Sam Outlaw laat zich van zijn zachte kant zien

Waar veel artiesten na een succesvol debuut en eindeloos toeren met min of meer een geslaagde kopie van dat album komen bij hun tweede, daar is Sam Outlaws opvolger echt opvallend anders. ‘Vooral de eerste helft van de plaat,’ zegt Outlaw als hij de balans opmaakt. ‘Aanvankelijk had de plaat een heel andere volgorde dan nu uiteindelijk het geval is. De nummers die wat meer naar countryrock neigen zaten eerst helemaal vooraan. Ik ging er nog eens naar kijken en vond het toch niet echt passen bij de vibe van de plaat die ik voor ogen had. Nu opent het album met Everyone’s Looking For Home [ook de eerste single], gevolgd door nog drie rustige tracks: Bottomless Mimosas, Bougainvillea, I Think en het titelnummer. Dat voelde voor mij meer als het album dat ik wilde maken.’

‘Ik wilde echt beginnen met die single. Dat nummer zegt iets over hoe mijn leven verlopen is sinds Angeleno. Ik kom nu uit de jaren van chaos, ik ben nu een muzikant. Intussen heb ik een zoontje, Leo, vernoemd naar mijn opa van vaderskant. Mijn leven is veranderd. Bougainvillea, I Think is een nummer over vriendschap, een beetje James Taylor-achtig. Die twee nummers horen voor mij gewoon achterelkaar te staan.’

Outlaws standpunt lijkt te wijzen op de ouderwetse beluistering van een album als één kunstwerk in tegenstelling tot de huidige opvattingen die gaan voor het draaien van losse op zichzelf staande tracks. ‘De volgorde van de nummers is sowieso bij elke plaat heel belangrijk. Dat moet je niet onderschatten. Dat maakt de sfeer. Die opvatting dat tracks leidend zijn komt voor een deel ook door de houding van de industrie die werkt in een context van singles en video’s. Het grappige is dat Bob Harris, de autoriteit op het gebied van Americana in het Verenigd Koninkrijk juist dat element van de volgorde van de nummers oppikte. Heel tekenend toch?’

Eind vorig jaar sleepte Outlaw de prestigieuze UK Americana Award in de wacht voor Angeleno in de categorie Best International Album. De winnaar versloeg daarmee tamelijk onverwacht de onverslaanbaar geachte Sturgill Simpson en Margo Price. Het laat zien dat hij heel wat in zijn mars heeft en op waarde wordt geschat. Die eerste plaat was geproduceerd door Ry Cooder en zijn zoon Joachim. Nu heeft hij het zelf gedaan met engineer Martin Pradler in het huis van laatstgenoemde.

‘Ry was een grote naam. Ik was toen heel nerveus voor de start. Die man is zo’n legende! Hoeveel mensen in mijn kwetsbare positie van debutant krijgen nou zo’n grote kans? Ik keek eerst echt tegen hem op. Maar in de studio viel meteen alle druk weg en hebben we heel ontspannen kunnen werken. Maar voor Tenderheart zaten we gewoon thuis in de huiskamer bij Martin. Diens vrouw en kinderen liepen gewoon de hele dag in en uit en er dwars doorheen alsof er niks aan de hand was. Zo’n huiselijke omgeving maakte het heel persoonlijk. Zelf produceren is erg prettig. Als dan achteraf niemand je plaat leuk vindt, dan is er maar één die je de schuld kan geven en dat ben je dan zelf.’

Tenderheart als één woord geschreven in plaats van het grammaticaal correcte in tweeën is een ideetje afkomstig van Pradler. Outlaw: ‘Martin stuurde me een berichtje “Tenderheart is the stuff man!” Dat vond ik wel cool, want eerst wilde ik Bougainvillea als albumtitel nemen. Dat is de naam van een bepaalde wijnstok met rozerode bloesems, die je veel ziet in Californië. Maar daar had ik toch mijn bedenkingen bij. Want bij Angeleno heb ik de titel zo vaak verkeerd gespeld gezien in de pers, dat ik maar besloot niet met een nòg moeilijker woord te komen. En nu heb ik dus Tenderheart aan elkaar geschreven, wat eigenlijk niet klopt, maar wat ik nog nergens verkeerd gespeld heb zien worden! Leuk hoe zulke kleine incidentjes de koers kunnen bepalen. Zonder dat sms’je had die plaat waarschijnlijk anders geheten. Ik ben heel tevreden met die titel, want die dekt echt de lading van het album.’

