SPRINTS: “Het draait om complete expressie van vrijheid.”

Hoe gaat het met jullie?

Karla: Goed! We hebben echt een goed jaar gehad! We hebben in februari drie weken in Europa getourd. Dit is het tweede deel van die tour - het is echt een gekkenhuis.

Sam: Het is geweldig! Ik ben dit jaar volgens mij vier weken thuis geweest.

Vorige keer tourden jullie met English Teacher. Hoe was dat?

Karla: Fantastisch! Het is zo leuk om met je vrienden te touren. English Teacher was altijd in dezelfde kringen; ze openden voor onze eerste tour in 2021, we tekenden bij hetzelfde label, onze albums kwamen rond hetzelfde moment uit. Het voelt echt als onze sister band.

Sam: Ze zijn goede vrienden van ons, dus het was geweldig om met ze het podium te kunnen delen. Ik denk dat ze groot - nee, mega groot gaan worden. Ze hebben naast hun eigen tour ook nog shows met IDLES in Amerika. Wij hebben het druk maar zij zijn misschien nog wel drukker. Ik weet niet hoe ze het volhouden.

Karla: Ze zijn nog jong. Ze hebben nog die veer in hun stap.

De laatste show van die tour was in Amsterdam.

Sam en Karla: Ja! Beste show van de tour!

Karla: We maakten elke avond een grap dat iedereen weg zou gaan na de set van English Teacher. We wisten dat allebei de bands fans in de zaal hadden en dat sommige mensen maar voor één optreden zouden komen. Ik weet niet waarom ik zo nerveus was voor deze show maar iedereen bleef ook voor onze show en het kickte ook direct in. Toen Jack het eerste nummer startte met het drumritme, ontplofte de hele zaal meteen. Er was direct een moshpit die de hele show aanhield.

Sam: Dat maakt je ook gewoon relaxed. Ik denk dat we allemaal tijdens de show al wisten dat dit onze favoriete optreden van de tour zou zijn. Het was een show waarbij je de hele tijd naar elkaar kijkt en lacht, zo van ‘what the fuck’.

Hebben jullie dat dan wel goed gevierd?

Karla: We hebben vooral backstage gehangen. Onze manager was langsgekomen met zijn kind en partner omdat het de laatste show was. En onze partners en vrienden waren er ook. We hadden allemaal wilde plannen maar we waren zo moe aan het eind van de tour dat we eigenlijk alleen maar wilden chillen en kletsen.

Sam: Misschien dat we het de volgende keer maar moeten inhalen!

Jullie debuutalbum Letter to Self heeft veel positieve recensies ontvangen. Hoe is dat voor jullie geweest?

Sam: Ik zou nu met pensioen kunnen gaan. De bucketlist is leeg. Het is bizar - we hebben meer gedaan dan ik ooit gedacht had dat we zouden doen. Ik was dingen van de bucketlist aan het afvinken waarvan ik niet eens durfde te dromen.

Karla: Het is een beetje onvoorstelbaar. Iedereen vraagt aan mij ‘wat is je droomshow’ of ‘wat zou je nog willen doen’ maar alles wat ik wilde, hebben we al bereikt: getekend worden bij een platenlabel, goede reviews ontvangen, Glastonbury spelen, een show in Paradiso. Hoe kan ik dat nou toppen?

Sam: Ik denk dat we ook wel goed zijn in het erkennen en waarderen daarvan. We moeten onszelf echt knijpen om te geloven dat het echt is. We liepen hier binnen en dachten ‘Het is hier zo mooi. Wat doen wij hier?’

Onderwerpen als seksisme en homofobie komen vaak voor op dit album. Is dat cathartisch om over te schrijven? Of ook vermoeiend soms?

Karla: Ik vind het vooral cathartisch. Iemand die een van onze shows reviewde zei dat onze muziek best luguber kan zijn maar dat het live juist heel opgewekt en levendig is. Ik denk dat die tegenstelling van plezier hebben met iets waar je niet makkelijk over praat heel interessant is.

Sam: Ik denk dat het ook heel Iers is, net als grappen maken tijdens een begrafenis. Het zijn twee tegenpolen die samen een coping mechanisme vormen.

Karla: Zeker. Net als woede en dansen. Ik denk dat bepaalde ervaringen, zoals queer opgroeien en omgaan met de vooroordelen, woede met zich meebrengt. Het is belangrijk om dat niet te internaliseren maar een manier vinden om het te verwerken. En die gedeelde woede kan, als het op de juiste manier gebruikt wordt natuurlijk, ook heel positief zijn. Ik hou van onze shows, omdat het samen dansen, springen en zweten heel gemoedelijk is.

