Sugar Mountain Ambassadeurs van Tangarine luisteren naar nieuwe Calexico

Hou die twee maar eens uit elkaar, lukt je niet. Uw reporter constateerde dat de een linksdragend is en de ander rechtsdragend. Voor de goede orde: we hebben het over de scheiding in hun haar. Sander draagt zijn scheiding naar rechts, voor de kijkers naar links. Arnout is wat dat aangaat zijn spiegelbeeld. Verder zijn ze in alles een eeneiige tweeling. Zelfs hun meningen lopen synchroon. Ze nemen ook tegelijk plaats voor de luistersessie op het HQ van hun label Excelsior Recordings in Amsterdam-Noord.

Valt het hun nou tegen, dat hun eigen door John Covertino en Joey Burns van Calexico geproduceerde album There and Back (2016) ‘niet zoveel heeft gedaan’? Ze geven toe er iets meer van verwacht te hebben, maar voegen er eendrachtig aan toe dat je een album voor de eeuwigheid maakt. ‘Dat is er over vijf jaar nog,’ zeggen ze. Het is niet gemaakt om slechts in de week van release te schitteren. Laten we hopen dat zulks ook zal opgaan voor het nieuwe album van muziekvrienden Calexico. De spanning neemt toe. De koffie wordt geserveerd, de geluidsinstallatie in het kantoortje gaat aan, de sessie gaat van start.

Disclaimer vooraf: de boys gaan zonder enige voorbereiding te werk. Niks inlezen, gewoon vertrouwend op hun oren. En passant komen hun eigen ervaringen met Calexico ter sprake. Binnenkort hier op deze plek het Calexico-deel van het verhaal, door middel van een interview met John en Joey.

01 End of the World with You
Ze veren op. Dit nummer kennen ze al. Het is de eerste single. Die is al een tijdje uit.

Sander: ‘Dit is te gek. Echt een liedje. Vaak maken ze meer soundscapes dan liedjes. Lekker donker gemixt ook.’
Arnout: ‘Ik denk dat ze het op tape hebben opgenomen [in plaats van digitaal – RT]. Er zitten gekke gitaardingetjes in. Heb je die videoclip al gezien? Die is gemaakt vanuit een drone die boven het landschap vliegt. Toen wij voor onze plaatopnames in Tucson, Arizona waren, in de studio van John en Joey, was hun vaste mixer Craig Schumacher steeds met die dingen aan het spelen. Eigenlijk is het verboden, maar in een woestijn kun je weinig schade aanrichten.’

De beelden tonen een vlucht vanaf de woestijn met lichte aanplant richting een landschap met steeds meer toenemende flora. Voor wie ze nooit gezien heeft, de beelden van zo’n Amerikaanse woestijn zijn heel pakkend. Waarom de bijnaam van die grote zandbak ‘Giant Sand’ is, tevens de naam van de vorige band waar Covertino en Burns met Howe Gelb deel van uitmaakten, wordt op slag duidelijk. De gebroeders zeggen ook heel erg onder de indruk van die enorme zandvlakte te zijn geweest.

02 Voices in the Field
Een spannende midtempo rocker op een geraffineerd drumpatroontje klinkt uit de boxen.

Sander: ‘Oe, je hoort meteen die drums van John! Zijn stijl van drummen valt altijd direct op. Weer een liedje trouwens! Dat valt ook op’
Arnout: ‘Waar je mariachi trompetjes verwacht, hoor je alleen maar meer gitaren. Misschien komen die trompetjes nog.’

03 Bridge to Nowhere
Als een opgejaagde Elliott Smith davert deze popsong door de zandstorm.

Sander: ‘Minder Soundscapes! Meer liedjes…, cool!’
Arnout: ‘Het klinkt alsof ze het album deels bij vrienden thuis hebben opgenomen. Ik ken het verhaal natuurlijk niet. Is er soms een verklarend persbericht bijgevoegd? Nee? Nou ja, voor mij klinkt het zo.’

We zoeken het naderhand even op, daags na de luistersessie pas. Arnout blijkt gelijk te hebben! Dat heeft hij toch goed gehoord, want hij had geen voorkennis. Calexico is voor hun negende studioalbum inderdaad naar een andere plek gegaan. De heren zijn uit hun comfortzone gekomen en hebben hun eigen studio verlaten. Aan de Noord-Californische kust hebben ze opgenomen in een studio, the Panoramic House genaamd. Het ding is in zijn geheel gebouwd uit aangespoelde troep en wrakhout. Ze doopten die studio om tot ‘The Phantom Ship’. Niet zo gek dus dat het album zo anders klinkt. Over de thematiek van het album - ‘het leven in tumultueuze tijden’ - kunnen ze bij een beluistering natuurlijk sowieso weinig zeggen. Die vragen sluizen we door naar het beloofde interview met Calexico zelf.

