The Membranes richten zich op de toekomst met respect voor het verleden

Voor wie hem niet kent, even een kleine introductie. Die Robb is een punk van het zuiverste water. Een man uit één stuk, een man met een geweten. DIY – alles ‘zelluf’ doen - staat in hoofletters in zijn DNA geschreven. De man is nog altijd het voorbeeld voor ‘de ware indie aanpak’. Beroemd is zijn Ted Talk ‘R is for Rock ‘n’ Roll’ waarin hij de muziek terugeist van de muziekindustrie met zijn graaiers: ‘Reclaim rock ’n’ roll from the corporate companies who have stolen it.’ Hij haat de zogenaamde ‘X-factorisation’ van de wereld om voor een jury je ding staan te doen. Hij veracht de houding dat anderen jou moeten gaan zeggen hoe jij je muziek moet maken. Iedereen kan muziek maken, in welk genre dan ook, is zijn stellige overtuiging. Het gaat niet om de virtuositeit, maar om de intensiteit. Die wil hij boven alles altijd voelen bij muziek. Als je hem op het podium ziet bassen, weet je meteen wat hij bedoelt. Als je een soundtrack wilt bij dit interview, draai dan de klassiek geworden singles Muscles en Spike Milligan's Tape Recorder.

Kortgezegd: die man is zo’n beetje als bij ons The Ex. De attitude is vergelijkbaar. Indiestad kreeg de mogelijkheid om met wat heen en weer gemail John Robb te interviewen. The Membranes, vooral heel actief en invloedrijk in de postpunk van de jaren tachtig, en sinds 2009 terug in allerlei line-ups hebben wel het een en ander uit te leggen. Robb, die in 1997 op London Calling stond met zijn andere band Goldblade, ging graag en uitvoerig op het aanbod in. Als het orakel spreekt is het altijd boeiend.

Je bent de constante factor in de band. Je houdt de vlam brandend met nieuwe bandleden. Hoe moeilijk was dat?

Robb zou alleen over dit thema al diverse A4-tjes kunnen voltikken. Hij houdt het echter kort: ‘Membranes zijn een idee en een visie. Het is geen normale band met normale bandregels. Het is bedoeld om vrij flexibel te zijn. Soms spelen we met een koor van twintig man en soms spelen we met verschillende gitaristen. De veranderlijke aard ervan past bij de muziek. De nummers worden nooit twee keer op dezelfde manier gespeeld. We vinden het zo fris en opwindend blijven.’ 

Hij gaat met line-ups om zoals een voetbaltrainer met de opstelling van zijn team. Die kun je steeds veranderen. Op deze manier kunnen The Membranes blijven bestaan zoals voetbalclubs, een eeuw of langer, zolang ze maar blijven voldoen aan de grondregels van oprichter Robb dat alles mag en kan.

‘Het feit dat we 25 jaar lang zijn weggeweest om wetenschap, filosofie en de “donkere kunsten” te bestuderen voordat we weer bij elkaar kwamen, klopt voor ons. Het werkt misschien niet voor andere bands, maar het voelt perfect aan in onze wereld,’ verduidelijkt hij.

‘Toen we terugkwamen was het album Dark Matter/Dark Energy [2015] ons best ontvangen en bestverkochte album uit onze geschiedenis. Het is een gevalletje van ofwel “het spel niet spelen volgens de regels” of het is “de wereld die ons uiteindelijk ingehaald heeft.” We weten niet zeker welke van de twee. Als je op het podium staat en met een band als deze speelt, weet je dat het niet werkt onder normale regels. Er is een niveau van intensiteit en inzet die verschilt van normale bands.’

Paradiso’s London Calling wordt 25 dit jaar. Wat herinner je je van je Goldblade-show in 1997? 

