Robert Finley pakt zijn tweede kans met beide handen aan

Een soulzanger wiens naam een beetje klinkt als je eigen naam, doet bij ondergetekende natuurlijk de oren extra spitsen. De Charles Bradley-connotaties zijn onvermijdelijk bij de late debutant Robert Finley. De man uit Louisiana met de gouden strot is een natuurtalent, een ruwe diamant. Soms heb je ook een beetje geluk nodig om een herkansing te krijgen als muzikant. Maar gek genoeg soms ook een beetje pech.

Vooruit, eerst het slechte nieuws dan maar. Die Finley was als twintiger actief als zanger in diverse bandjes toen hij gestationeerd was in Duitsland in het midden van de jaren zeventig. Terug in de VS kon hij zijn loopbaan als zanger niet langer voortzetten. Als militair was hij enige discipline gewend. Afspraak is afspraak en tijd is tijd. Dat werk. Toen hij te gestrest werd van nimmer op tijd, of zelfs helemaal niet opdagende bandleden, vond hij het wel mooi geweest. Zijn volgende carrièrestap was dan maar timmerman te worden. Toen zijn zicht steeds minder werd, switchte hij terug naar een artiestencarrière.

Die carrière begon als busker op straat. Daar werd hij ontdekt door de Music Maker Relief Foundation, een organisatie die het opneemt voor underprivileged muzikanten. Het lijkt wat dat betreft op het verhaal van de ontdekking van Ted Hawkins op Sunset Strip door Rounder Records in de jaren tachtig. We zitten inmiddels in het stuk van het verhaal waar het goede nieuws is begonnen. Dat zal nu verder zo aanhouden. Zo maakte Finley op z’n tweeënzestigste zijn entree met een monumentale plaat. Die droeg de veelzeggende titel Age Don’t Mean a Thing, die in 2016 uitkwam op het Big Legal Mess label. Dat album kwam Dan Auerbach ter ore, nadat hij eerst getipt was door een vriend middels een video. ‘Dan the Man’ was op slag verkocht.

And the rest is history… Eerst mocht Finley alvast meedoen aan het project Murder Ballads. Daarna ging alle aandacht naar zijn tweede plaat. Bij Sugar Mountain zitten we nu al een jaartje te genieten van Goin’ Platinum!, die uitkwam op Auerbachs eigen Easy Eye label, niet direct de beste naam voor een bijna blinde man.

Auerbach heeft met een groepje gelijkgestemden 10 songs geschreven, helemaal op maat van Finley, wiens stem en voordracht helemaal past in de aloude Southern soul traditie. De naam van Nick Lowe prijkt ook weer tussen die namen van songwriters. Dat zijn we gewend sinds zijn bijdragen aan Solomon Burke’s artistieke comebackalbum Don’t Give Up On Me uit 2002. Auerbach schreef Real Love Is Like Hard Time samen met ‘the Basher’. Verrassender is wellicht de schrijversbijdrage van ‘good old’ John Prine aan de openingstrack Get It While You Can. Ook Pat McLaughlin schreef daar aan mee. Laatstgenoemde krijgt als coauteur op de helft van de tracks de credits. Dat doet ie goed.

Het is de verdienste van Robert Finley dat hij die songs zo goed naar zijn hand weet te zetten. Zijn inlevingsvermogen is enorm. Met ‘Get it’ hoor je een zanger die zijn tweede kans als artiest met beide handen aangrijpt. Hij beschouwt zangers ook als acteurs, die zich een bepaalde rol eigen moeten maken. Hij ziet het als zijn taak, dat de zanger het verhaal vertelt en het publiek daarin gelooft. Dan heeft hij deze laatbloeier op plaat ook nog eens de beschikking over een band vol met old hands.

Gitarist is niemand minder dan Duane Eddy, een man die wij allang als verloren hadden geteld. Hoor die ouwe knakkers eens lekker grooven op een track als Medicine Woman. Verwacht niet dat deze band met muzikanten die nog met Elvis hebben gespeeld meekomt naar ’t Zonnehuis. Dat wordt onbetaalbaar, doch je weet maar nooit. Ze waren wel allemaal mee op Dan Auerbachs Easy Eye Sound Revue, een labeltour door de VS. Check YouTube en zie dat hij zonder concurrentie de grote ster van deze ouderwetse soulrevue was.

Het mooist bewaart Finley voor het laatst. Op de slotrack Holy Wine zet hij zijn falsetstem op. Als je dat hoort, snap je waarom hijzelf zo enthousiast werd bij het horen van zijn eigen plaat, dat hij de term Goin’ Platinum! liet vallen. Ja zo’n plaat verdient het om door miljoenen gehoord te worden en platina te worden. Dat zal helaas wel nooit gebeuren, maar in elk geval zijn die woorden wel de titel geworden.

Met Robert Finley heeft Charles Bradley, die ons een jaar geleden is ontvallen, onverwacht een opvolger gekregen. Hij zou het volgend jaar weleens goed kunnen gaan doen in het Europese festivalseizoen. Dat lijkt ons een passende beloning voor iemand die zo heeft doorgezet en daar nu de vruchten van plukt.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Robert Finley in ’t Zonnehuis op 22 november.