The Cactus Blossoms laten ons dagdromen over popdiamantjes
Zouden ze net zo goed ruzie met elkaar kunnen maken als liedjes schrijven en die in perfecte harmonie zingen? Het is een van de vele vragen die bij je opkomen als je broers Jack Torrey en Page Burkum van The Cactus Blossoms hoort. Met groot respect hoor: onmiskenbaar de artistieke reïncarnatie van Don en Phil Everly. Een andere vraag is: hoe kunnen die gasten zo goed zijn als hun grote stijliconen? Vooruit nog een vraag: waarom hebben ze verschillende achternamen? Vraag dat maar aan henzelf als ze in het ‘naprogramma’ staan van the mighty Jason Isbell op 6 november in de bovenzaal. Wij weten ‘t ook niet.
Stoplight Kisses is de perfecte internalisatie van Cathy’s Clown
Vragen, vragen, vragen. Altijd maar weer die vragen. De antwoorden liggen waarschijnlijk heel erg voor de hand. Laten we nu vooral gewoon gaan genieten van deze prachtige muziek. Stoplight Kisses is de perfecte internalisatie van Cathy’s Clown van The Everly Brothers in de moderne tijd. Beter is niet mogelijk. Oké dan, nog een poging gewaagd: misschien het gratis EP-tje bij de enige officiële groepsplaat van Rockpile, Seconds Of Pleasure uit 1979? Dave Edmunds en Nick Lowe konden er beslist ook wat van. Niettemin een aantekening: dat waren covers van de Everlys, geen nieuwe songs. Is toch wat anders dan onze protagonisten, Jack en Page.
Stoplight Kisses
Rijkelijk met talent bedeeld
We maken hier een diepe buiging voor dit door de schepper rijkelijk met talent bedeelde tweetal. Producer JD McPherson komt de eer toe de perfecte – excusez, alweer dat ‘p-woord’! – geluidsregistratie te hebben neergezet op You’re Dreaming, het derde album, maar voor velen pas het echte debuut. Goed gekozen die titel trouwens. Inderdaad, we dromen compleet weg bij deze oer-ouderwetse popdiamantjes. Zeg maar gerust dat we dagdromen alsof de klok is teruggezet naar de fifties en sixties. Hier wordt geen enkele poging ondernomen om het geluid te moderniseren. Juist niet! Dat is nou net het mooie eraan. Luister naar en huiver bij songs als Mississippi en Powder Blue. Zo schitterend gezongen, zo ‘akelig zuiver en synchroon’. Dat dat nog bestaat! Niet van deze tijd en daarom wellicht zo goed. En dan die teksten, zo krankzinnig romantisch over ‘love so true’ en ‘only you’ en ‘one more kiss’. Vurrukkulluk.
Mississippi
Niks vernieuwing, nee gewoon precies ‘zoals het hoort’
Soms is het gewoon heerlijk om eens een keertje reactionair te zijn. Niks vernieuwing, nee gewoon precies ‘zoals het hoort’, exact zoals het was in grootmoe’s tijd. Dat kan ook alleen maar als je het talent hebt om in het idioom van je voorbeelden te kunnen werken. Dat is hier overduidelijk het geval. Dan is hoegenaamd alles toegestaan. We zouden een nieuwe Cruijff toch ook niet gaan verbieden? Nou dan?
Het vernieuwen van de muziek laten we intussen wel over aan gasten aan Kendrick Lamar. Maar dan begeven we ons buiten de omheining van de Sugar Mountain prairie. Daar lopen heus ook weleens nieuwlichters rond, maar vandaag eventjes niet. The Cactus Blossoms, zó goed, dat verzin je niet.
Blijf aub nog even plakken na Jason Isbell. Ze zijn dan al halverwege hun concert. Het is meer dan de moeite waard. Dan maar een uurtje nachtrust minder. Eén ding is voor 100% gegarandeerd: You’re Dreaming. En de volgende dag gezond weer op, zeggen wij even ouderwets als The Cactus Blossoms.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier kaarten voor The Cactus Blossoms op 6 november.