04 Spinball
Daar is dan eindelijk de eerste instrumental. Alsof Neil Young & Crazy Horse zijn aan het warmdraaien.

Sander: ‘Het zijn super creatieve geesten, die twee. Dit was dus de eerste soundscape op de plaat.’
Arnout: ‘Hun studio ligt vol met instrumenten. Ik ken die plek en hoor het terug in hun muziek. Je kunt daar in die studio alles erbij pakken. En dat doen ze dus ook. Wij gaan daar in februari ook weer heen voor de opnames van onze volgende plaat. We nemen alleen maar onze gitaren mee. Alles wat je nodig hebt, is al daar.’

NB: Het is dus een andere studio, weten we nu, maar die kan ook vol gestouwd worden met van alles.

05 Under the Wheels
Het nummer opent met een ritmebox. Een mal orgeltje piept over een stevige reggaebeat. Trompetjes omlijsten dit nummer in galop, met een prachtig refreintje. Zanger Joey haalt het beste in zich naar boven.

Arnout: ‘Op hun laatste plaat [Edge of the Sun] deden heel veel gasten mee. Dat heb ik nu nog niet gehoord.’
Sander (aarzelend): ‘Ik heb het idee dat ze er ditmaal niemand bij wilden hebben...’
Arnout: ‘Wat zijn het goede producers hè? Ze corrigeren hun eigen werk.’

De kwestie van gastmuzikanten zullen we binnenkort ook aan Calexico zelf voorleggen. In hun nieuwe bio spreken ze wel over muzikanten van over de hele wereld, zonder er ook maar één bij naam te noemen.

06 The Town & Miss Lorraine
Een mooi gearrangeerd liedje met een hoog sixties popgehalte dient zich aan. Zou zo op het repertoire van Marc Almond als crooner kunnen.

Sander: ‘Dit lijkt wel op… ons.’
Samen simultaan: ‘Iron & Wine!’
Arnout: ‘Beetje Christmas ook.’
Sander: ‘Mooi liedje hoor. Het zijn al met al veel “rondere” liedjes.’

07 Flores y Tamales
Daar komen de Mexicaanse invloeden. Wow, je denkt meteen aan Los Lobos’ geweldige mini-album ‘...And a Time to Dance uit 1983’.

Sander: ‘Nee man, dit is juist héél Calexico.’
Arnout: ‘Benieuwd wie dit zingt... [Het is gitarist Jairo Zavala Ruiz – RT] Dit soort dingen is waar ze zich in onderscheiden. Dat klopt natuurlijk niet: Calexico is juist zoveel meer dan dit. Maar dit is wel het eerste wat mensen noemen als ze het over Calexico hebben, en dan ook nog bij een liedje dat Joey duidelijk niet zingt!’

08 Another Space
Achtereenvolgens: Orgeltje, funky slaggitaartje, percussie, drums, heel ritmische vocalen op een cool basloopje, het is haast een rap. Dit kenden we echt nog niet van Calexico. Het valt goed bij Tangarine.

Arnout (geestdriftig): ‘Dit is een geheel op zichzelf staande plaat, dat hoor je zo. Net als Algiers en Edge of the Sun dat waren. Ik kan me voorstellen dat dit nummer in de studio geschreven is.’
Sander (vol bewondering): ‘Wat zijn ze goed in ritme. Dit is zo ontzettend ritmisch.’

09 Unconditional Waltz
Weer zo’n instrumentale interlude, een walsje met trompet. Oneerbiedig gezegd: de Gebroeders Brouwer (erkend trompetduo uit lang vervlogen tijden) verdwaald in Mexico.

Arnout: ‘Hé een akoestisch nummer! Daar is een trompet. Jaaaa, zo wordt het véél sterker. Mooie instrumental. Er blijken al met al toch heel wat toeters op de plaat voor te komen.’
Sander: ‘Prachtig!’

10 Girl in the Forrest
Popsong alert! Hier moet het label absoluut meer naar Radio 2. Top 2000 materiaal.

Arnout: ‘Dit is best een traditionele melodie. Een beetje zoals bij dat nummer met dat kerstachtige.’
Sander: ‘Het lijkt op iets… Ik weet het: het lijkt op Tequila Sunrise van The Eagles.’