Tenderheart is overigens een prachtig liedje dat in de verte aan Free Fallin’ van Tom Petty doet denken. Waar gaat Bottomless Mimosas eigenlijk over? Outlaw begint te lachen en legt het uit: ‘Het is een beetje de draak steken met de lifestyle en cultuur in Californië. Na een avondje stappen gaan de wat meer gefortuneerden naar normaal gesproken belachelijk dure cafés om te brunchen voor twaalf dollar. Ze krijgen dan een cocktail van champagne met sinaasappelsap voorgezet. Dat heet Mimosa. Ze worden bijgeschonken tot ze genoeg krijgen. De glazen – en de borden trouwens ook – lijken wel bodemloos. Ik wil daar niet over oordelen hoor. Ik heb het zelf ook gedaan. Maar het heeft iets lachwekkends.’ Nu die het zegt, het is ook al doorgedrongen tot Nederland die Bottomless Mimosas-brunches.

De nieuwe plaat is aanmerkelijk rustiger dan de voorgaande. Een beat zoals bij Ghost Town, een van de hoogtepunten van Angeleno, komt niet zoveel voor. Af en toe doet hij vanwege zijn kale arrangementen denken aan Guy Clarks klassieker Old No. 1. Het is ‘quiet music’. Als drums niet nodig zijn, dan zijn ze er ook niet. ‘Ik wilde de focus houden op de liedjes. Je kunt een plaat vol proppen met van alles en nog wat, maar daar wordt die niet beter op. Ik treed op onder de naam Sam Outlaw en niet The Sam Outlaw Band. Dan moet het accent ook liggen op mijn stem en de songs. Guy Clark was daar altijd heel sterk in.’

Is dat dan die zogenaamde SoCal, Southern Californian, country, een door hemzelf bedachte term voor country uit LA? ‘Dat is een accuratere benaming dan “country”, want dat staat voor die zielloze popcountry die je op de radio hoort. Ik voeg wat meer lucht toe aan de muziek, die meer aansluit bij de singer-songwriter traditie uit de jaren zeventig van mannen als James Taylor en Guy Clark. Ik kom oorspronkelijk uit San Diego, dus LA-country leek me niet gepast, maar SoCal country vond ik een prima alternatief.’

Outlaw wordt ook gezien als de troonopvolger van Dwight Yoakam als leverancier van country uit LA. ‘We hebben enkele overeenkomsten. Hij zegt altijd dat hij is geboren in Kentucky, getogen in Ohio, maar opgegroeid in LA. Zoiets heb ik nou ook. Zijn country is meer old school rock ‘n’ roll, meer Elvis dan George [Jones]. Als mensen mij in dezelfde categorie willen plaatsen, dan voel ik me zeer vereerd.’

Dwight past meer bij ‘kant 2’ van Tenderheart. Halverwege het album gaat het tempo wat omhoog en krijgen de nummers een wat straffere beat zoals het galopperende tweetal Two Broken Hearts en Dry In The Sun. Alle woorden over de sequencing van de nummers en de productie ten spijt, is Outlaw heel benieuwd naar hoe de plaat live gaat uitpakken. ‘Dat wordt leuk om te zien hoe die liedjes live een eigen leven gaan leiden. Daar kan ik niet op wachten.’

Bij zijn optreden in Paradiso dit jaar op 20 juli staat Jim Lauderdale in het voorprogramma. Die is er pas later aan toegevoegd. Daar is Outlaw blij mee, want hij is een groot fan. ‘We kennen elkaar al jaren. Jim is een van de allerbeste songwriters, al zeker dertig jaar,’ stelt hij enthousiast. ‘Toen ik die award kwam ophalen in Londen, deed ik een afterparty vol met covers van jaren tachtig en negentig countryhits, van Alan Jackson en Vince Gill tot George Strait. Ik zou ook een nummer doen met Jim. Maar op het moment dat ik hem nodig had, was hij onvindbaar. Bleek die backstage te zitten met z’n gitaar. Toen “werd hij de toegift”. We hebben samen een song van Merle Haggard gezongen.’ Mogelijk dat zoiets ook gaat gebeuren in Paradiso. ‘Ik kom met band ditmaal, dus het wordt anders dan vorig jaar. Should be fun!’

Tenderheart komt uit op 14 april bij Six Shooter Records. Op 20 juli staat Sam Outlaw in Paradiso met Jim Lauderdale in het voorprogramma.

Tekst door: Robbert Tilli