Two Door Cinema Club vs The Black Keys: de strijd om de voorjaarshit is geopend
19 maart, 2019
Zit je al een tijdje te wachten op een knoepert van een nieuwe Indie-hit waarop het ook lekker dansen is? Nou, deze week zijn er zelfs twee gearriveerd. En zowaar afkomstig van oudgedienden, daar waar het de afgelopen jaar bijna altijd een nieuwe naam was die je verraste. Want veel bands leiden aan het nagenoeg onoverkomelijke tweede album-syndroom. Ergens ook logisch, want aan je debuut kon je in alle rust en anonimiteit sleutelen, terwijl de opvolger vaak haastig tussen heftige tourschema’s in elkaar gedraaid moet worden.
'Talk' is het eerste wapenfeit van het nieuwe, vierde album van Two Door Cinema Club dat later dit jaar zal verschijnen. Je voelt aan alles dat TDCC vol mikt op een nieuwe grote hit, zoals er meerdere op hun debuut 'Tourist History' (uit 2010 alweer) stonden. We hoorden sommige mensen zelfs Duran Duran en Spandau Ballet namechecken. Dat gaat wellicht wat ver, maar daar waar 'Beacon en 'Gameshow' uit 2012 en 2016 het succes aan hits van hun debuut niet echt wisten te evenaren, lijkt het logisch dat de Noord-Ierse formatie aan het vissen is naar een nieuw hoogtepunt voor een toekomstige live-set. 'Talk' slaagt daar zeker in. Razend catchy en zo in elkaar gesleuteld dat stilstaan vrijwel onmogelijk is. Je zou wel kunnen bediscussiëren of het nog indie of gewoon popmuziek is, maar waar ligt die scheidslijn precies? De één wordt heel boos van een band als Years & Years, een ander vindt het een spannende mix van indie, pop en electronica. Two Door Cinema Club heeft de beat in ieder geval laten prevaleren boven de gitaren, maar het resulteert wel in een eindresultaat dat heel erg 2019 klinkt.
Two Door Cinema Club
Dat kun je niet zeggen dan Lo-Hi van The Black Keys. Daarover schreef de NME juist dat Dan Auerbach en Patrick Carney de enige band zijn die zich zelf niet vernieuwd. Maar laat dat nu juist hun sterke punt zijn! Als slijpende soul/blues zoals geen andere band het maakt je succesformule is en je ook in staat bent om een reuze-hit af te leveren als voorgerecht van je negende album hoef je niet samen te werken met een hippe producer om je een eigentijds jasje aan te meten (hoewel Dangermouse indertijd overigens wel aanschoof voor El Camino). Lo-Hi past naadloos in het rijtje van Lonely Boy, Gold on the Ceiling en Howlin for You en duurt ook nog eens precies 3 minuten, ideaal voor playlists dus. In dat krappe tijdsbestek schuurt ie zich een weg naar je hart, kun je meezingen en zit er ook nog eens een snerpende gitaarsolo die prima te doen is. Ons gevoel zegt dat dit de de nieuwe dansvloer hits worden, maar wie lopen Foals, Billie Eilish of Vampire Weekend wel weg met de hoofdprijs. Go!