Je hebt weleens gezegd dat je in recensies ook veel kritiek kreeg op die boosheid. Is dat nu nog steeds?

Karla: Mensen accepteren het nu als ik op het podium schreeuw of bier mors maar voorheen kreeg ik daar inderdaad commentaar op in recensies. Ik vond dat echt heel moeilijk, ik dacht dan dat ik iedereens carrière had verpest.

Sam: En het was ook vaak muggenzifterij. Een van die recensies benoemde dat Karla bier dronk terwijl ik ook bier aan het drinken was - en Colin maakte een grap over MDMA maar dat werd allebei niet benoemd.

Karla: Ik denk dat die vrijheid op het podium niet gerespecteerd wordt tot je een bepaald punt bereikt hebt - voordat ons album uitkwam, was ik maar een meid op het podium die bier dronk en vloekte. Ik had het gevoel dat ik moest vechten om een beetje gestoord te zijn, iets wat automatisch aan mannelijke artiesten lijkt te worden toegekend. Het draait om complete expressie van vrijheid. Ik vind Amy Taylor een perfect voorbeeld hiervan. Ze is zo’n pure kracht. Op Primavera heeft ze tijdens het eerste nummer op het podium gepist! Ze is gestoord maar het werkt.

Is het frustrerend dat diezelfde mensen nu lovende recensies geven? Of geeft het stiekem ook wel voldoening?

Karla: Ik denk dat het me op dit punt niet kan schelen. Mijn sterrenbeeld is kreeft, dus ik ben heel vergevend, maar ik heb geen probleem met dat soort banden te verbreken en er niet meer over na te denken. Ik ben blij dat ik hun ongelijk heb kunnen bewijzen maar je onthoudt altijd de mensen die je vanaf het begin steunden. Als ze ons nu wel leuk vinden, dan denk ik ‘ik zei het toch’. They have made their bed, I will happily lie in mine.

Sam: Met een biertje!

Jullie noemden net al die Ierse humor. Heeft Ierland verder nog invloed op jullie muziek?

Karla: Het is onze identiteit en natuurlijk heeft Dublin ons als personen gevormd maar het is niet waar onze muziek over gaat. Ik zeg altijd: “Dublin is niet het verhaal van het schilderij maar het is het canvas waarop het schilderij gemaakt is”. Ik denk dat Ierland op zich niet een invloed is voor ons maar onze ervaringen wel. Die ervaringen worden natuurlijk ook gevormd door het land waar je woont.

Welke ervaringen zijn voor jou gevormd door Ierland?

Karla: Het is vooral de manier waarop de overheid van Ierland werkt en de invloed die dat heeft op de maatschappij. De katholieke kerk is overal onderdeel van; je mocht tot tien jaar geleden niet naar school als je niet gedoopt was. Je wordt zowat geboren met catholic guilt.

Sam: Ja, catholic guilt is diep verankerd in je als je Iers bent. Je eet een stukje chocolade en denkt ‘ik ben een vreselijk persoon’.

Karla: Je spendeert zo een groot deel van je leven aan het verbergen of minimaliseren van delen van jezelf, zodat je beter in de maatschappij past. Dat is zeker het geval als je queer bent. Wanneer je dan volwassen wordt, is het heel moeilijk om uit te vogelen wie je nou echt bent. Dat vind ik echt heel interessant om met muziek te doen.

Ik weet dat PJ Harvey ook een grote invloed is voor jullie. Ga je zo naar haar show?

Karla: Ja! Het is de eerste keer dat ik haar live zie. Ik denk dat ik ga janken; toen ik er gisteren over nadacht, werd ik er al helemaal emotioneel van. Ik zou haar twee keer eerder zien maar beide keren was de vlucht vertraagd waardoor ik het miste. De invloed van Polly Jean is magnetisch en onmiskenbaar. Ik denk dat vooral haar gitaargeluid, vocals en schrijfstijl invloed op mij hebben.

Ik vind jullie traject naar 'Letter to Self' te vergelijken met de route die PJ Harvey nam naar 'Is This Desire?' Is dat iets wat jullie herkennen?

Karla: Fuck yes, love that! Ik vind 'Is This Desire?' echt ondergewaardeerd. Ik hou van de elektronische elementen en sterke gitaargeluiden op dat album. Het is een van onze grootste referentiepunten voor de volgende plaat. Ik wil dat het album klinkt als een donkere, sexy club. 'Letter to Self' was zo gitaar-gedreven en dat was leuk, maar we willen altijd ons geluid blijven ontwikkelen.

Op zaterdag 23 november treedt SPRINTS op in Paradiso. Tickets zijn nu verkrijgbaar via de website.

Tekst: Puck Stoelinga