The Nude Party maakt interessant ‘zoekplaatje’

Bij een eerste beluistering word je al direct met een smak terug geslingerd de jaren zestig en zeventig in. De eerste indruk is Stones, Faces, Velvet Underground, Mott The Hoople, tikkeltje T-Rex. Dat werk dus. Er zit een vleugje countryrock door, maar echt niet zo gek veel. Af en toe lijkt Wreckless Eric wel de zanger te zijn, maar het is toch echt Patton Magee. Laten we het op gestileerde garagerock houden.

Je blijft hoe dan ook luisteren, want zo’n band is het wel. Dit is ook precies de band die je doet snakken naar livemuziek, maar dat zit er eventjes niet in. Een 10+ ook voor producer Oakley Munson en John Agnello, die de mix voor zijn rekening nam, voor hun tot in de puntjes kloppende geluid.

Dat ze tegelijkertijd door volgers van zowel Sugar Mountain als Indiestad worden omarmd is gemakkelijk te verklaren: voor de eerstgenoemde groep liefhebbers, die van Americana en rootsmuziek, zitten ze op kwaliteitslabel New West Records. Daar kun je niet overheen of langs kijken. Dat is bekend. Voor de tweede groep, de fans van indierock, zijn ze op de radar gekomen dankzij voorprogramma’s van Arctic Monkeys en Jack White. Daar valt ook weinig omheen of langs te kijken. Ze hebben indruk gemaakt.

Je vraagt je af waarom muziekconsumenten niet vaker eens over de muur willen gluren om te vernemen wat er bij hun buren gebeurt. Dan hoor je nog eens iets anders. Alleen artiesten als Fleet Foxes, Phoebe Bridgers, Julia Jacklin en Faye Webster lijken in beide kampen aan te slaan. Het lijkt soms wel op een gesloten circuit. En dat is jammer.

Terug naar Midnight Manor van The Nude Party, want daar hadden we het over. Zet die plaat eens op. Het formaat kies je zelf maar. Spotify is waarschijnlijk de kortste weg. De openingstrack Lonely Heather zet de boel meteen op scherp. Wááát is dííííít? Sorry hoor, maar ik zit meteen middenin Let’s Spend The Night Together, die onmiskenbare knijter van The Stones, maar dan in de uitvoering van David Bowie. Is dat erg? Nee man, natuurlijk niet. Dit is geweldig, vooral ook omdat het zo goed gedaan is. Meesterlijk!

Ik was echt niet van plan om hier elke track tegen het licht te gaan houden hoor, maar okay, nu we toch begonnen zijn, gaan we nog maar even door. Je kunt altijd wat anders gaan doen. De tweede track, met de krankzinnige titel Pardon Me, Satan, is één op één The Ballad of John And Yoko van The Beatles. Luister eens naar dat basloopje... Bizar gewoon. Dit is bijna plagiaat. Maar ik wil die boys die daar zo gezellig met elkaar op een boerderij in The Catskills wonen geen processen aandoen. Never nooit!

Mijn oren konden al deze déjà vu’s en aha-erlebnissen bijna niet meer aan. Maar bij de single Shine Your Light begon het ineens mijn nachtrust te kosten. Jééééézusssss, waar lijkt dit op? Ik hoorde iets dat zo sprekend was dat ik er niet van kon slapen, want ik kon er maar niet op komen. Ik lag maar te draaien en woelen in mijn bed. Bij het ontwaken besloot ik popprofessor Jan van der Plas in de arm te nemen. Jarenlang ging ik met hem en OOR-collega Swie Tio naar de popquiz bij Get Records in Amsterdam. Ik stuurde hem het Spotify-linkje toe. Ongeveer twee minuten later kwam het antwoord al binnen.

We zullen de lezers niet langer in spanning laten. Dit is wat Jan antwoordde: ‘Ik hoor You Get What You Give van New Radicals, I Saw The Light van Todd Rundgren en ook een vleugje Evil Woman van ELO. Dit nummer is een popquiz op zich...’ Jáááá, ik gilde het uit van vreugde, het ging me om Todd Rundgren. Het probleem was opgelost. Ik was verlost van die knagende gedachte. Al die tijd lag het antwoord op het puntje van mijn tong. Maar zonder het poporakel van Katwijk hadden ze me nu kunnen opsluiten.

Nog eentje dan om het af te leren: Judith. We horen het gitaarloopje van Fire van Bruce Springsteen, bekend geworden in de uitvoering van The Pointer Sisters. Patton Magee zingt hier een beetje als de Julian Casablancas van The Strokes van de jaren twintig, van deze eeuw welteverstaan.

We kunnen zo doorgaan tot Sint Juttemis, maar dat zullen we maar nalaten. Je kunt ook gewoon luisteren naar de mooie ballad Things Falling Apart of de sneer naar de platenindustrie op (country) slottrack Nashville Record Co zonder direct enig speurwerk te gaan doen.

Ik wil jullie het plezier niet onthouden om jullie zoekplaatje zelf op te lossen. Het is een leuk gezelschapsspel in deze saaie coronatijden zonder shows. Doe jezelf een lol. Met een beetje historisch besef kom je er wel uit. Nogmaals: dit is geen band bashen of iets dergelijks. Ik zou niet durven. Dit is een standbeeldje voor die gasten daar op hun woonboerderijtje vanwege hun grote repertoirekennis.

Tekst door: Robbert Tilli