Verdomd Sander heeft gelijk. Ze beginnen samen Tequila Sunrise er dwars doorheen te zingen.’

11 Eyes Wide Awake
Een trage rocker zet zich in gang met rare geluidjes. Qua sfeer ligt het heel dicht tegen ‘I’m Not An Addict’ van K’s Choice aan, maar dan met Neil Finn als zanger. We zitten op het terrein van alternative rock/indiepop. 

Arnout: ‘Hun platen zijn zooo interessant. Er valt altijd zoveel in te ontdekken. Joey houdt heel erg van experimenteren. Ze zeiden tegen ons, dat ze weer eens zin hadden iets kleins te maken, gewoon met z’n drietjes. Maar dat is het zo te horen toch niet echt geworden. Misschien hadden ze echt geen idee welke kant het op zou gaan toen ze begonnen. Ik denk dat ze gewoon zijn begonnen en dan maar kijken wat er gebeurt.’
Sander: ‘Dit nummer is eigenlijk één groot refrein.’
Arnout: ‘Wij zijn gewend liedjes vanuit de huiskamer te maken. Wat ik nu hoor van Calexico is veel meer op de sound van de band geschreven.’
Sander: ‘Daar zijn wij nu ook mee bezig. Toen we naar Tucson gingen, hadden we dertig kant en klare liedjes meegenomen. Daar hebben we er zestien van opgenomen, waarvan er elf de plaat hebben gehaald. Pas daarna hebben we de band gevormd. Nu gaan we ook daarmee schrijven. We halen er zoveel uit. We kijken nu veel meer naar wat de mogelijkheden van de muzikanten zijn. Dat heeft grote invloed op het resultaat.’
Arnout: ‘De band komt nu ook mee naar Amerika als we daar weer gaan opnemen.’

12 Dead in the Water
Het meest rocky nummer op de plaat, plechtig gezongen als Matt Johnson van The The.

Arnout: ‘Wat zingt hij superlaag hier! Te gek nummer!’
Tweelingbroer Sander knikt slechts. ‘Eens.’

13 Shortboard
Heel rustig, kort soundscapeje. ‘Sferisch,’ vinden ze. ‘Sfeervol,’ corrigeert Excelsiors persman Adriaan Pels hen met zachte hand.

‘Mooooooi,’ repliceren ze in koor.

14 Thrown to the Wild
Het langste nummer van de plaat (4:47), een zich traag voortslepend lied, heel spaarzaam gearrangeerd.

Sander: ‘Waar ze goed in zijn is dat het volgende liedje niet klinkt als het vorige.’
Arnout: ‘Een shuffletje. Leuk al die verschillende ritmes op een plaat. Er is weer zoveel te ontdekken, zoveel lagen.’
Sander: ‘Ze zijn heel inspirerend wat dat betreft. Dit is echt een heel goede productie. En dat is precies waarom we bij hen zijn uitgekomen. Dat hebben we nog te danken aan onze wederzijdse geluidsman.’

15 Music Box
Het tempo gaat ietsje omhoog voor de slottrack, maar niet veel. Een intrigerende ballad rolt zich uit om opgepikt te worden voor een film waarbij de landschappen de hoofdrol spelen, liefst zo kaal mogelijk.

Arnout (zuchtend): ‘Het laatste liedje... Altijd interessant: eerste en laatste liedjes van een plaat.’
Sander: ‘Het laatste liedje is in principe het minst beluisterde… Maar niet door mij. Fantastische plaat! Jammer dat die afgelopen is. Als je hem vaker beluistert, ga je hem nog meer waarderen.’

De tracklisting, de volgorde van de tracks vinden de Brinks Bros heel belangrijk. Joey had zich er ook nog mee bemoeid bij Tangarine. Hij en Joey begrepen alleen niet zo goed waarom niet alle 16 nummers op de plaat terecht waren gekomen. Vier daarvan zijn vrij recent nog op de aanvullende EP A Glimpse Of Tomorrrow uitgekomen. Zo houd je je album langer levend, waar dan weer de huidige toer, die Tangarine ook in Bitterzoet brengt, uit voortvloeit. Wie goed heeft meegeteld mist nog één song. ‘Die was gewoon niet goed genoeg.’ Intussen zijn ze allang hun volgende album aan het voorbereiden. Inspiratie kunnen ze putten uit het nieuwe album van hun producers. Die twee komen de winter wel door.

(Wordt vervolgd met interview Calexico)

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je tickets voor het optreden van Tangarine op 16 december.

Koop hier je tickets voor het optreden van Calexico op 25 maart 2017.