Rock-improvisatiekoningen SIMO breiden hun palet uit

Soms kun je je oren niet geloven wat een triobezetting aan geluid vermag te produceren. JD Simo’s gitaar klinkt soms als drie in één. Slag of solo of zelfs die twee gecombineerd, hij draait z’n hand er niet voor om. Hetzelfde mag gezegd worden van bassist Elad Shapiro, terwijl drummer Adam Abrashoff de alomtegenwoordige ledematen heeft van een inktvis. Dat mept maar alle kanten op, alsof het allemaal niets is. Je gelooft niet dat ze maar met z’n drietjes zijn. Dat is niet alleen ‘knap gedaan’, maar het is ook heel goed. Ze doen wat dat betreft niet onder voor The Magpie Salute, de nieuwe tienmansband rond ex-Black Crowes-gitarist Rich Robinson, die in juli nog in Paradiso rockte in de overdrive. Wie er toen bij was, wordt met klem aangeraden ook naar SIMO te gaan, als men dat al niet van plan was.

Voor sommigen wordt het een herhalingsoefening, want het is - als we goed tellen - alweer de derde keer dat de band uit Nashville in de stad is. Vorig jaar in april nog in de bovenzaal van Paradiso en een half jaartje daarvoor in Carré in het voorprogramma van labelgenoot, bluesman Walter Trout. Pardon, ‘herhalingsoefening’ is een slecht gekozen woord. Zeiden we zojuist niet dat géén optreden hetzelfde is? Ga maar eens YouTube op en check verschillende versies van dezelfde track. Het gaat altijd een andere kant op dan de vorige keer. Vele bands spelen avond aan avond exact dezelfde set, in dezelfde volgorde en dezelfde arrangementen. SIMO doet dat echt NOOIT. Verandering is min of meer hun credo.

Die JD Simo, naamgever van de band, heeft een hele historie als sessiemuzikant. Hij speelde wel mee op 500 verschillende albums alvorens hij als mid-twintiger de sprong naar een eigen band waagde. Daar had hij wel een felle aansporing voor nodig van Frank Swart, inmiddels de vroegere bassist van de band. Aan alles kun je horen dat die Simo een enorme fan moet zijn van bands als The Greatful Dead en The Allman Brothers. Het is diezelfde zucht naar avontuur via eindeloos potjes jammen. Daar zit ‘m het verschil per optreden dan ook in. Gelukkig is hij zich wel bewust van zijn publiek en weet hij ook een eind te breien aan zijn improvisaties. Het is dus niet zo dat je tijdens een show van SIMO even moet schuilen op de wc.

Het fan zijn van The Allman Brothers uitte zich reeds op hun tweede album Let Love Show the Way (2016), dat werd opgenomen in het commune-huis van de Allmans in Macon, Georgia. JD Simo speelde op die hele plaat op de beroemde 1957 gold-top Les Paul van wijlen gitaarheld Duane Allman. Dat is echt een gunst die maar voor heel weinigen is weggelegd. De beroemde riff van Layla van Derek & the Dominoes – de aartsvader der gitaarriffs zo ongeveer -  is nog met die gitaar opgenomen. We praten hier dus wel over zowel een song als een gitaar als een rockmonument. En JD Simo ging ermee aan de slag alsof een schilder op De Nachtwacht er nog iets bij mocht kwasten. Hij voelde zich een uitverkorene.

Voor het nieuwe, derde album Rise & Shine dat over een klein maandje uitkomt stapt SIMO uit de Allman-corner. Ze willen wat nieuws. Dat nieuwe hoor je direct af aan de funky single People Say. JD Simo is ook nog beter gaan zingen. Het is alsof hij veel naar oude soulplaten heeft geluisterd. Dat komt er dan goed uit.

Zelf geeft hij aan dat de band wat andere muzikale interesses erbij heeft gekregen. Psychedelische soul is nu meer hun ding. Denk aan Isaac Hayes en Funkadelic op hun spaciest. Van hun tijdgenoten zeggen ze het meest te kunnen genieten van The Alabama Shakes. Bij de eerste noten van het album hoor je meteen al hoe anders het ditmaal is. Openingstrack Return laat een band horen die zichzelf heeft heruitgevonden. De productie is opvallend spaarzaam. Vingerknipjes bepalen het ritme. Een wah-gitaar neemt het over, bas en drums voegen zich er heel beheerst bij. De vocalen zijn gefilterd. Resultaat is dat er een enorme spanning komt tussen al die elementen. Je voelt de rock smeulen in een soulful nest.

Dankzij de avontuurlijke productie en arrangementen wordt er een heel andere, broeierige sfeer opgeroepen dan bij de andere platen die meer als ‘live in the studio’ klonken. De ballad I Want Love voert SIMO langs onvermoede nieuwe paden. The Climb schreeuwt met z’n pakkende gitaarloopje haast om een plekje op de soundtrack van een volgende Tarantino. De verrassing is constant. Akoestische track The Light, dat qua melodie leunt op folk classic In The Pines, is pure Delta blues. Hoe zich dat live gaat ontwikkelen – psychedelische soul jams? - kun je met je eigen zintuigen ondergaan in Bitterzoet op 28 september.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor SIMO op 28 september.