Begin dit jaar kondigde singer-songwriter, natuurmens en voedselvlogger Sean Rowe een crowdfundingactie aan voor een nieuw album, opvolger van het pronkstuk New Lore uit 2017. Het is in april al opgenomen kunnen we volgen via Kickstarter, maar het is nog niet uit constateren we op zijn website, die nog altijd actief het vorige album promoot. Wel zijn geregeld reeds losse nieuwe tracks met verklarende video’s toegankelijk gemaakt voor abonnees via het Patreon-platform, dat zorgt dat artiesten eerlijk betaald krijgen voor hun werk. Of het album al uit zal zijn tijdens zijn show in ’t Zonnehuis op 7 december is onbekend. Inluisteren kan ook met de dit jaar verschenen EP Used Songs.
Horen, zien én voelen
Sean Rowe is een bijzonder mens. Oppervlakkige volgers van muziek weten soms niet hoeveel erachter een bepaalde artiest steekt. Dat is heel veel in zijn geval. Maar je moet wel al je zintuigen gebruiken en niet slechts op je oren en ogen afgaan, althans niet op de gangbare wijze. Voorbeeldje? Als iemand die niet zo thuis is met zijn werk zijn bluesy cover hoort en ziet van AC/DC’s It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'N' Roll) op zijn EP Used Songs, dan denkt ie al gauw dat dat ‘logisch’ is afgaande op het bikers-voorkomen van Rowe. De man is stevig bebaard en heeft een tamelijk woeste blik, maar is in praktijk misschien wel de meest aaibare artiest die je in jaren bent tegengekomen. Als je je zintuig ‘voelen’ had gebruikt - in figuurlijke zin welteverstaan - dan had je het misschien kunnen weten.
Rowe speelt eens zo’n cover omdat hij nu eenmaal vanuit de blues is gekomen. Hij is groot fan van R.L. Burnside, John Lee Hooker, Muddy Waters en Son House. Dat waren zijn muzikale uitgangspunten toen hij begon. Geleidelijk aan heeft hij in zijn eigen werk steeds meer van zichzelf erin gegooid. Als redelijke laatbloeier is zijn voorgeschiedenis niet zo bekend en denkt men algauw dat dat stoere imago en het doorwrochte singer-songwriter repertoire van zijn albums niet stroken met elkaar. Misverstandje dus.
It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'N' Roll)]
Natuurmens
Interviews met de man op YouTube laten een bedachtzaam formulerende artiest zien. Een lieve man. Als hem ernaar gevraagd wordt dan gaat hij met genoegen in op zijn kwaliteiten als natuurvorser en survivalist. Hij heeft ontelbare survivaltochten op zijn naam staan en weet alles over eetbare paddestoelen, noten en vruchten in de uitgestrekte bossen. Wat dat aangaat zou je eens moeten kijken naar zijn meesterlijke Can I Eat This?-vlogs op YouTube. Dat is nog eens een baanbrekende kookshow.
Ambitieuze arrangementen
Terug naar zijn muziek. New Lore gemaakt met producer Matt Ross-Spang (Jason Isbell, Margo Price) is een singer-songwriter-album dat zich onderscheidt door zijn ambitieuze arrangementen met strijkers en gospelzangeressen. Voor de Sugar Mountain-volger met een voorliefde voor country is er de met een pedalsteel bijgekleurde ballad It’s Not Hard To Say Goodbye Sometimes.
Newton’s Cradle
Gevarieerd album, soms ook vet en funky
Maar Rowe heeft zelfs iets voor de meer op soul ingestelde liefhebbers. Newton’s Cradle is vet en funky mét slijpende disco-strijkers als in Funkytown van Lipps Inc. uit 1979. Het zou zo een vergeten nummer kunnen zijn van jazzzanger Lou Rawls of van rappionier Gil Scott Heron. Zijn stem lijkt ook erg op die van deze twee giganten. Meer soul valt te horen op de gospelachtige ballad Promise of You.
Gas Station Rose
Een roos op het dashboard
Gas Station Rose is dan weer meer ‘wat je zou verwachten’ van een singer-songwriter. Afkomstig uit Upstate New York trekt hij het liefst direct de natuur in, maar hij heeft andere verplichtingen on the road. Even geen tijd voor een tuin, dan maar een roos op het dashboard. Prachtige gevonden en met veel gevoel gezongen tegen een achtergrond van aanzwellende strijkers. In alles hoor je zijn totale betrokkenheid bij zijn omgeving en zijn kunst. Zijn gitaar vol met kleurige stukjes tape lijkt op een Mondriaan.
Well we
can't have a garden while we're still on the road.
There's only room on the dash for a gas station rose.
You know that when I shut up I got something to say.
I was looking at you, you were looking away.
At least we dodged the New York winter...
Well
maybe the mountain in our eyes.
Looks like a molehill from the other side.
We are the elders of our minds.
We're on our own.
We're on our own.
I'll Follow Your Trail
In de film
Hier is iemand aan het werk die de ambitie heeft om iets echt mooi te maken voor de eeuwigheid. De woorden die hij daarbij gebruikt zijn sterk visueel, zoals de herinnering aan de zeventienjarige Rowe die als een zalm tegen de stroom inzwemt in The Salmon. En ook dat is weer een ‘mooi aangeklede’ song. I'll Follow Your Trail komt qua stijl als song het dichtst in de buurt van zijn ‘doorbraaklied’, het akoestische To Leave Something Behind uit de film The Accountant (2016) met Ben Affleck in de hoofdrol, dat alleen op de Deluxe versie van het album de slottrack is. Met recht heeft hij zo daadwekelijk iets moois achtergelaten.
To Leave Something Behind
Wachten op het nieuwe album
En dan komt er weer een nieuw album aan, ditmaal gemaakt met producers Troy Pohl (zijn ‘buddy’) en Shane Leonard plus geluidstechnicus Brian Joseph. Nog even geduld aub. Hij moet eerst maar eens officieel door hemzelf aangekondigd worden. Wanneer gaat de stilte doorbroken worden? We kunnen er gevoeglijk vanuit gaan dat enkele tracks van die plaat gespeeld zullen worden op 7 december in ’t Zonnehuis. Want hij geeft veel. Sean Rowe is een bijzonder mens.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor Sean Rowe en Steph Grace op
7 december in ’t Zonnehuis.