Rich Robinson rockt weer als een Crowe in The Magpie Salute

Nee, voorlopig zijn er geen Black Crowes meer. Het ziet er volgens gitarist Rich Robinson ook niet meer naar uit dat het ooit tot nog een reünie gaat komen. In dat geval is The Magpie Salute echt het beste alternatief. Luister naar de voor een select publiek live in de Applehead Studios opgenomen debuutplaat, vol covers inclusief enkele van de Crowes, een perfecte introductie. Deze XXL-band heeft een enorm potentieel om uit te groeien tot de beste ter wereld in dit op blues-, Southern en barrock georiënteerde genre. Kijk naar wie ermee doen, en je ziet dat dat wel snor zit: gitarist Mark Ford, bassist Sven Pipien en Robinson zelf hebben alle drie een lang verleden in The Black Crowes. Vooral het in ere herstelde samenwerkingsverband tussen Ford en Robinson, doet de oren extra spitsen. Dat gitaristenduo was namelijk al ruim een decennium van de baan, terwijl de band nog tot en met 2015 heeft doorgespeeld. Die twee hebben hoorbaar zo’n muzikale klik, die het niveau meteen meters boven het rockmoeras doet uittillen. Helaas had Black Crowes drummer Steve Gorman geen tijd, anders was hij er ook bij geweest.

Het ontstaan van The Magpie Salute berust nou ook weer niet direct op toeval, maar er stak zeker geen vooropgezet plan achter. The Rich Robinson Band deed in het najaar van 2016 mee aan de traditionele jaarlijkse jamsessie driedaagse in de Applehead Studios in Woodstock, New York ten overstaan van een klein geselecteerd publiek. Toen kwam het idee op om een aantal gasten uit te nodigen. Robinson greep naar de telefoon en nodigde de genoemde oud-collega’s uit plus de legendarische Crowes-toetsenman Eddie Harsh, die helaas kort na de sessie is overleden. Broer Chris werd niet eens geprobeerd. Met hem leeft hij in een soort Gallagher brothers onmin. ‘Hij hangt alleen maar met The Grateful Dead uit,’ heet het steeds. Tja, da’s waar: Chris is een echte ‘Deadhead’ geworden. Als zanger werd John Hogg aangetrokken, bekend van de band Moke – niet de Amsterdamse, maar de Engelse – waarmee Rich Robinson al eerder in de band Hookah Brown had gezeten. Achtergrondvocaliste Charity White heeft ook al een Crowes-connectie, net als drummer Joe Magistro, die daar een jaartje percussie heeft gespeeld. De rest van de band is Robinsons ‘soloband’.

De band is heel groot, zo’n negen à tien man sterk, maar klinkt ‘klein(er)’ en hecht. Dat is de bedoeling. Robinson houdt van een grote groep op het podium, maar die niet als zodanig klinkt. Met meer man krijg je meer ‘bewegende delen’ in de muziek. Dat vergt discipline en vakmanschap, dat ruimschoots voorhanden is in deze bigband. Er is net een gelijknamig debuut verschenen van The Magpie Salute. Het zijn de opnames van de sessies in Woodstock, merendeels covers, ook van de Crowes, waaronder het fantastische Wiser Time. Het Pink Floyd nummer Fearless krijgt ook een mooie uitvoering. Albumopener Omission is de enige original van de band. Het is ook de enige niet live track op het album. Op een toekomstig tweede album zal de balans omslaan ten gunste van nieuw materiaal. Het debuut laat meteen horen wat we kunnen gaan verwachten in Paradiso en dat belooft echt heel wat goeds.

Wat begon met één show in het Gramercy Theatre in New York in januari, werd uitgebreid tot vier avonden op rij. En nu dus is daar die hele tour, die ook Amsterdam aandoet. Als je beseft dat ze kunnen putten uit meer dan honderd songs, dan kan het weleens een lang avondje worden. Precies wat Crowes-fans gewend waren. En van een Crowe (kraai) naar een Magpie (ekster) in de bandnaam is ook maar de stap van een vleugellengte lang. Het zien van ‘magpies’ brengt geluk, zo zegt het aloude bijgeloof. Alleen al het vooruitzicht om het samenspel tussen Rich Robinson en Mark Ford weer te mogen horen, is voor een keertje een lange zomeravond binnenblijven wel waard. For those about to rock, we salute you!

Tekst door: Robbert Tilli