Sugar Mountain Presents 2 pakt de hoofdprijs met Margo Price

Gelukkig is het voetbalseizoen voor even voorbij, want op het vroege tijdstip (19:15 uur) waarop de jonge Rotterdammers openden, is normaal gesproken Studio Sport bezig met Feyenoord in het eerste kwartier. Nu hadden ze heel Rotterdam en Amsterdam lekker voor zichzelf, en dat hebben we geweten. Alle ogen waren gericht op de band met de twee – even goede – zangers Bas van Holt en Levi Vis. Hoe zouden ze zich houden in dit sterke veld? Daar rustte de zegen op van wijlen Lowell George van Little Feat, mocht worden vastgesteld. Wat een groovy dudes zeg! Met het titelnummer van hun debuutalbum Stayin’ Out Late kwam er ook een vleugje – vooruit vette vleug – Bobby Charles het repertoire binnengeslopen. De hoge temperatuur in de grote zaal, die er nog hing van Southside Johnny de vorige avond, werd kundig geconsolideerd. Wereldband!

De trap op naar de kleine zaal voor een portie onversneden bluegrass. Pert Near Sandstone deed wat hoort in het genre: gezellig met z’n allen rondom één zangmicrofoon drommen voor samenzang en -spel. Van toegevoegde waarde was de tapdanser in de geest van Fred Astaire. Het publiek vermaakte zich er zeer bij, maar kon niet verbergen toch vooral zenuwachtig het langverwachte optreden van Margo Price af te wachten. Dat de zaal aan het eind van hun set een beetje leegliep lag allerminst aan Pert Near Sandstone zelf, dat liet zien nog maar eens een keer terug te moeten komen zonder ‘verstorende factoren.’

Alle cowboys en cowgirls gingen in file de trap af voor de aankomende countryster Margo Price. De spanning liet zich het best samenvatten met de vraag die eenieder op de lippen bestorven lag: ‘Zou ze het waarmaken?’ Nou, méér dan dat! Dit was een concert in de orde van veni, vidi, vici. Net als Ceasar kwam de nieuwe keizerin, ze zag om zich heen en overwon alles en iedereen. Live bleek ze een heel stuk vrolijker te zijn dan op basis van haar bloedserieuze debuutplaat Midwest Farmer’s Daughter mocht worden verwacht. Af en toe had de in een stoer bloot, speciaal voor haar ontworpen jurkje geklede Price zelfs een even stoute blik in de ogen als de vurige ‘Highway Queen’ Nikki Lane twee weken geleden op de eerste Sugar Mountain Presents avond. Vooraf had ze Sugar Mountain laten weten haar prijsnummer Hands Of Time – haar levensloop over een nogal bumpy road vol tegenslagen – altijd alleen te willen zingen voor een werkelijk aandachtig publiek. Ze heeft het gezongen, dus het publiek mag zich ook gewaardeerd voelen, hetgeen Price ook bevestigde na afloop. Het publiek moest echt even bijkomen van zoveel grandeur. Jammer alleen dat er geen fotosessie plaatsvond in de hal met haar fans zoals bij Lane. Dat had niets met Price zelf te maken, maar eerder met haar entourage die haar wat meer afschermde.

Bijkomen was er niet bij tijdens de afsluiter van de avond, Legendary Shack Shakers met hun opgefokte blues. J.D. Wilkes, voorganger in de kerk der rockdwazen, rolde, stuiterde, maakte salto’s met bril op (!), en landde weer op z’n spichtige onderstel. Sinds Lux Interior van The Cramps heeft er geen grotere gek in de rock ‘n’ roll rondgelopen dan deze gast. Laat het aan hem en zijn elke keer weer gereviseerde band maar over om een avond op onvergetelijke wijze af te sluiten. Van de spreekwoordelijke nachtkaars was geen sprake, eerder van een onverantwoord hoog oplaaiend vuurtje, slechts te blussen met hectoliters bier. Zo kwam een mooi Americana-festival op zijn climax teneinde.

Dit smaakte naar meer. Een Sugar Mountain Presents 3 avond bijvoorbeeld. Ach, met een beetje goede wil zou je de avond op 20 juli met Jim Lauderdale en coming man Sam Outlaw in de grote zaal plus Dieter van der Western als aftershow in de bovenzaal ook als een Sugar Mountain minifestival kunnen beschouwen.

Tekst door: Robbert Tilli