‘Het lijkt wel een andere tijd,’ schrijft Robb terug. ‘Gitaarbands zaten net in een van die regelmatig terugkerende “uit-de-modefases” en dat evenement was een van de weinige festivalplekken waar je kon spelen en het werd ook echt gewaardeerd. Natuurlijk is de locatie bekend in de punkrockgeschiedenis. We herinneren ons allemaal nog 1978 met de klassieke Stranglers/Hells Angels gigs en andere onvergetelijke momenten. De locatie is mooi en open en een van de eerste goede voorbeelden van het grootschalige hergebruik van oude gebouwen. Het is een prachtplek geworden maar heeft ook een magie van zichzelf behouden. Ik herinner me dat het publiek goed was bij die London Calling en het was een eer om daar te spelen. De laatste keer dat ik er was, was een jaar geleden voor de prachtige Bliss Bargeld/Teho Teardro show daar.’

Je staat ook bekend als hoofdredacteur van de breed opgezette Louder Than War website. Bullet point 15 van LTW’s manifest lijkt het credo en de samenvatting van alle uitgangspunten: ‘Wij zijn punk’, als in: ‘We houden van én doen alles, ongeacht het muziekgenre’. Voeg daarbij: ‘En onze focus ligt op de toekomst zonder het verleden te veronachtzamen.’ Zien we dat goed?

Robb repliceert met een gretig: ‘Ja, we worden door punkrock geactiveerd, maar voelen ons nooit geketend door regeltjes. Punk fungeerde als stormram van de non-conformisten van onze generatie, maar het is nooit ons anker geworden waar we ons angstvallig aan vast zijn blijven houden. Natuurlijk omarmen we met liefde ons verleden en houden we nog steeds van alle geweldige muziek die we met z’n allen hebben voortgebracht, maar we hebben er geen zin in om daarin te verzwelgen. We zijn altijd hongerig en we willen het op beide manieren, de oude en de nieuwe. En waarom ook niet?

Bezoekers van onze London Calling avonden zijn vaak ook luisteraars van BBC 6 Music. Wat kunnen ze in de nabije toekomst van je op de radio verwachten? Ben je ook nog van plan weer iets op tv te gaan doen?

Robb: 'Op het moment ben ik een film aan het maken. Ik doe een reeks interviews voor Lush, voor hun website. Alle media veranderen momenteel, dus radio en tv ook. Mijn frustratie om dat handjevol mensen dat in de media de agenda beheerst, is voorbij. Op internet kun je het lekker zelf gaan doen.  Tot nu toe heb ik [Happy Mondays-zanger] Shaun Ryder, de comedian Stewart Lee en de leider van de Green Party, Caroline Lucas, geïnterviewd en er komt nog veel meer aan.'

Je hebt verschillende boeken geschreven, zoals Punk Rock - an oral history’, ‘Stone Roses and the Resurrection of British Pop’, ‘Death To Trad Rock’ en ‘Manchester - the North Will Rise Again’. Er komt binnenkort een nieuw boek van je uit. Waar gaat het ditmaal over?

Zoals Robb het plugt, wil je het meteen gaan lezen. Hij schrijft: ‘Mijn nieuwste boek heet The Art Of Darkness en het gaat over de donkerdere kant van postpunk. Sommige mensen noemen het liever goth, maar het gaat meer over de in het algemeen wat donkerdere muziek en kunst uit de tijd van bands zoals Bauhaus, Killing Joke, Sisters of Mercy, Siouxsie & The Banshees, The Cure en vele andere bands die briljante en baanbrekende muziek hebben gemaakt, maar daar maar zelden het krediet voor krijgen.’

Tot slot: Vertel ons eens iets over je muziek- en wetenschapsfestival ‘The Universe Explained’ (soort Lowlands University). Doe je dat nog steeds?

Robb is hier heel kort over: ‘Ja. Het idee werd vorig jaar door een ander festival gestolen, maar we hebben het opnieuw ontworpen en hebben voor 2019 iets heel spectaculairs in de planning staan dat aansluit bij het thema van ons laatste album.’

Tekst door: Robbert Tilli

The Membranes staan op 27 september in het voorprogramma van The Sisters of Mercy in Paradiso.

The Membranes

• Website
• Facebook
• Spotify
• Instagram