Tami Neilson is een onvervalst vaderskindje. Dat heb je zo bij echt stoere wijven, want dat is deze van Canada naar Nieuw-Zeeland verkaste countryzangeres met de stem als een brulboei én als een klok. Vader Ron was haar grote held. Na diens overlijden op vijfenzestigjarige leeftijd in februari 2015, besloot ze dat haar vijfde album Don’t Be Afraid een eerbetoon aan de pater familias – ruim 40 jaar lang de leider van de family band The Neilsons – moest worden. Een jaar later al was dit tribute album een feit. En het is een ware ‘banger’. Paradiso gaat wat beleven op 10 september als Neilson haar stem opzet.
Vaders werk afmaken
Titelnummer en openingstrack Don’t Be Afraid is de laatste song die pa Neilson schreef. Doodziek in het ziekenhuisbed had hij nog, tegen beter weten in, wilde plannen om na genezing het nummer te gaan opnemen met z’n dochter. Daar kwam het uiteraard niet meer van. Wel brachten Tami en d’r broer, tevens vaste artistieke handlanger, Jay, een gitaar mee zodat de patiënt met de ijzeren wil nog een couplet kon zingen van zijn eigen bluessong. Deze bijna laatste ademtocht van Ron Neilson is bijgevoegd als indrukwekkende hidden track, nummer 12 op het door Delaney Davidson geproduceerde album (voor de Spotify-gebruikers is de track overigens wel gewoon zichtbaar). Huiveringwekkend mooi. Waar vader de tekst ziet als uitgesproken door God – vrij geïnterpreteerd: ‘Wees niet bang om te sterven. Ik ben er voor je.’ - daar betrekt Tami de woorden op haar vader die zich tot haar richt over z’n dood heen.
Don’t be afraid.
For I am with you.
I’m gonna see you.
See you through another day.
Do not, don’t you dare be discouraged.
Coz I’m gonna help you.
Help you on your way.
Het werkt overdonderend goed. Ze had wel haar moeder Betty nodig om haar aan te sporen zich ondanks het verdriet dit album te maken. ‘Vader had het zo gewild,’ heet het dan. Dat is waarschijnlijk ook wel zo. Wie zou het niet doen?
Don't Be Afraid
Nog meer kippenvel op de armen
Ook de ballad Lonely met de schoonheid van een Patsy Cline tune, een duet met Marlon Williams, is nog een erfenis van de familieoudste. Het nummer dateert uit 1972 en is toen niet verder gekomen dan de status van een demo. Het is door Tami en Jay afgemaakt. Nog meer kippenvel op de armen.
Lonely
Ze kan zowel brullen als croonen
Tami’s wapen is haar stem waarmee ze zowel kan brullen als kan croonen. Als ze brult zoals in Don’t Be Afraid, dan is ze de best denkbare uitdaagster in een ‘omblaasduel’ met de krachtigste soulzangeressen uit de geschiedenis zoals Tina Turner en Mavis Staples. Als ze croont zoals in Lonely of in Only Tears dan is het Patsy all the way. Om dat allebei te kunnen, dat is toch wel heel uitzonderlijk. Dat hoor je maar heel zelden. Ze is de grootmeesteres van de variatie. Dat wil ze ook zijn. Ze wil zoals de artiesten op het beroemde Sun Records meerdere stijlen beheersen. Elvis en Jerry Lee konden ook meer dan fifties rock ‘n’ roll alleen. Blues, country en soul, het is allemaal geen enkel probleem voor Tami. Vanaf haar vorige album, Dynamite! uit 2014, beschouwt ze crossgenre als leidraad voor haar solocarrière.
Een ster in Nieuw-Zeeland
Prijsnummer van het album is zonder enige twijfel Holy Moses, dat een uitgescheurde pagina zou kunnen zijn uit het vuistdikke songbook van Nick Cave. Tami’s band zingt mee als de woeste matrozen van The Bad Seeds op de woelige baren in de Stille Oceaan. Ook de gedachte aan een chain gang dringt zich op. Meesterlijk gedaan. Bovendien laat het zien dat er ook buiten de Americana een publiek voor haar kan zijn. In Nieuw-Zeeland, waar country tot haar komst tien jaar geleden een vies woord was, heeft ze al alle muziekprijzen in de wacht gesleept. Dat zegt toch wel iets over haar acceptatie. Ze is een ster daar.
Holy Moses
Slotnummer als samenvatting van het album
Nu vragen velen zich misschien af, wat zo’n vrouw daar doet in dat verre Nieuw-Zeeland. Het antwoord op dit soort vragen is altijd de liefde. Het is de liefde die mensen weghaalt uit hun comfortzone. Ze is getrouwd met een Nieuw-Zeelandse politieman. Haar carrière exporteren was praktischer dan de zijne, meende ze. Het nadeel van zo ver van huis zijn, was dat haar dierbare vader z’n kleinkinderen Charlie en Sam niet heeft kunnen zien opgroeien. Ook daar heeft ze een liedje over: If Love Was Enough. De slottrack The First Man vat het hele album samen. Het is het duidelijkste eerbetoon aan haar vader. De eerste man die haar in zijn armen heeft gehouden, heeft gekust enzovoorts. Het wordt echter nooit cheesy. Oordeel zelf op 10 september als Tami Neilson Paradiso aan haar voeten gaat krijgen.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor Tami Neilson op 10 september.