Paradiso bestaat bijna 50 jaar. Hoe vaak hebben we in die tijd The Paladins daar wel niet kunnen zien? Talloze malen. Maar de allereerste keer was tijdens een nachtconcert op zaterdag 2 september 1989. Het was in de tijd dat R&B nog gewoon stond voor handgemaakte rhythm & blues met gitaren. The Fabulous Thunderbirds waren de Amerikaanse vaandeldragers, The Blasters waren net gestopt, terwijl Dr. Feelgood (nog altijd) en Blues ‘n’ Trouble de Britse vlag hooghielden. The Paladins voegden rockabilly toe aan R&B. Dat maakte hen speciaal en paste ook goed in het decennium van The Stray Cats en The Cramps. Ze waren favorieten van de VPRO-radio. Op 19 april zijn ze er weer, ditmaal in Paradiso Noord.
De geschiedenis herhaalt zich
Het is toch mooi als je zo naar de agenda van Paradiso kijkt hoe de geschiedenis zich herhaalt? Op dezelfde dag als The Paladins in Noord staan The Jesus & Mary Chain in de grote zaal. Met het lezen van die twee namen op één en dezelfde dag word je als het ware terug in de tijd geslingerd naar de VPRO woensdagmiddag op toen nog Hilversum 3, eerst De Wilde Wereld van 1984-1988 met Fons Dellen en Bram van Splunteren en later van 1988-1992 op hetzelfde tijdstip Nozems-à-Go-Go, met Dellen en Lotje IJzermans. Het was nog heel normaal toen om zulke uiteenlopende muziekstijlen in één programma te draaien. Behalve met The Paladins, The Jesus & Mary Chain maakten we ook kennis met The Replacements, Hüsker Dü, The Smiths, LL Cool J, Run DMC en The Beastie Boys. Alles kon, alles mocht.
Classic rhythm & blues
En The Paladins bevonden zich middenin de muzikale draaikolk met hun klassiek geworden nummers Lover’s Rock en Going Down To Big Mary’s. Classic R&B, daar doet de moderne lading van die term niets aan af. Bovendien namen en betekenissen kunnen en mogen veranderen door de tijden. Geeft niks, maar voor een adequate omschrijving van The Paladins grijpen we toch even terug op die oude term.
Spank that plank!
Dat Paradisoconcert van 28 jaar geleden was niet hun allereerste concert in Nederland. Die eer viel te beurt aan het Blues Rock Festival in Tegelen, Limburg, eerder op die tweede september in 1989. En wat deed je toen? Ik althans wel: naar beide shows gaan! Eerst 200 kilometer afzakken naar Limburg, om later weer precies dezelfde weg af te leggen, maar ditmaal in tegengestelde richting voor het nachtconcert. Ik herinner me vooral die twee net genoemde nummers in XXL-versies. Als de immer in ruitjeshemd gestoken zanger David Gonzalez loos gaat op zijn machtige Guild-gitaar, dan gebeurt er ook echt iets. Spank that plank! De show werd verder gestolen door de bekkentrekkende als een dolleman op en neer stuiterende bassist Thomas Yearsley. Voor hem is doorgaans een Hawaï shirt de vaste dracht. Drummer was toen nog Scott Campbell. Op het moment is dat weer Brian Fahey, die er verscheidene dienstperioden in The Paladins op heeft zitten. Noem dit gerust hun sterkste line-up.
Nederland is altijd goed geweest voor The Paladins
Platen maken doen ze niet meer zo veel sinds hun reünie van een aantal jaar geleden. Ze zijn allemaal ‘ietsje voller’ geworden, maar het rocken zijn ze bepaald niet verleerd. Dat was wel te merken bij hun redhot show op een ijskoude februariavond vorig jaar in de inmiddels ter ziele gegane North Sea Jazz Club. Voor beginners of ‘instappers’ die The Paladins nog nooit hebben gezien, raden we aan de eerste vier platen uit te pluizen: het gelijknamige debuut uit 1987, Years Since Yesterday van een jaar later, Let’s Buzz! (1990) en het meest gevarieerde album, het door Steve Berlin van Los Lobos geproduceerde Ticket Home (1994). Misschien is het beter om hier te verwijzen naar de live platen Million Mile Club uit 1996 – een titel die perfect bij hun eindeloze kilometers verslindende tours past – en het in Nederland opgenomen tweetal Power Shake (2007) en Slippin’ In Ernesto’s (2015). Nederland is altijd goed geweest voor de band.
Na meer dan dertig jaar houdt dit supertrio nog steeds dapper stand in een veranderend muzikaal klimaat, net als de Galliërs uit de stripboeken van Asterix dat deden tegen de Romeinen. Dat geeft toch wel een beetje het monumentale belang van deze band aan in de Americana en rootsmuziek.
Tekst door: Robbert Tilli