Er hangt een buzz in Amsterdam rond een band genaamd Rockpool Dramas, die rock-‘n-roll nieuw leven inblaast. Ze dwingen het niet. Het gebeurt gewoon vanzelf. Met bandleden van over de hele wereld ontwijken ze labels en putten ze uit diverse perspectieven om hun geluid vorm te geven. Vers van hun overwinning bij de Zonneprijs, delen Stan, Lautaro, Anica en Finn de humor, creativiteit en filosofie die hun identiteit definieert.
Een onverwachte verrassing
De aankondiging van jullie overwinning leek jullie behoorlijk te verrassen. Wat gebeurde er op dat moment?
Finn: Het was hilarisch, want ik had geen idee wat de host zei. Ik spreek geen Nederlands. En ik was op dat moment in de wc!
Anica: Ja, ik was midden in een discussie met mijn broer toen ik de naam van de band hoorde. Ik dacht meteen dat het een soort ‘eervolle vermelding’ was en bleef gewoon verder discussiëren. Toen dacht ik ineens: ‘Oh nee, wacht.’
Stan: Mijn huisgenoot, die Nederlands-Amerikaans is, volgde Finn naar de wc en filmde zijn live-reactie toen we beseften dat we de eerste prijs hadden gewonnen. Dat filmpje is echt grappig.
Lautaro: Ik denk dat ik de enige was die op dat moment op het podium stond.
Finn: Ik ook, maar ik stond er gewoon en keek hoe het allemaal gebeurde.
Het lijkt alsof jullie totaal niet hadden verwacht te winnen. Hoe komt dat?
Stan: We gingen erin zonder verwachtingen. Het is geweldig om te weten dat zelfs als maar één iemand het goed vond, het blijkbaar goed genoeg was om ons nog een keer te latenspelen. Ik had ook opgezocht of niet-Nederlandse bands ooit een voorronde hadden gewonnen, omdat ik niet dacht dat een groep zoals wij zou winnen.
Lautaro: Maar eigenlijk speelden er tijdens de Zonneprijs al best veel niet-Nederlandse bands, zoals Amelie Spinks.
Competities hebben vaak strikte tijdslimieten. Is het moeilijk om een overtuigende set neer te zetten in slechts twintig minuten?
Lautaro: Absoluut. Met maar twintig minuten speel je eigenlijk alleen het begin en einde van een volledige set. Het is alsof je een korte film maakt.
Stan: We wisten dat het een geheel moest vormen, dus we hebben iets meer narratiefs toegevoegd. Ondanks de tijdsdruk hebben we rustige momenten, langzame opbouwen en een knallend rock-‘n-roll einde kunnen creëren. Het voelde niet als een willekeurige verzameling nummers.
Lautaro: Het is ook goede oefening voor support acts, waar je een vergelijkbare uitdaging hebt om mensen te overtuigen in beperkte tijd. Het is moeilijk, maar heel bevredigend.
Van Sheffield naar Amsterdam
Voordat Rockpool Dramas zijn thuis vond in Amsterdam, was Stan een gitarist in Sheffield die net begon met zingen. Na het uitbrengen van muziek opstreamingplatforms stopte alles ineens. Waarom?
Stan: Ik zat altijd in bands toen ik jonger was, maar ik zong nooit. Tijdens mijn studie verdween livemuziek een beetje uit mijn leven door corona. Toen ik naar Amsterdam verhuisde, wilde ik weer terug die wereld in. Dus begon ik samen met Lautaro akoestische folk-sets te spelen.
Lautaro: Ja, het was een duet. Een beetje zoals Kings of Convenience.
Stan: We schreven helemaal nieuwe nummers ervoor.
Lautaro: Maar eerlijk gezegd was Stan’s stem altijd al heel sterk. Dat is zo’n identiteit-ding, weet je wel. Ik vraag hem altijd om Arctic Monkeys voor me te zingen, haha. Zijn songwriting en stem duwen alles echt vooruit. Dat was wat me aantrok toen we samen begonnen te spelen.
Stan: Uiteindelijk boekten we een optreden waarvoor we een volledige band nodig hadden en dachten we: waarom niet? Dus hebben we een band samengesteld.
Deze grote stap van folkduo naar volwaardige rockband duurde een jaar. Hoe was die overgang?
Lautaro: Het was lastig om onze plek te vinden als rockband. Als je uit zo’n folkachtergrond komt en ineens elektrische gitaar speelt met een luide drummer, is het zoiets van… wat nu?
Stan: Het was veel vallen en opstaan. We probeerden sommige folknummers aan te passen voor de band, maar het was een geleidelijk proces. De line-up veranderde ook veel. In het begin was Anica er nog niet eens bij.
