Vijf jaar (!) hebben we het moeten doen zonder een opvolger van het magnifieke melancholieke debuutalbum Colfax van soulful alt.country band The Delines. Vijf jaar, een vloek en een zucht in de historie, maar een eeuwigheid in het leven van alledag. We rekenden er eigenlijk al helemaal niet meer op, maar toen was er ineens dat officiële tweede album. The Imperial heet het en het is zo mogelijk nóg mooier dan die eerste uit 2014. Dat dat überhaupt mogelijk is, je verstand staat erbij stil. We zijn geluksvogels want de band rond zangeres Amy Boone en songwriter Willy Vlautin staat op 9 mei in Paradiso Noord.
Sad sad songs
Onze ambassadeurs buitelden bijkans over elkaar heen om hun enthousiasme te ventileren over de onverwachte return van The Delines. ‘Tergend mooie onderhuidse broeierigheid, I'm still a sucker for sad songs,’ aldus sprak Sandra Zuidema al in januari. Toen moest die plaat nog uitkomen. Ze was er als de kippen bij net als Jan Janssen die het over een ‘puike plaat had.’ Goed gesproken, Sandra en Jan. Een maand later had laatstgenoemde de plaat wederom op zijn lijstje (‘fijn besnaarde country soul’) evenals, Stefan Koer en Eddie Aarts, die de volgende woorden in de mond nam: ‘Amy Boone + Willy Vlautin = onovertroffen.’ Die Eddie zit ook nooit om een woordje verlegen. Mag ik ook nog een duit in het zakje doen? Het is nog meer dan dat: dit is een set sad sad songs, de overtreffende trap van melancholie.
Wát een binnenkomers
Zet verdorie zelf die plaat eens op en spits je oren na al die loftuitingen. Wat je te horen krijgt, tart elke vergelijking. De eerste twee nummers Cheer up Charley en titelnummer The Imperial vloeren je direct. Het is van een verrukkelijk soort treurigheid, dat je zelden meer hoort. Ik herinner me het postuum uitgebrachte album Rock On! van de betreurde Del Shannon uit 1992, dat ook die eigenschap bezat. Zó droevig, zó mooi. Als de stemming zo is, ja dan kunnen ze mij opvegen. Natuurlijk maken The Delines heel andere muziek dan good old Del, maar ze beschikken over precies diezelfde gave met hun droefgeestige countrysoul. Gelijkgestemde zielen als Sandra, Jan, Eddie en Stefan kunnen het er ook niet droog bij houden. Dat is wat vijf jaar wachten doet met je.
Dat enorme hiaat tussen twee platen had overigens te maken met Amy Boone’s herstelperiode nadat ze getroffen was door een ernstig auto-ongeluk. Er was wel nog het limited edition album Scenic Sessions tussendoor, dat we maar even niet meetellen.
Cheer Up Charley | Live in Cork, 2019
Boone geeft precies waar deze nummers om vragen
En draaien, maar dat verslavend goede album, dat z’n toertjes draait in al zijn traagheid. Okay, in de track Eddie & Polly wordt het tempo lichtjes opgevoerd, om direct weer terug te schakelen bij de eerstvolgende, Holly The Hustle. Hoe kan iemand zoveel prachtnummers in die sfeer schrijven? Die Vlautin is de keizer van de melancholie. Samen met zijn oud bandgenoten in het inmiddels opgeheven Richmond Fontaine, percussionist Sean Oldham en bassist Freddy Trujillo, brengt hij een hoop ervaring in.
Maar waar zouden deze gasten zijn zonder ex-Damnations zangeres Amy Boone? Zij is het die de show steelt. Haar stem en voordracht zijn precies waar deze nummers om vragen. Door haar worden ze pas echt sad sad songs. Huiveringwekkend mooi allemaal. Zo soulful, dat het onwillekeurig ook doet denken aan Dan Penn en Spooner Oldham op hun allertreurigst. Dat is ook niet te versmaden. Mooi mooi mooi.
Holly The Hustle | Live in Cork, 2019
Meesterlijke teksten
De teksten van Vlautin zijn ook al zo meesterlijk. Dat mag je ook verwachten van een romanschrijver. De personages in zijn songs zijn vaak lovers die in hun relatie op hun laatste benen lopen, of die al ver over de datum is (The Imperial). In een enkel geval is de ander niet wegglopen, maar al dood, waardoor de achtergeblevene zwelgt in het zelfmedelijden (Cheer Up Charley).
Op een gegeven moment, al vrij diep in het album stuit je op de song He Don’t Burn For Me. Dat is me toch een tranentrekker met een staaltje liefdesverdriet; daar bestaat geen gelijke van. De combinatie van de woorden en die stem van Amy plus haar enorme inlevingsvermogen maken het af. Er wordt de bijzonder beeldende vergelijking gemaakt tussen stelletjes die uit elkaar gaan en verlaten auto’s langs de weg. Wie een beetje hart heeft, gaat hier onverbiddelijk voor de bijl. Zoveel klasse!
He don't burn for me.
He (He), he don't burn for me anymore.
I can try to deny it.
Pull the wool over my own eyes
But I always see through.
It's like livin' in a broken down side.
He used to call me at work.
Just to say hi.
He would tell me he couldn't sleep.
Unless he was by my side.
All these couples who fall apart.
Like deserted cars alongside the road.
I've always passed them heartbroken.
Thought if I looked too long, I'd be the one left alone.
Now here I am.
He Don’t Burn For Me
Wenen van geluk
Laten we vooral ook niet vergeten dat producer John Askew bijdraagt aan het wonder van The Imperial. Hij speelt ook baritongitaar als gastmuzikant in de band waarin verder de hier nog niet genoemde pedal steel-speler Tucker Jackson (ex- Minus 5) en trompettist/toetsenman Cory Gray excelleren. Iedereen draagt zijn steentje bij in het totaalgeluid. The Delines zijn een band die het niet moeten hebben van hun looks en vlotte presentatie. Wat dat aangaat, zijn ze net zo puur natuur als bijvoorbeeld Alabama Shakes, zij het in een ander genre. Die maken er ook geen modeshow van. Het gaat alleen maar om die nummers, die stem en die sfeer. Meer moet dat niet zijn. En wij mogen al dat moois gewoon meemaken op 9 mei in Paradiso Noord. Ach, dat is toch wenen van geluk?
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor The Delines in Paradiso op 9 mei.