Het zal wel door de vele pianoballads komen dat Sarah Klang bekendstaat als het ‘treurigste meisje uit Zweden’. Ga je luisteren naar haar tweede album Creamy Blue, de opvolger van Love In The Milky Way, dan hoor je eigenlijk hele opbeurende, goed geproduceerde pop met hier en daar een toefje Americana. Dan hoor je wat pedalsteel in de achtergrond, maar veel verder gaat het niet. Ze heeft een Grote Stem en een popsensibiliteit die haar ver boven de gemiddelde zangeres in de hitparade uittillen, terwijl dat wel de plek is waar je haar zou kunnen terugzien in de toekomst. Dat kan haast niet anders. Thuis is ze al een topper. Voorlopig mogen we nog van haar talenten gaan genieten in de kleine zaal op 29 november.
Het ABBA-effect
Bij het horen van Klang, schieten je diverse Zweedse voorbeelden te binnen. We kennen ze allemaal. Het land heeft dankzij de prestaties van ABBA in de jaren zeventig zo’n niet meer in te lopen voorsprong genomen op alle andere landen op het Europese continent, dat elk nieuw talent al een streepje voorheeft in de export. Reken maar dat het helpt als je land internationaal als muziekland bekend staat. Die status bezit ons land uitsluitend in dance. Opvolgers van The Golden Earring zijn er nooit geweest.
Call Me
De grens over als een must
Onze ambassadeur Bas van Holt van Dawn Brothers heeft zich weleens laten ontvallen dat Nederland te klein is om als band te overleven, zeker in een klein genre als Americana. Ze moeten wel naar het buitenland. En dat doen ze dan ook. Datzelfde geldt voor Zweden, maar daar gaan rootsmuzikanten toch iets gemakkelijker de grens over. Kijk naar Daniel Norgren of The Tallest Man on Earth, maar zeker naar de dames van First Aid Kit, met wie Klang al getoerd heeft in Europa. Creamy Blue moet haar springplank kunnen worden naar internationaal succes. Ze is Zweeds, dat tikt aan, en ze heeft er onmiskenbaar het talent én de liedjes voor. Koffers vol. Je kunt domweg niet om haar heen.
In tandem met producer Kevin Andersson
Net als op haar debuutalbum, dat de toppositie behaalde in de Zweedse albumlijst, wordt ze op Creamy Blue weer bijgestaan door producer met de gouden handjes Kevin Andersson. Hoe ze het doen, weet ik niet, maar in tandem maken ze muziek die larger than life klinkt. Laat dat maar over aan representanten uit de Zweedse hitfabriek. En dat is niet denigrerend bedoeld, maar als een groot compliment aan een land dat sinds ABBA een volwaardige infrastructuur heeft opgebouwd en die steeds nieuwe talenten baart.
New Day Coming
Klang is klassiek
Klang is klassiek. Haar songs zijn klassieke popsongs die staan als een huis, en bovendien getuigen van een grondige kennis van diverse muziekgenres, inclusief Americana. Smaakvol wordt in door piano gedomineerde pop ook ruimte geschapen voor een verrukkelijk galmende pedalsteel gitaar. Dat versterkt het effect, maar is nooit een schepje suiker te veel. Wat dat betreft wordt er een straf arrangementendieet aangehouden. De balans tussen emoties en pathos en tussen kunst en kitsch wordt nergens verstoord door dikdoenerij. Klang en Andersson kennen hun klassieken en handelen daar ook naar.
Waar voor sommigen het luisteren naar Elton John, Queen of Meatloaf een guilty pleasure wordt beschouwd, daar pikken zij het beste ervan eruit en zetten dat in voor eigen gebruik. Het stikt van de meterhoge pianoballads. De singles van het nieuwe album – New Day Coming, Call Me en het met strijkers extra opgetuigde titelnummer – voldoen alle drie aan dat signalement.
Creamy Blue
Adele begon ook ‘boven’
Niks mis mee, met dat overwicht van toetsen, als je het zo goed doet. Wat dat betreft is ze net Adele. Die begon trouwens op dezelfde plek, de kleine zaal. Die is haast te klein voor zo’n stem en de ambities van Klang. Hoe lang valt zij nog te zien op een dergelijk podium? Dat moet je meemaken, nu het nog kan.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor Sarah Klang in de kleine zaal op 29 november.