Anica: Ik ben hier twee maanden geleden naartoe verhuisd en vond deze band voordat ik een appartement vond. Ik heb mijn hele leven in bands gespeeld. Liever slaap ik onder een brug dan dat ik zonder band zit, haha. Dan ben ik tenminste gelukkig.
Hoe zat het met de rest van de band?
Stan: Ik deed een repetitie met Finn, alleen wij twee. Hij had aantekeningen mee gebracht, wat het beste ooit was. Hij had echt naar de muziek geluisterd van tevoren.
Finn: Ik schreef stukken op die ik moest onthouden. Toen ontmoette ik de rest van de band vlak voor een optreden. We hadden nog niet eens gerepeteerd, maar dachten: laten wekijken hoe het gaat.
Stan: Dat optreden in het Vondelpark Openluchttheater was de eerste keer dat we als band speelden. We speelden voor zo’n 25 geïnteresseerde studenten en 350 die het totaal niet kon schelen. Maar tijdens dat optreden dacht ik: deze band klinkt eigenlijk best goed.
Zolang het maar niet saai is
Deze spontaniteit lijkt de band echt te definiëren. Hoe zouden jullie het vertrouwen binnen de band beschrijven?
Stan: De band is het geluid van de spelers. Iedereen brengt zijn eigen stijl mee, en we proberen dat nooit tegen te gaan. Op een gegeven moment ga ik namelijk iets raars doen. Dat is het leuke eraan. Het is georganiseerde chaos.
Anica: Eerlijk gezegd besteden we het grootste deel van onze repetities aan onvoorbereide dingen, gewoon om onszelf te vermaken. Het laatste nummer dat we spelen heeft bijvoorbeeld niet eens een structuur.
Stan: Elke keer verzin ik het tweede couplet ter plekke.
Lautaro: Het is een soort filosofie van ons. Het is rock-‘n-roll. Het komt wel goed. Het is geen rocket science.
In een industrie waar perfectie vaak het doel is, hoe blijven jullie dicht bij jezelf?
Stan: Als je op het podium staat, zet je een show neer. Het is altijd een performance. Maar het publiek voelt het als iets eerlijk aanvoelt, zelfs binnen dat optreden. Er is een idee van Jack White dat me echt aanspreekt: opzettelijke obstakels creëren om het authentiek te houden. Hij zou bijvoorbeeld een piano een stap verder wegzetten om het zichzelf moeilijker te maken. Voor ons gaat het erom die imperfecties te omarmen.
Lautaro: Zoals die ene intro die fysiek zwaar is, en Stan blijft het maar langer maken.
Finn: Als het eigenlijk acht maten zou moeten zijn, rekt hij het uit tot zestien. Uiteindelijk zitten we op 64 maten.
Anica: En hij doet het expres, haha.
Er lijkt veel humor in jullie proces te zitten. Geldt dat ook voor het schrijven van nummers?
Stan: Teksten zijn altijd het interessants voor mij. Eén van de nummers op onze EP is geïnspireerd door het elke week kijken naar Grown Ups 2 in één zomer. Elke week, dezelfde film. Ik improviseer meestal een paar keer over de track en verfijn dan de teksten die goed voelen. Het is een beetje een Lennon-McCartney aanpak met een mix van echte ervaringen en fictie.
Finn: Waarom niet de eerste film kijken?
Stan: Omdat de tweede abstracter is. Maar eerlijk gezegd hoeft een nummer geen diepe betekenis te hebben zolang het goed voelt en mensen het kunnen voelen. Muziek mag grappig zijn. Het hoeft niet altijd serieus te zijn. Het kan tegelijk betekenisvol en betekenisloos zijn. En hé, ik heb er een nummer aan overgehouden!
Spelen in Paradiso in juni lijkt nog ver weg. Hoe pakken jullie zo’n groot podium aan?
Lautaro: Ik ben echt enthousiast, want de Grote Zaal is de laatste op mijn Paradiso-bingo. Ik heb al in alle andere zalen gespeeld, zoals de Tolhuistuin en de Bovenzaal.
Anica: Ik ga gewoon iedereen uitnodigen die ik ken. Zelfs mijn broer komt weer mee.
Stan: Het draait allemaal om het idee van authenticiteit. Hoe gebruik je dat podium? Blijven we bij wat we normaal doen, of passen we ons aan om het grotere podium te benutten? We hebben wat ideeën rondzweven, maar die kunnen allemaal nog veranderen. Misschien kunnen we ballonnen meenemen? Ballonnen zouden goed zijn. Zolang het maar niet saai is!
De volgende editie van de Zonneprijs staat gepland op 5 december. Tickets kopen of aanmelden is nu mogelijk via de website.
