Rookgordijn rond Phoebe Bridgers trekt verder op

‘Dames en heren, ik moet iets bekennen, tot begin vorige week had ik ook nog nooit gehoord van Phoebe Bridgers, maar nu al kondig ik haar aan…’ Ongeveer zo was de strekking van die aankondiging, die waarschijnlijk ook nog mooie aanbevelingen van enkele groten in de muziek bevatte. Phoebe en haar gitarist wachtten de woorden beleefd af. Het publiek hield zijn adem in en kreeg alles wat het verlangde. Ze speelde meteen haar grootste troefkaart uit, Smoke Signals, de sublieme eerste single van het album.

Als je Phoebe (23) te spreken krijgt, dan geeft ze anders dan op het podium niet meteen alles weg. Ze is van het bedachtzame soort, dat af en toe piekt, bijvoorbeeld wanneer een bepaalde naam valt. Ze is namelijk zelf een zeer groot muziekfan. Dat merk je zo. Als je een bepaalde naam dropt, laat ze die even inzinken, om vervolgens te zeggen I love…, en dan vult ze die ene naam in op het ‘denkbeeldige stippellijntje’. Hou me ten goede, daarna voegt ze vaak nog iets interessants eraan toe.

Je eerste single Smoke Signals doet denken aan Angelo Badalamenti’s Twin Peaks Theme uit 1990.

Phoebe: ‘I love Twin Peaks! Oh…, dat Smoke Signals lijkt op Twin Peaks, ja dat komt door die gitaar natuurlijk.’ Beide songs worden genomineerd door trage noten op een baritongitaar. ‘Ik wou dat ik kon zeggen dat ik dat heb bedacht, maar zoiets ontstaat geleidelijk als je samen bezig bent in de studio.’

Je bent dik bevriend met je al even getalenteerde generatiegenote Julien Baker (op 4 september in Paradiso).

Phoebe: ‘I Love Julien Baker.’

Je zat in een meidenpunkbandje Sloppy Jane, net The Slits.

Phoebe: ‘I Love The Slits. Ik heb helaas door mijn eigen muziek geen tijd meer voor Sloppy Jane. Maar ik sluit niet uit in de toekomst af en toe weer eens mee te doen.’

Ryan Adams is je grootste fan. Hij bracht je eerste single – de 3-track EP Killer - uit op zijn Pax-Am label. En hij noemde je de nieuwe Dylan, een compliment dat toch wel een erg zware last is om te dragen voor een jonge artiest.

Phoebe: ‘I Love Ryan Adams. Ik heb hem ontmoet door wederzijdse vrienden [in het bijzonder John Strohm van de Lemonheads - RT]. De volgende dag zaten we al in de studio. Ik zie hem nu heel vaak. Maar als ik terugdenk aan dat moment, hoe verschrikkelijk zenuwachtig ik was! Voor dat compliment heeft hij later nog zijn excuses gemaakt. Ik heb daarna nog voorprogramma’s gedaan voor hem, en ook voor Julien, en voor Connor Oberst.’

Connor Oberst? Het zit je ook niet tegen!

Phoebe: ‘I Love Connor Oberst. Ik heb met hem opgetreden in de best klinkende zaal waar ik ooit gespeeld heb, de London Palladium.’

Vorig jaar was ze nog in de Sugar Mountain concertserie geprogrammeerd, nu niet, ook niet in Indiestad. ‘Sugar Mountain, Neil Young,’ zegt ze goed geïnformeerd over de herkomst van die naam. ‘I love Neil Yong.’ Het had evengoed voor Indiestad kunnen zijn. Ze valt een beetje tussen twee genres in, tussen Americana en indierock. ‘Dat vind ik zelf nou ook,’ reageert ze. ‘Ryan doet natuurlijk ook van alles, echt niet alleen country. Hij gebruikt ook synthesizers. Dat doe ik ook. Op zijn album Demolition [2002]klinkt hij haast als The Smiths, een van mijn favoriete bands. I love The Smiths. Maar mijn roots liggen wel degelijk net als die van Ryan ook in Americana. Ik mag graag een beetje experimenteren. Dat hoor je ook op mijn plaat. Mijn producer Tony Berg heeft me er heel erg in gestimuleerd om van alles uit te proberen. Maar als het aan Ryan had gelegen had hij mijn hele plaat het liefst akoestisch gezien, alleen maar mijn stem en gitaar. Daar zijn we het dan gloeiend oneens over, haha, maar dat is niet erg.’

