Starcrawler, de band waar je na London Calling meer over wilde weten
Piepjong gezelschap uit Los Angeles zal meningen splijten.
Zouden de bezoekers van London Calling de bands met een rapportcijfer naar de kleedkamer sturen, zou Starcrawler vermoedelijk een krappe voldoende hebben gescoord. Maar het zou tijdens de jubileumeditie eind vorige maand, zo gokken wij, wel de meeste tienen hebben genoteerd.
Tegenover elke tien (met gebalde vuist) zou een dikke onvoldoende (met wegwerpgebaar) staan. Tegenover elke toeschouwer die een spuwpartijtje nepbloed kan waarderen, staat er een die van een uitgekauwd trucje spreekt.
Vaststaand feit is dat Starcrawler met haar explosieve rock-n-rollshow de verder erg ingetogen tweede dag van het festival een mokerslag toebracht. Was je net in de grote zaal door Marlon Williams al een beetje richting dromenland vervoerd tijdens diens prachtige uitvoering van Lennon's 'Jealous Guy', zorgde Starcrawler er twee trappen hoger voor dat je de slaap voorlopig niet zou kunnen vatten. Wie naar voren loopt, ervaart wind tegen. Het is zo'n spaarzaam moment waarop de kleine zaal van Paradiso een decor vormt dat zich slechts door beslagen brilglazen laat bekijken, ook als je geen bril op hebt.
(Lees verder onder de video)
I Love LA
Je zag dat ze jong zijn, maar een dag later sta je versteld hoe. De blikvangende zangeres is 18, de gitarist nog niet eens. Een korte online speurtocht leert dat dit die broekies zijn die nu al mochten optreden tijdens dat 'Cal Jam'-gebeuren van de Foo Fighters. Dat Starcrawler's debuutalbum is geproduceerd door Ryan Adams en pas in januari zal verschijnen. Dat de zangeres idolaat is van Ozzy Osbourne en de 17-jarige gitarist van Jack White, je leest het in elk stuk dat je tegenkomt. De Ozzy-adept luistert naar de voornaam Arrow en heeft een prachtige achternaam, vooral als je 'm op z'n Nederlands uitspreekt: De Wilde.
“You know it was a really good show when you walk off stage and feel like you have to throw up because you poured so much of your energy into it that you forgot to breathe,” laat gitarist Henri Cash vandaag optekenen in een erg leuk interview van Vice met het 'too tall' en too cool' duo. De Wilde beweert er dat ze in een vorig bandleven erg verlegen was. Shirley Manson zou voor de ommekeer hebben gezorgd. "Don’t be afraid of the audience", luidde het advies van de Garbage-frontvrouw, tevens een vriendin van haar moeder (rockfotograaf Autumn de Wilde). "Don’t be afraid of looking them in the eye. You have power over them.”
Het behoeft geen toelichting dat De Wilde dat ter harte heeft genomen. En hoe. Ook wie tijdens London Calling een wegwerpgebaar maakte, zal moeten toegeven: dit doe je haar niet zo snel na. Wij balden de vuist bij het aanschouwen van zo veel onverschrokken- en lenigheid en kijken sindsdien reikhalzend uit naar het debuut. We weten al dat het tien nummers telt, dat het halve uur niet wordt gehaald en dat debuutsingle 'Ants' schittert door afwezigheid.
(Lees nog even verder onder video)
Ants (Rough Trade Session)
Zoek vooral geen diepere betekenis achter dat eerste wapenfeit van nog geen twee minuten. “Yeah, it’s really just about ants,” zegt De Wilde op droogkomische toon tegen Vice. “I mean, it could be a metaphor. I guess it could be a metaphor for all these fucking annoying-ass fake people, they’re everywhere!”
Tekst door: Fedde Wiersma