten. De Feathered Indians uit het nummer van die naam hebben een wel heel originele herkomst:
Well my buckle makes impressions on the inside of her thigh
There are little feathered Indians where we tussled through the night
If I’d known she was religious then I wouldn't have came stoned
To the house such an angel too fucked up to get back home
Lookin' over ‘West Virginia smoking spirits on the roof
She asked ain't anybody told ya that them things are bad for you
Feathered Indians
Tussen hemel en hel
Het hele album gaat over de jongeling die stoute dingen doet, maar uiteindelijk gelukkig getrouwd is met zijn Lady May uit de slottrack. De albumtitel Purgatory duidt op het vage vuur, de wachtkamer tussen hemel en hel, niet onbekend bij de lezers van het werk van Dante. Daar zitten de zielen die wel al vergeven zijn van hun zonden, maar nog niet geheel zijn ‘uitgeboet’. Met onze protagonist Tyler en alle personages die hij onderweg door de bergen is tegengekomen komt het ook wel goed. Purgatory is een van de beste countryalbums van 2017, zo niet hét beste. Dat durf ik gerust te beweren met de cowboylaarzen op de koffietafels van de heren en dames die de dienst uitmaken binnen het genre. Van Steve tot Jason en van Nikki tot Margo. Close, but no cigar. Alleen zijn goede vriend, de Canadees Colter Wall, komt heel dicht in de buurt. Dit gaat zó diep. Kijk uit voor de afdrukken van Feathered Indians naast de in de tafels gestanste kringen van bierflessen en whiskyglazen. En daarmee is het voor de zoveelste keer gezegd. Het kan niet genoeg benadrukt worden. Hype? Schei toch uit: klasse heet dat. Ware klasse verloochent zich nooit. Alle verloven zijn ingetrokken. Wie er niet bij was in juli vanwege de vakanties krijgt nu een niet te missen kans in ’t Zonnehuis in Tuindorp-Oostzaan op 25 januari.
Tekst door: Robbert Tilli
(Dit artikel is een bewerking van een eerder verschenen blog).
Koop hier je kaarten voor het optreden van Tyler Childers in ’t Zonnehuis op 25 januari.