Het pad dat Phoebe Bridgers bewandelt, is in feite dezelfde als die van singer-songwriter Trevor Sensor. Ook hij begon aanvankelijk akoestisch op EP’s om ‘aangekleed’ in bandarrangementen te debuteren op een volledig album. Ze kent hem niet, maar herkent hetzelfde spoor onmiddellijk. Voor de goede orde: haar optreden in Bitterzoet op 14 augustus is een bandshow.

Tekstueel is Phoebe Bridgers van de Hogeschool van singer-songwriters. De track Killer gaat in op haar fascinatie voor seriemoordenaars. ‘Het is meer iets waar je niet over na wilt denken, en juist dan begint het op te spelen. Je kunt er niet meer van wegkijken. Sufjan Stevens heeft ook een nummer geschreven over [dezelfde figuur] John Wayne Gacy. Het is niet zo dat ik het onderwerp romantiseer. Dat gevaar bestaat altijd.’ Ze zegt nu dan ook niet I love … puntje puntje … , maar wel bij Sufjan Stevens. En terecht.

Funeral is nog zo’n track die handelt over de dood. Ze heeft ooit eens gezongen op de begrafenis van een minderjarige die gestorven was na een heroïneoverdosis. Single Smoke Signals met de Twin peaks-gitaar is een liefdesliedje, maar wel geschreven in het jaar dat er zoveel doden waren te betreuren onder haar rockhelden, van wie ze Lemmy en Bowie bij name noemt. Bad Year For Rock And Roll zong Chuck Prophet vorig jaar al over dit verschijnsel. How Soon Is Now? van The Smiths figureert ook al prominent in Smoke Signals. Dat ze van The Smiths houdt, heeft ze al gezegd. Ze houdt zich even in met haar likes.

Stranger In The Alps is al bijna een jaar uit (op Dead Oceans), als Phoebe Bridgers in Bitterzoet staat op 14 augustus. ‘Die plaat is eigenlijk al veel ouder. In september 2016 was hij al af. ‘Ik ben ook een langzame schrijver. Als ik een nummer niet goed vind, dan bestaat die voor mij ook meteen niet meer. Ik ben heel traag al tot op de helft opgeschoten met de songs voor een nieuw album. In mijn schriftje met teksten staan verschillende versies, soms wel vijf pagina’s. Er bestaan ook verschillende live versies van.’

Vertel bijvoorbeeld eens hoe Smoke Signals tot stand kwam?

‘De eerste versie was er in januari 2016. Die heb ik uitgeprobeerd op vrienden. In maart van dat jaar schreef ik er een refrein bij, ik herschreef wat coupletten en liet het toen een paar maanden rusten. Toen pikte ik het weer op om het af te maken. Op internet begon het te leven. Ik kreeg op een of andere site alle lof toegezwaaid over het gebruik van literaire metaforen voor het woordje “dood”, waarvan ik me het bestaan niet eens realiseerde. Kun je nagaan. Het verbaast me soms wat mensen in mijn muziek horen. “Go for it!” denk ik dan.’

De eerste slechte ervaring met een fan moet ze overigens nog hebben. ‘Ik heb liever een irritante dan een gevaarlijke fan. Connor is al een keer in zijn gezicht geslagen toen hij niet meteen met een fan op de foto wilde. Hij stond gewoon als bezoeker in de rij bij een show van een andere artiest en wilde eventjes rust hebben.’ Wees gerust: devote fans van Phoebe Bridgers krijgen meestal hun zin wel. Dat hebben we met eigen ogen mogen waarnemen bij haar vorige concert. Ze gaf gratis zelfs een 7” vinyl single mee. Er werd geen cent verdiend die avond, maar wel bergen goodwill. Benieuwd naar het vervolg nu in Bitterzoet. Als de rook om je hoofd is verdwenen, kun je na afloop terecht bij de merchandise tafel.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor het optreden van Phoebe Bridgers op 14 augustus.